📖 कथा – ऑफिसची स्मिता मॅडम🌹

ऑफिसचं वातावरण नेहमीसारखं गजबजलेलं.

कुणी फोनवर बोलत होतं, कुणी टायपिंग करत होतं, कुणी मिटिंगच्या फाईल्स घेऊन धावत होतं.

त्या गोंधळातसुद्धा एक व्यक्ती कायम उठून दिसायची – स्मिता मॅडम.

वय साधारण ३८–४०.

कडक पण शांत चेहऱ्यावर वयाच्या रेषा दिसत होत्या, तरीही तिचं सौंदर्य नजरेत भरून जायचं.

नाक-डोळे ठसठशीत, पण डोळ्यांत सतत थकल्यासारखा भाव.

तिच्या चालण्यात आत्मविश्वास असायचा, पण त्यात कुठेतरी एक एकटेपण दडलेलं जाणवायचं.

शरीर जडसर – भरदार उरोज, मऊसं थोडं बाहेर आलेलं पोट, चालताना लयीत हलणारी गोलसर गांड.

साडी नेसली की तिचं वळण स्पष्ट उठून दिसायचं.

काहीजण हसत-चिडवत बोलायचे – “अगं, डाएट कर, नाहीतर अजून जाड होशील…”

पण खरं सांगायचं तर तिच्या अंगात एक वेगळाच मोहकपणा होता.

असा मोहकपणा, जो शब्दात सांगता येत नाही, फक्त डोळ्यांनी अनुभवता येतो.

तिचं घर – ऐशआरामी.

नवरा – मोठ्या कंपनीत उच्च पदावर.

पैशाची, गाडी-बंगल्याची, दागिन्यांची कधीच कमतरता नव्हती.

पण तिच्या डोळ्यांत समाधान नव्हतं.

तिचा नवरा फक्त पैसे कमवणारा होता.

घरात यायचा, पण तिला पाहायला, बोलायला, स्पर्श करायला वेळ द्यायचा नाही.

नातं फक्त वरवरचं उरलं होतं.

ऑफिसमध्ये लोक तिला “कडक मॅडम” म्हणायचे.

नेहमी नीटनेटकी, कामात काटेकोर, कुणालाही फालतूपणा नको.

पण मी तिच्याकडे पाहिलं की, मला वेगळंच जाणवायचं.

ती जशी बाहेरून कडक वाटायची, तितकीच आतून नाजूक.

जणू एखादी स्त्री जी मनापासून कुणाच्या जवळीकची भुकेली आहे…

पण जगासमोर तो भुकेपणा कधीच व्यक्त करू शकत नाही.

मी पहिल्यांदा ऑफिसमध्ये आलो, तेव्हाच माझ्या लक्षात आलं –

ही बाई खास आहे.

तिच्या चेहऱ्यावरच्या थकव्याचं कारण मला समजून घ्यायचं होतं.

तिच्या हसण्यामागचं रिकामेपण मला भरून काढावंसं वाटत होतं.

मी ऑफिसमध्ये नवा होतो.

पहिल्या दोन आठवड्यात सगळ्यांशी बोललो, पण स्मिता मॅडम नेहमीच थोड्या अंतरावर राहायच्या.

कामाच्या बाबतीत कठोर –

“रिपोर्ट वेळेत हवा.”

“फालतू चुका नकोत.”

“डेडलाईन चुकली तर सरळ सांगा, बहाणे नको.”

मी तिचं बोलणं शांतपणे ऐकायचो.

पण मला जाणवत होतं – तिच्या आवाजात रागापेक्षा एकटेपण जास्त आहे.

कधी ती कॉरिडॉरमध्ये उभी राहून खिडकीबाहेर बघायची, कधी कॉफीचा कप हातात धरून खोल विचारात हरवून जायची.

त्या दिवशी दुपारी मी हळूच बोललो –

“मॅडम, आज तुम्ही खूप सुंदर दिसताय.”

ती चटकन वळली, भुवया उंचावल्या –

“काय? ऑफिसमध्ये अशा गोष्टी बोलायच्या नसतात.”

मी हसत म्हणालो –

“तसं नाही मॅडम… खरं सांगतो, तुमच्या डोळ्यांत सतत थकवा दिसतो.

पण आज जरा वेगळा चमकतोय. म्हणून म्हटलं.”

क्षणभर ती थबकली.

तिच्या चेहऱ्यावर हलकीशी लाली पसरली, पण लगेच ती सावरली –

“तुला कामावर लक्ष द्यायला हवं, अशा गप्पा मारायला नाही.”

मी शांतपणे उत्तर दिलं –

“काम माझं चालू आहे मॅडम, पण… तुमचं मन कुणाशी share केलं तर हलकं होईल.

कधी कधी बोलणं हेच खरं औषध असतं.”

ती थोडी चिडून –

“तू खूप बोलतोस.”

मी हसलो –

“तुम्ही ऐकता म्हणून बोलतो. नाहीतर दुसऱ्यांसमोर मी शांत असतो.”

त्या क्षणी पहिल्यांदा मी तिच्या ओठांवर हसू पाहिलं.

एक हलकंसं स्मित – जणू खूप दिवसांनी एखाद्याने तिच्या मनाला स्पर्श केलाय.

—

त्या दिवसापासून माझं आणि तिचं बोलणं वाढायला लागलं.

ती अजूनही कडक वागत होती, पण मध्येच हलकीशी हसत, टोमणा मारत बोलायची.

मीही मुद्दाम थोडं फ्लर्टिंग करायचो –

“आज हे रंगाचं साडीत तर तुम्ही अजूनच चमकताय.”

“मॅडम, तुम्हाला हसू खूप शोभतं… पण तुम्ही ते लपवता.”

“तुम्ही इतकं काम करता, पण स्वतःसाठी एक मिनिटसुद्धा काढत नाही. मी असतो तर रोज तुम्हाला रिलॅक्स केलं असतं.”

ती ऐकून डोळे मोठे करायची –

“गप्प बस! हे सगळं तुझ्यासाठी नाही.”

पण तिच्या आवाजात राग नव्हता.

तो एक हळुवार विरोध होता… जो दररोज थोडा थोडा वितळत चालला होता.

त्या दिवशी ऑफिसमध्ये खूप कामाचं प्रेशर होतं.

सगळे कर्मचारी निघून गेले होते, फक्त मी आणि स्मिता मॅडम उरलो होतो.

घड्याळात १० वाजून गेले होते, संपूर्ण मजला शांत, दिवे मंद उजेडात होते.

ती कॉम्प्युटरवर फाईल तपासत बसली होती.

मी तिच्यासमोर कॉफी घेऊन गेलो –

“मॅडम, इतका ताण घेऊ नका. ही घ्या कॉफी, तुम्हाला थोडं बरं वाटेल.”

ती हातात कप घेत म्हणाली –

“तुला काम कमी आहे का? एवढा वेळ माझ्यासोबत जागतोयस?”

मी हसत –

“मला तुमच्या डोळ्यांखालील थकवा कमी होताना पाहायचं आहे.

आणि खरं सांगू? इतक्या शांत वातावरणात तुमच्या सोबत बसायला मलाच आवडतंय.”

ती कप ओठांजवळ नेत होती, पण थांबली.

डोळ्यांतून नकळत चमक आली.

“तू खूप वेडा आहेस… तुझ्यापेक्षा मी कितीतरी मोठी आहे.”

मी तिच्या डोळ्यांत बघत उत्तर दिलं –

“मोठी म्हणजे अनुभवी.

मला अनुभव हवाय मॅडम, आणि तो तुमच्याकडूनच मिळणार.” 😏

ती घाईघाईने कॉफीचा घोट घेत म्हणाली –

“गप्प बस! जास्त बोललास तर बाहेर काढेन तुला.”

मी हसत तिच्या हातातून कप घेतला, स्वतःच्या ओठांना टेकवून त्याच कॉफीतला घोट घेतला.

ती दचकली –

“ए… हे काय करत आहेस? हा माझा कप आहे!”

मी हळूच म्हणालो –

“तुमच्या ओठांनी स्पर्श केलेला कप माझ्या ओठांना लागलाय…

हे चुकीचं वाटतंय, पण आतून फार छान वाटतंय.”

ती हादरली, डोळे मोठे झाले.

ओठ थरथरले.

क्षणभर शांतता पसरली… फक्त आमच्या श्वासांचा आवाज.

मी हळूहळू तिच्या जवळ गेलो.

“मॅडम, एक गोष्ट कबूल करू का?

तुमच्या डोळ्यांत मला रोज वेगळंच काही दिसतं.

ते रिकामेपण मला सहन होत नाही.

आज मला ते रिकामेपण भरून काढू द्या…”

मी तिच्या चेहऱ्याजवळ आलो.

ती डोळे मिटून म्हणाली –

“हे चुकतंय… पण मला थांबवू नकोस…”

क्षणभरात आमचे ओठ भिडले.

पहिला किस –

मऊ, ओलसर, थरथरणारा.

ती घाबरत होती, पण माझ्या ओठांच्या दाबाखाली हळूहळू शरण आली.

आमच्या जिभा भिडल्या, श्वास एकमेकांत मिसळले.

तिच्या हातांनी नकळत माझ्या शर्टचा कॉलर पकडला.

मी तिच्या मानेवर हात ठेवून किस अजून खोल केला.

ती थरथरली, पण माझ्यापासून दूर गेली नाही. थोड्या वेळाने  लांब झाली.परत कामावर लक्ष देण्याचा प्रयत्न करत होती पण मन लागत नव्हतं

थोड बघायची परत कामात असल्याच भासवायची फाईल

 गोळा करत होती. तिचा चेहरा लालसर झाला होता. मी तिच्याकडे बघत होतो.

मनात आलं – ही बाई एवढं सुंदर आहे, पण स्वतःला कधी पाहिलंच नाही खरं.

—

ती अचानक बोलली –

“तुला काय वाटतं… मी अजूनही सुंदर आहे का?

की फक्त म्हातारी झालेय?”

मी हसलो –

“आरशात बघा ना एकदा स्वतःकडे. उत्तर तिथेच मिळेल.”

ती थोडी खसकन हसली, पण पाऊल आरशाकडे गेलं.

साडीचा पल्ला कमरेला अडकवून ती आरशासमोर उभी राहिली.

तिच्या डोळ्यांतला थकवा दिसत होता.

—

आरशात पाहताना ती स्वतःशीच पुटपुटली –

“हे बघ… काळ्या सावल्या, जाडं पोट, ढिलं शरीर…

कोणाला आवडणार असं अंग?”

मी मागून जवळ गेलो. तिच्या खांद्यावर हात ठेवून म्हणालो –

“तुला वाटतं ढिलं आहे, पण मला वाटतं उब आहे.

तुला वाटतं जड आहे, पण मला वाटतं भरलेलं आहे.

तुला वाटतं कुरूप आहे, पण मला वाटतं देवाचं सर्वोत्तम सौंदर्य आहे.”

—

ती भुवया उंचावत म्हणाली –

“गप्प बस! तू लहान आहेस… तुला काय कळणार?”

मी हलक्या हसून म्हणालो –

“मोठं म्हणजे अनुभवी.

आणि मला तुझाच अनुभव हवाय.” 😏

ती थरथरली. ओठ चावून डोळे वळवले.

पण शरीर मागे सरकलं नाही.

—

मी तिच्या पाठीवरून हात फिरवला.

साडीच्या पातळ कपड्यातून तिची उष्णता माझ्या तळहातात आली.

ती कुजबुजली –

“हे चुकतंय… पण बरं वाटतंय…”

मी शांतपणे उत्तर दिलं –

“चुकतंय ते समाजानं सांगितलेलं आहे.

पण तुझं मन चुकूच शकत नाही.”

—

साडीचा पल्ला मी हळूच बाजूला केला.

तिचा blouse पाठीवर थोडा सरकला.

आरशात मला तिचं भरलेलं वळण, पाठीतलं सौंदर्य दिसलं.

ती हातांनी झाकायला लागली –

“नको बघूस असं… माझं शरीर नकोसं वाटेल.”

मी तिचे हात अलगद बाजूला करत म्हणालो –

“हे झाकायचं नाही, हे जगवायचं आहे.

तुझ्या प्रत्येक वळणावर माझं प्रेम आहे.”

—

मी तिच्या मानेला किस केला.

ती दचकली, पण नंतर डोळे मिटून उसासली.

“आह्ह्ह… असं कुणी कधी केलं नाही मला…”

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“आता पासून प्रत्येक ठिकाणी करीन.

मान, पाठ, बगले, पोट, नाभी…

एकही कोपरा सोडणार नाही.”

—

ती आरशासमोर उभी होती,

पण आता स्वतःला कुरूप न म्हणता,

पहिल्यांदा स्वतःला बाई म्हणून अनुभवत होती.

आरशात तिचे डोळे माझ्या डोळ्यांना भिडले.

तिच्या चेहऱ्यावर विरोध आणि इच्छा यांचा संगम होता.

मँडम अजूनही माझ्या मिठीत थरथरत होती. ओठांवरचा किस संपल्यावर ती घाईघाईने मागे सरकली, blouse चे पुढचे हुक पुन्हा लावायचा प्रयत्न करू लागली.

“नको… पुरे झालं… हे चुकीचं आहे…” ती कुजबुजली.

मी हलकं हसून तिच्या हातावर हात ठेवला –

“चुकीचं नाही काकू… तू पहिल्यांदा स्वतःला बाई म्हणून अनुभवतेयस.”

तिच्या डोळ्यांत पाणी दाटलं. चेहऱ्यावर लाज आणि रागाचं मिश्रण होतं.

—

ऑफिसच्या कॉरिडॉरमध्ये पूर्ण शांतता. सगळी माणसं निघून गेली होती. मी तिचा हात धरून तिला कॉन्फरन्स रूममध्ये नेलं. मोठ्या टेबलावर हलकी प्रकाशझोत होती.

ती घाबरून म्हणाली –

“अरे… इथे नको… कुणी आलं तर?”

मी खट्याळपणे हसलो –

“संपूर्ण ऑफिस आपल्यासाठी रिकामं आहे. आज तू राणी आहेस… आणि हे टेबल तुझं सिंहासन.”

ती नकळत हसली, पण नंतर चेहरा लपवला.

—

मी तिच्या खांद्यावरून हात फिरवत blouse पुन्हा उघडलं.

या वेळी तिने रोखलं नाही.

काळसर ब्रा तिच्या उरोजांना घट्ट धरून होती. मी ब्राच्या पट्ट्यांना हळूच खाली सरकवलं.

ती थरथरत म्हणाली –

“माझं शरीर तुला घाण वाटेल… बघ, चरबी आहे… ढिलं आहे…”

मी तिच्या डोळ्यांत पाहत उत्तर दिलं –

“घाण नाही, हेच खरं सौंदर्य आहे.

तुझ्या या मऊपणामुळेच मला उब मिळते.

मला कधीच हाडकुळं शरीर नको होतं… मला तर तुझं भरलेलं अंग हवंच होतं.”

तिचे डोळे मोठे झाले, पहिल्यांदाच तिने हसतमुख नजरेनं माझ्याकडे पाहिलं.

—

मी तिच्या मानेवरून हळूहळू खाली आलो.

भरदार उरोज ब्राच्या पलीकडे उसळत होते.

मी ब्राचा हुक उघडताच ते मुक्त झाले.

मोठ्ठे, गोलसर, जडसर स्तन –

जणू संपूर्ण आयुष्याचं ओझं त्यात साठलं होतं.

मी एका उरोजावर ओठ टेकवले.

तिच्या तोंडून अनावर उसासा बाहेर आला –

“आह्ह्ह… देवा… असं कुणी कधी स्पर्शच केला नाही…”

मी कानाशी कुजबुजलो –

“आता प्रत्येक दिवस तुझं शरीर प्रेमानं जागं करीन.

हे उरोज माझ्यासाठी देवाचं वरदान आहेत.”

ती डोळे मिटून शरण आली.

—

मी तिची साडी बाजूला सारली.

पोटावर हलकी चरबी, पण मऊसर उबदार त्वचा.

ती पटकन हात लावून म्हणाली –

“नको… इथे तर मी अजून कुरूप दिसते…”

मी तिचे हात दूर करत किस केला –

“कुरूप नाही, हे तर आयुष्याचं घर आहे.

इथेच तर तू आई होऊ शकतेस…

माझ्यासाठी ही नाभी म्हणजे मंदिर आहे.”

मी नाभीत जीभ फिरवली.

ती अनावर होऊन किंचाळली –

“आह्ह्ह… माझं डोकं फिरतंय…”

—

मी तिला टेबलावर वाकवलं.

साडीचा पल्ला पूर्ण बाजूला झाला.

माझ्यासमोर तिचं गोलसर गांड उमटलं.

मोठं, भरलेलं, पण इतकं आकर्षक की माझा श्वासच रोखला गेला.

ती चिडून म्हणाली –

“लोकं माझ्या या भागावर हसतात… गंमत करतात…”

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“लोकांचं काम हसणं… माझं काम तुला राणी बनवणं.

ही गांड म्हणजे पूर्ण चंद्रासारखी आहे…

जिथं मी हरवून जाईन.”

मी तिच्या गांडीवर किस घेतला.

ती थरथरली, मागे वळून बघत कुजबुजली –

“देवा… मला इतकं प्रेम कुणी दिलं नव्हतं…”

—

मी तिच्या मांड्या बाजूला केल्या.

ओलसरपणा आधीच दिसत होता.

गुलाबी पुच्ची चमकत होती.

ती घाबरून म्हणाली –

“नको… तिथे नको… मी आई आहे… मला लाज वाटते…”

मी तिच्या डोळ्यांत पाहत कुजबुजलो –

“लाजू नकोस काकू… ही जागा घाण नाही.

इथूनच तर जीवन जन्म घेतं.

माझ्यासाठी हीच स्वर्गाची दारं आहेत.”

मी हळूच ओठ तिथं टेकवले.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह्ह्ह… थांबवू नकोस… माझं डोकं फिरलंय… अजून दे…”

—

शरीर आता पूर्णपणे वितळलं होतं.

प्रत्येक विरोध ओघळून गेला होता.

ती माझ्या केसांत हात गुंतवून म्हणाली –

“माझ्या अंगाला अजून तुझ्या स्पर्शाची भूक आहे…

थांबवू नकोस… मला पुन्हा बाई बनव.”

. बाहेर पावसाचा मंद आवाज, आत फक्त मी आणि ती.

तिचं अंग आधीच थरथरत होतं – blouse सैल, साडीचा पल्ला जमिनीवर घसरलेला.

मी तिच्या डोळ्यांत बघत हळू आवाजात विचारलं –

“मॅडम… खरं सांग… हे फक्त चुकीचं वाटतंय का की हवंही वाटतंय?”

ती घाबरत कुजबुजली –

“हे सगळं चुकतंय… पण माझ्या अंगाला इतकी वर्षं कुणी जागवलंच नाही… मला थांबवत नाहीये स्वतःला.”

मी तिचा चेहरा हातात घेतला.

ओठांवर खोल किस केला – जिभा भिडल्या, दातांनी ओठ चावले.

ती उसळली –

“आह्ह्ह… अजून… थांबवू नकोस…”

—

मी हळूहळू तिच्या मांडी बाजूला केल्या.

भरलेली पुच्ची ओली चमकत होती.

मी हलक्या हाताने तिथे बोट फिरवलं –

ती किंचाळली –

“देवा… माझं डोकं फिरतंय… अजून आत ये…”

मी माझं अंग तिच्या पुच्चीत हळूवार सरकलं.

तिने माझ्या पाठीवर नखं खुपसली –

“आह्ह्ह… इतकं घट्ट… पण सुख देतंय रे… अजून खोल ढकल…”

मी जोर वाढवत होतो, चपाक-चपाक आवाज खोलीत घुमू लागले.

तिचे स्तन माझ्या तोंडात, ती ओरडत होती –

“मी वेडी होणार… अजून जोरात… अजून खोल… थांबवू नकोसssss…”

—

मी तिला पलटी करून गुडघ्यावर उभं केलं.

मोठी गोलसर गांड माझ्यासमोर हलत होती.

मी हलक्या हाताने एक गाल दाबला –

“तुझं गांड म्हणजे चंद्र आहे… मी त्यात हरवतोय.”

ती लाजून म्हणाली –

“लोक हसतात माझ्या या अंगावर… पण तू इतक्या प्रेमाने बघतोयस…”

मी तिच्या गांडीच्या मधोमध ओठ टेकवून किस केलं.

ती ओरडली –

“अरेरे… तिथं नको… घाण आहे…”

मी हसलो –

“गांड असो वा पुच्ची… तुझ्या अंगाचा प्रत्येक कोपरा माझ्यासाठी स्वर्ग आहे.”

मी तिच्या पुच्चीत पुन्हा सरकलो, केस पकडले, जोरदार ढकल देत होतो.

ती किंचाळली –

“देवा… अजून… अजून जोरात… माझं अंग तुटतंय… पण थांबवू नकोस…”

—

मी तिला उचललं आणि ऑफिसच्या टेबलावर बसवलं.

तिचे पाय माझ्या कंबरेला लावून घट्ट पकडले.

प्रत्येक जोरात ती हादरत होती –

“आह्ह्ह… टेबल मोडेल… पण मला थांबवू नकोसssss…”

नंतर मी तिला भिंतीला टेकवलं.

दोन्ही हात वर उचलून बगले उघडल्या, मी ओठांनी तिथे फिरत होतो.

ती हसत–रडत ओरडली –

“देवा… तू मला पुन्हा जिवंत केलंस… माझं डोकं फिरलंय…”

—

मी शेवटच्या वेगाने तिच्यात ढकल दिलं.

ती किंचाळली –

“मी संपले… माझ्या आतून धरण फुटतंय… आह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह…!”

तिचं अंग थरथरत माझ्यावर कोसळलं.

घामाने ओली, श्वास धापा टाकत, ती माझ्या छातीवर पडली.

मी तिच्या केसांतून हात फिरवत विचारलं –

“कसं वाटलं मॅडम?”

ती डोळे मिटून कुजबुजली –

“आज मी पुन्हा बाई झालेय… मला विसरू नकोस… कधी

खोलीत शांतता पसरली होती.

फक्त आपल्या जोरात चाललेल्या श्वासाचा आवाज ऐकू येत होता.

ती माझ्या छातीवर पडलेली होती, केस विस्कटलेले, गाल घामाने भिजलेले.

तिचं शरीर अजूनही हलकं थरथरत होतं.

मी तिच्या पाठीवरून हात फिरवत कुजबुजलो –

“काकू, आज तू मला जगातलं खरं सौंदर्य दाखवलंस.”

ती डोळे मिटून म्हणाली –

“हे चुकतंय… पण माझं मन थांबत नाही… माझं आयुष्य इतकी वर्षं रिकामं होतं… आज तू मला पुन्हा भरून टाकलंस.”

—

मी तिच्या कपाळावर हलका किस घेतला.

ती ओठ चावत म्हणाली –

“कधी कुणी मला इतक्या प्रेमाने स्पर्श केला नव्हता.

माझ्या अंगाला फक्त वापरलं गेलं… पण आज तू मला ‘बाई’ बनवलंस.”

मी तिच्या डोळ्यांत बघत म्हणालो –

“तू माझ्यासाठी फक्त बाई नाहीस… तू माझं खरं प्रेम आहेस.

तुझ्या प्रत्येक सुरकुतीत, प्रत्येक वळणात मला सौंदर्य दिसतं.”

—

ती थोडं हसली, पण हसण्यात लाज दडलेली होती.

“तुला खरंच घाण वाटत नाही माझं जाडसर अंग बघून?”

मी तिचे हात हातात धरले.

“घाण? अरे, हे अंग म्हणजे देवाने स्वतः बनवलेली शिल्पकृती आहे.

तुझ्या पोटावरची उब, तुझ्या गांडीची गोलाई, तुझे स्तन – हे सगळं तुझं प्रेम सांगतं.”

तिच्या डोळ्यांतून थेंब बाहेर आले.

“तू असं बोलतोयस म्हणून वाटतं मी पुन्हा जगतेय… माझं मन पुन्हा बहरतंय.”

—

ती माझ्या मिठीत गुडूप झाली.

बाहेर चंद्रप्रकाश होता, खिडकीतून येणारी थंड हवा अंगाला स्पर्श करत होती.

ती कुजबुजली –

“आज मी पुन्हा जिवंत झालेय… मला विसरू नकोस.”

मी तिच्या ओठांवर हलका किस घेत उत्तर दिलं –

“विसरण्याचा प्रश्नच नाही, आता तू माझ्यात कायम आहेस.”

—

तिचं डोकं माझ्या छातीवर टेकलेलं.

डोळे मिटलेले, चेहऱ्यावर समाधानाचं स्मित.

मी तिच्या केसांतून हात फिरवत होतो…

आणि मनात एकच विचार –

“ही स्त्री आता एकटी नाही.

मी तिच्यासोबत आहे… कायमचा.” 🌹

💌

“जर ही कथा वाचताना तुझ्याही मनात काही दडलेलं गुपित हललं असेल,

किंवा तुला असं वाटत असेल की कुणीतरी तुला मनापासून समजून घ्यावं…

तर अजिबात संकोच नको.

📩 मला मेल कर – hothar571@gmail.com

📸 Insta वर connect हो – @sanny245677

फॉलो नसलंस तरी चालेल,

पण एक मेसेज नक्की कर…

मी इथेच आहे – फक्त तुझ्यासाठी.”