जमीन मुकी झालीयशुष्क फांद्यांवर दुःखी झालेलीपाखरे गप्प सगळं ऐकतायरात्रीच्या नग्न शरीरावरझोपेचे उलटे प्याले सांडतायमेलेल्या मुडद्यांचा वासफुलांच्या बगिच्यात पसरलायमृत्यू दात विचकतेय वस्त्यांमधूनसमुद्र बघतोय सर्व किनाऱ्यावरूनम्हतारी खिडकीतून
उशीरा पोहोचलेल्या कविता,थोड़या शिळ्या झालेल्या कविताज़ून्या डायरीतल्या एखाद्यानिखळलेल्या पानावरच्या कविता सोनेरी उन्हासारख्या ऊबदार कविता,काही थन्ड चान्दण्यात गोठलेल्या,काही योध्यांच्या रंजक शौर्या गाथा,धारदार शब्दान्च्या बाणावर खोचलेल्या कधी
उत्साहाने घरचा आकाशकंदील करण्याच्या वयात त्यांनापरोपरीने सजवून विकणारी ही मुले यादिवाळीची खरेदी करीत हिंडणा-याश्रीमंत गर्दीची कुणीच लागत नाहीत…त्यांचे खानदान मुळातच वेगळे :ती आली आहेत उपासमारीच्या
आत्यंतिक प्रेम करावं असं काहीकुणाला आढळलं की नेमकंउध्वस्त करणारच काही त्यालासापडलेलं आहे हे सत्यनिष्पाप माणसाला सांगायच नाही असाज्ञानी माणसानं निर्धार करायचाआणि असाही की जे अटळच
प्रेम करणं ही माझीउपजत पवित्र प्रेरणा आहे.मीकरतो प्रेम झाडांवर, पक्ष्यांवर, आकाशावर,उन्हावर, चांदण्यावर आणिमाणसांवरदेखिल. मलाऐकायची नाहीत म्हणूनच तुमच्याभयभीत मनाची प्रेम न करण्याची कारणे. मलाऐकू येत नाही
असता समीप दोघे हे ओठ मूक व्हावेशब्दांविना परंतु बोलून सर्व जावे अतृप्त मीलनाचे, विरहातही सुखाचेविश्वाहुनी निराळे हे विश्व प्रेमिकांचे ! फसवा वरून राग, रुसव्यात गाढ
कारे नाडवीसी | आपुल्या मनासी ;पोषितो कुणासी ?| जगी कोण ?महारोग्यापोटी | पोरांची खिल्लारे ;जीवन तया रे | कोण देतो ? कोणे केली बाळा |
कशासाठी आता पुन्हा भेटायाचे सांगदेणे घेणे उतू गेले फिटले ना पांगआता कशी श्वासांवर लावायाची बोलीमाझा काळ गेला आणि तुझी वेळ गेली कधीकाळी होते इथे एक