विधवा आशाबाई ची झवाजवी भाग -१

राम राम मंडळी! ✨
मी अहिल्यानगरचा साधा तिशीतला तरुण…
शहरात राहतो, पण मन अजूनही मातीशी, बोलीशी आणि माणुसकीशी जोडलेलं. 🌾

मी कथा लिहितो —
गावरान, खर्‍या, माणसांच्या दुःख–सुखांनी भरलेल्या…
थोड्या गोड, थोड्या खाऱ्या, आणि थोड्या रोमँटिकही. ❤️

पण तुम्हाला कदाचित जाणवलं असेल—
काही दिवसांपासून माझ्या पानावर नवी कथा आलीच नाही.

कारण काय माहितेय?
काही दिवसांपूर्वी आशाबाई नावाच्या ४५ वर्षांच्या विधवा बाई Instagram वर माझ्या DM मध्ये आल्या…
त्यांच्या पहिल्याच मेसेजमध्ये एवढं दडपलेलं दुःख, एवढी तडफड आणि एवढी प्रामाणिकता होती की माझं लक्ष तिथेच थांबून राहिलं.

गेल्या पंधरा वर्षांत एकटेपणाने जगताना त्यांनी किती सहन केलं, किती दाबलं,किती वेळा स्वतःलाच हरवलं…
हे त्यांनी शांतपणे, शब्द तुटत तुटत सांगितलं.

मी तब्बल ८ दिवस फक्त ऐकतच होतो.
त्यांचा आवाज, त्यांची वेदना, त्यांचा एकटेपणा…
मनाला चटका देत होता.

व्हिडिओ कॉलवरही त्यांनी अनेक गोष्टी उघड केल्या.
खरी, कडू, जिवंत कथा.

हीच कथा मी आता शब्दांत उतरवत आहे —
आशाबाई आणि राहुलची…
वयाच्या अंतरातही उमललेल्या जिव्हाळ्याची…
एकटेपणाला साथ मिळाल्याची…
आणि जिथे समाजाने बंदी घातली,
तिथे प्रेमानं दार उघडलं अशी.

✨ तुमच्याही मनात काही न सांगितलेलं आहे का?
कोणासोबत शेअर करायचं, मन हलकं करायचं आहे का?
तुमच्या आयुष्यातही असे काही प्रसंग असतील
जे शब्दांत पकडून ठेवायचे आहेत…
किंवा
फक्त कोणीतरी मनापासून ऐकणार असं शोधत असाल…
तर मला निर्धास्त मेसेज करा.

मी ऐकेन,
माणूस म्हणून.
कारण इथे कथा नाही —
इथे भावना जगतात. ❤️🌿

👉 Instagram — @gaavacha_gentleman
DM करा, कमेंट करा…
मन मोकळं करा.

“मी आशाबाई… वय ४५. दोन मुलांची आई. आयुष्यभर संसार केला, पण तिशीतच विधवा झाले. बाहेरून मी ठाम दिसते, पण मनात मात्र अजूनही एक रिकामा कोपरा आहे… उब, साथ, आणि आधाराची ओढ आजही जिवंत आहे.
दिसायला साधीच— गव्हाळ वर्ण, जाड अंगकाठी, कुरळे केस, साडीतील राहणीमान… पण मन? मन अजूनही भावना घेऊन धडधडतं.

पण एक दिवस मी marathit.com वर @gaavcha_gentleman यांच्या कथा वाचल्या.
गावरान, खर्‍या, मनाला भिडणाऱ्या.
तेव्हा अचानक वाटलं— हा तर मन समजून घेईल.
आणि मग धाडस करून मी त्यांना मेसेज केला.

आश्चर्य म्हणजे…
ते ऐकत राहिले, दिवसोंदिवस.
एकदाही कसला गैरवर्तनाचा, शारीरिक सुखाचा इशारा नाही.
ना काही मागण्या… ना विचित्र नजरा.

मी आधी अनेकांना माझी कथा म्हणाली होती…
काहींनी तर उघड उघड शरीरसुखाची मागणी केली.
तेव्हा मन खचलं होतं. वाटलं— कोणी आपल्याला माणूस म्हणून पाहतच नाही.

पण हा मुलगा…
गावरान खरा. मातीतला.
मन जिंकणारा.

माझी कथा, माझा वेदना, माझ्या इच्छा— सगळं ऐकून घेतलं.
कसलाही दुसरा हेतू नाही.
म्हणून मीच त्यांना म्हणाले— “माझी कथा फक्त तुम्हीच लिहा.”

महिला हो,
घाबरू नका, संकोच करू नका.
बिनधास्त त्यांना DM करा.
ते खरंच जवळच्या माणसासारखं ऐकतात…
आणि मन हलकं होतं.

आता पुढे जे शब्द असतील… त्या भावना माझ्या आहेत. पण त्या जगासमोर मांडणार… ते त्यांचं लेखण.”

रोज सकाळी अंगात साडी कमरेत वर खेचून आशाबाई घर झाडत असत.
साडीची काठ कंबरेला अडकवलेली, पाय मांड्या उघडे वाकल्यावर दिसणारे मोठे आंबे,मागून दिसणारी भली मोठी गोलाकार गांड, केस बांधलेले पण काही कुरळे बट लूज पडलेले.
त्यांना स्वतःला काही वाटत नसे… पण शेजारी राहणाऱ्या राहुलचं मात्र त्या दृश्यावरून लक्ष हटत नसे.
राहुल —
तीस वर्षांचा,
गावरान कष्टाने घडलेलं दमदार शरीर,
हातातल्या शिरेपर्यंत मेहनतीचं ठसठशीत चिन्ह,
डोळ्यात सरळपणा आणि बोलण्यात खडूस गोडपणा.

तो रोज सकाळी शेतीकडे जाताना तिच्या अंगणातूनच जात असे.
पहिल्यांदा फक्त नजर पडली…
पण पुढच्या दिवसांपासून ती नजर थांबत गेली.मुद्द्यांम आशाबाई च्या मोठ्या मांड्या,बालुज मधून दिसणारे आंबे पहायचा.
आशाबाई झाडू मारताना साडीचा काठ जरा सरकला की राहुलच्या मनात एकच विचार उठायचा—अजून काही दिसते का.
“बापरे, सौंदर्य तर अंगात उसळतंय तिच्या.”

असे रोजच होत होते..
एके सकाळी तिच्याकडे पाहत तो स्वतःशीच पुटपुटला—
“काय हे आशाबाई… साडी ओढून लपवता, पण बाई सौंदर्य लपवता आलं असतं तर जगातला पुरुष कुणीच सापडलं नसतं!”
गावाकडचं बिनतोड खरं बोलणं, थोडं फ्लर्टी… पण एकदम मनापासून.
त्याच्या आवाजातला तो गावरान मोकळेपणा आशाबाईंना ऐकू गेला.
एक क्षण त्या दचकल्या…हातातला झाडू थांबला.

राहुल त्यांच्या जवळून जाताना हसून म्हणाला —
“आशाबाई, एवढं भारी शरीर याला कोणाची तरी गरज असाल ना?
काय सांगू… तुमचा चेहरा तर रोजच भुकेला दिसतो
नजर आशाबाई च्या उगड्या मांड्यावर होती.
(आशाबाई च्या जाडसर मांड्या खरंच खूप मादक होत्या)

आशाबाई गोंधळून खाली पाहू लागल्या.
त्यांच्या गालावर हलकंसं लालसरपण उमटलं.
वर्षानुवर्षांनंतर पहिल्यांदा कुणी पुरुष त्यांना पाहून स्त्री म्हणून बोललं होतं.

राहुल पुढे चालत गेला, पण स्वतःशीच हसत म्हणाला—
“हिच्या डोळ्यात इतकी भूक दिसते… आणि तरीही एवडी सुंदर?
कुणीतरी यांना पुन्हा खुलवायला हवं… कदाचित ते नशीब माझंच असेल.”

आणि त्या क्षणापासून आशाबाईंवरून त्याची नजर हटेनाशी झाली.
आणि आशाबाईंच्या मनात…पहिल्यांदाच अनेक वर्षांनी तडफड…
शिरीरात हलकीशी झिणझिणी उठली.

रात्रीचा शांत अंधार… घरभर पसरलेली निवांत शांतता…
पण आशाबाईंच्या मनात मात्र शांतता नव्हती. त्या राहुलच्या सकाळच्या बोलण्याचा प्रत्येक शब्द पुन्हा पुन्हा आठवत होत्या.

“आशाबाई, एवढं भारी शरीर याला कोणाची तरी गरज असाल ना?.
राहुलने हे म्हणताना मांड्या आणि आंबे पाहणे…
या सगळ्याने आज त्यांचं मन वेगळंच हललं होतं.

त्या पलंगावर बसल्या तरी शरीरभर एक विचित्र कंप उठत होता.
पती गेल्यानंतर कोणीही त्यांना अशा नजरेने कधीच पाहिलं नव्हतं…
आणि आज अचानक राहुलच्या साध्या गावरान कौतुकाने आतमध्ये वर्षानुवर्ष बंद असलेली जाणिव जिवंत झाली.

“अगं आशाबाई… अजूनही तू स्त्री आहेस… अजूनही कुणाच्या मनात जागा निर्माण करु शकतेस…”
हा आवाज आतूनच येत होता.

त्या शांत बसू शकल्या नाहीत.
मोबाईल उघडला…marathit.com उघडले.
आणि नकळत शोधायला लागल्या—
प्रणय कथा
“कम वयाचा मुलगा – मोठी महिला”
“विधवा आणि तरुण”
“नवीन ओढ, नवीन शरीरभान”

कथा उघडत गेल्या…
पानानं पान वाचताना त्यांना जाणवू लागलं—
जशी त्या कथेतली स्त्री होती, तशीच त्या स्वतः.
आणि त्या तरुणाच्या जागी…
राहुलच दिसत होता.
हे सगळं कल्पनेत येताच त्यांच्या अंगभर वीज पसरल्यासारखं झालं.
वर्षानुवर्ष दडवलेल्या शारीरिक संवेदना जाग्या झाल्या.

त्यांनी डोळे अलगद मिटले…
आणि हात छाती वर गेला आंब्या दाबू लागल्या,कथा वाचता वाचता त्या नागड्या झाल्या आपसूक पुचित हात फिरवत त्या पुचित बोट घालून आत बाहेर करू लागल्या थोड्यावेळाने त्यांना जाणवलं—
पुचीने पाणी सोडले होते.

**”आज… माझ्या आतली भूक पहिल्यांदा शांत झाली आहे.
माझा देह… पहिल्यांदा शांत झाला आहे.”**
त्या रात्री नागडीच जोपल्या त्यांना वर्षानुवर्षांनी पहिल्यांदा घट्ट, आरामदायी झोप लागली.
त्यांच्या चेहऱ्यावर मंद हसू खेळत होतं.
जणू कुणीतरी अंगावर उबदार चादर टाकून गेलं होतं…
आणि त्या चादरीचं नाव होतं—राहुल.

दुसऱ्या दिवशी सकाळ—
आशाबाईने मुद्दाम साडी अजून थोडी वर खोचली होती. तिची निकर दिसतं होती,मांड्यांपर्यंत दिसणारा पाय, वरून थोडंसं उघडलेलं अंग…
ती स्वतःलाच हसू लागली—
“काय करतेय मी? एवढी मोठी… पण मन तर अजूनही तरुणच.”

ती अंगणात झाडू मारत राहिली… पण तिच्या नजर मात्र रस्त्याकडेच.

आणि मग—

राहुल दूरून येताना दिसला.

घामाने चमकणारं दमदार शरीर, हातात कोयता, अंगावर माती.
तो अगदी सरळ तिच्याकडे पाहत चालत आला.

जवळ आल्यावर थोडासा हसला.

“आशाबाई… आज फारच सजूनधजून झाडू मारतीय वाटतं? की कुणासोबत नजरा जुळवायचा बेत आहे?”

आशाबाईंना गुदगुल्या झाल्या.
तिने औपचारिकपणे चेहरा वळवला, पण हास्य आवरत नव्हतं.

“असं काय बिनडोक बोलतोस रे राहुल… काम करतीय मी.”

तो खांद्यावरून कोयता हलवून म्हणाला—

“काम हाय की नाय, पण दिसतंय ते भारीच हाय आशाबाई… एकदम
‘रोज दिसणाऱ्या वस्तूची पण नव्या नजरेन ओळख व्हावी’ तसं.”

ती थोडी थबकली.
त्याला आज काहीतरी जास्तच बिनधास्तपणा आला होता.

तो अजून जवळ येऊन हळू आवाजात म्हणाला—

“पाहतो मी रोज… पण आज तर दिसलंच… काय म्हणतात ना—
‘कुणी तरी पाहावं असं कुणीतरी असावं’… आज तसं झालं वाटतं.”

आशाबाईच्या अंगावर शहारे उठले.

त्या काही बोलतात त्याआधीच राहुल चालत निघून गेला.

जाताना मागे वळून म्हणाला—

“आशाबाई, एव्हडा पाय उघडा ठेऊन तासनतास उभं राहिलंत तर…
कुणीतरी मनात काय विचार करेल याचा तरी विचार करा…
नाहीतर मग… सोड.”

तो हसला.
मग निघून गेला.

त्या संध्याकाळी—

आशाबाई अंगणात आली तर तिथे एक लहानशी, दुमडलेली चिठ्ठी पडलेली होती.

तिने उचलली.

त्यावर राहुलची ओळखता येणारी गावरान अक्षरं—

“जे पिक पिकतं ना, त्याला वेळेत हात लावला नाही,
तर ते कोमेजून जातं.
आणि जे कोमेजलेलं दिसतं त्यातही पुन्हा अंकुर येऊ शकतो…
फक्त कुणी जरा हळूवारपणे हात लावणारा हवा.”
त्या पिकाला पाणी घालायला आज रात्री येणार…?
इशारा तर समजलाच असशील.”

आशाबाईचे हात थरथरले.

त्या चिठ्ठीमध्ये काहीही अश्लील नव्हतं…
पण अर्थ?
अर्थ तर सरळ हृदयात जाऊन वीज झाली.

तिने चिठ्ठी छातीशी धरली…
आणि नकळत त्यांच्या ओठावर एक हसू उमटलं.
नुसत्या विचारणे पूची ने पाणी सोडलं होतं.

राहुलने पहिल्यांदा ओढ शब्दात मांडली होती…
आणि ती शब्दात नाही पण मनात हळूच उत्तर देत होती—
“समजलं रे… अगदी सगळं समजलं.”

आशाबाईंनी संध्याकाळी राहुल टाकून गेलेली चिठ्ठी पुन्हा पुन्हा वाचली.
अक्षरं थोडी वाकडी–तिकडी पण त्यातला अर्थ… मन हलवून टाकणारा.

चिठ्ठीत लिहिलं होतं—
जे पिक पिकतं ना, त्याला वेळेत हात लावला नाही,
तर ते कोमेजून जातं.
आणि जे कोमेजलेलं दिसतं त्यातही पुन्हा अंकुर येऊ शकतो…
फक्त कुणी जरा हळूवारपणे हात लावणारा हवा.”

हे वाचताना त्यांच्या पोटात काहीतरी हलत होतं… गुमसुम झालेली वर्षांची भूक अचानक जागी झाली नव्हती—तिला कुणीतरी आवाज देत होता.

राहुलचा आवाज.

त्या रात्री आशाबाई शांत बसू शकल्या नाहीत. वार्‍याच्या झुळकीने साडीचा पडदा उचलला की तिला स्वतःचा देह आरशात दिसायचा—
४५ वर्षांच्या स्त्रीचं मांस, वळणं, अनुभवाने भरलेलं सौंदर्य.

“मीही कधीतरी असं तयारीनं बसले होते… नवऱ्यासाठी.”
विचार आला आणि डोळे भिजले.

पण मग अचानक एक दुसरा आवाज आला—
“आज मी कोणाची वाट बघतीय?”

त्या एकदम उठल्या.

लाल साडी.
लाल ब्लाऊज.
मधूनच कमरेला घट्ट बसणारी मोळी.
कानात झुमके.
मोकळे कुरळे केस.
आरशात पाहिलं… आणि अचानक त्यांच्या डोळ्यात अनेक वर्षांनी स्त्रीचा तेज दिसला.

आज त्या “विधवा” नव्हत्या…
त्या आशा होत्या.

त्या चिठ्ठीचा अर्थ जणू तिला आरपार भिडत होता—
राहुल आज येणार होता…
तो तीचं पिक कोमेजू देणार नव्हता… असा त्याच्या शब्दांचा अर्थ लपलेला होता, पण त्यांनी तो मनाने ऐकला.

एक क्षणासाठी आशाबाई थांबल्या.
हृदय धडधडायला लागलं

खिडकीबाहेर अंधार गडद होत होता…
वार्‍यात झाडांची पानं हलत होती…
आणि आशाबाई सजलेल्या खोलीत उभ्या होत्या.

त्यांनी आरशात स्वतःकडे बघत हळू आवाजात पुटपुटलं—
“आज… जणू दुसरा नवरा येतोय माझ्याकडे.”

आजचं काहीतरी वेगळं होणार होतं.

तेवढ्यात…
दरवाज्याजवळ मंदसा आवाज झाला.
अंगणात चंद्रप्रकाश पसरला आणि सावली उभी राहिली.

तो — राहुल.

कामावरून आल्यासारखा नव्हता तो.
आज तो अगदी जाणीवपूर्वक सजलेला दिसत होता —
धुतलेल्या पांढऱ्या शर्टात, ओल्या केसात, हातात छोटसं कापड गुंडाळलेलं.

त्याने आशाबाईंना लाल साडीमध्ये पाहिलं
आणि डोळे काही क्षण रेंगाळले…
जणू तो पहिल्यांदाच त्यांना पूर्ण स्त्री म्हणून पाहत होता.

त्याच्या ओठांवर खट्याळ हसू आलं.

“कसं काय… पीक?
कोड समजलं तर दिसतंच…”

आशाबाईंचे गाल लाल झाले.

राहुल थोडासा जवळ आला,
“आश्याबाई… आज तुम्ही कशी दिसताय माहितीये?
जणू कुणाच्या पहिल्या रात्रीसारखी…”
त्यांच्या अंगात काटा आला.
हात साडीच्या काठाशी गेला.
त्याला पाहून आज त्यांच्या मनात वेगळीच उब उसळली.
जणू त्या कोड्यातील “पीक” — त्या स्वतःच होत्या.

राहुलने हातातील कापड पुढे केलं.
“हे तुमच्यासाठी. आज वाटलं… ‘बाईला’ भेटायला यावं.”

“बाई”…
हे शब्द ऐकून त्यांच्या डोळ्यांत पाणी आलं.
वर्षानुवर्षांनी कुणीतरी त्यांना नावाने नव्हे… नात्याने हाक मारली होती.

त्यांनी कपाळावर हात नेला.श्वास खोल झाला.

त्या क्षणी, त्यांच्या मनात आणि शरीरात उठणारं तांडव
शांत होऊ लागलं.
आज त्या एकट्या नव्हत्या.
आज त्यांना पहायला, समजून घ्यायला,
आणि त्यांच्या अंतरातली भूक — भावना — रिकामीपण —
शब्दांशिवाय ओळखणारं कोणी तरी होतं.

आणि त्या लाल साडीच्या रात्री…
आशाबाईंच्या आयुष्यात काहीतरी पहिल्यांदाच बदलत होतं.