🌹 शालिनी काकू – माझं गुपित नातं

मी कॉलेज सुट्टीत गावी आलो होतो.

माझा लहानपणीचा मित्र अमोल नुकताच लग्न करून पुण्याला स्थायिक झाला.

त्याच्या लग्नानंतर, त्याची आई – शालिनी काकू – गावीच एकटी राहिली.

काकूंचं वय साधारण ४७.

रंग सावळसर पण टवटवीत, चेहऱ्यावर उठावदार नाक-डोळे.

केस दाट काळे, थोडे पिकायला लागलेले.

साडी नेसली की चालताना कंबरेचा थोडासा डोल नजर खिळवायचा.

घरातली कामं ती एकटी करत होती, पण थकवा चेहऱ्यावर दिसायचा.

काकांचा मृत्यू ८–९ वर्षांपूर्वी झाला होता.

तेव्हापासून शालिनी काकूने सगळं ओझं खांद्यावर घेतलं.

पण आता मुलगा परदेशी, सून पुण्यात —

घरात ती अगदी एकटी.

लहानपणापासून काकू आमच्याशी फार आपुलकीनं बोलायच्या.

“अरे अभ्यास कर, तुझं काहीतरी होईल,” असं नेहमी सांगायच्या.

पण आता मोठा झाल्यावर तिच्या रूपाकडे माझं लक्ष वेगळ्या नजरेनं जाऊ लागलं होतं.

तिचे मोठे उरोज blouse मधून उठून दिसायचे.

ओल्या केसांनी ती अंगणात कपडे वाळत घालायची तेव्हा

पाण्याचे थेंब तिच्या मानेला, पाठीवरून वाहायचे —

आणि माझं मन विचलित व्हायचं.

मी स्वतःला समजावायचो – “नाही, ती अमोलची आई आहे, माझी काकू आहे…”

पण नजरा तरी कुठे थांबत होत्या?

शालिनी काकू बाहेरून कणखर दिसत होती.

पण एकटीपण तिच्या चेहऱ्यावरून कधी कधी झळकत असे.

संध्याकाळी अंगणात बसून ती आकाशाकडे पाहत बसायची,

जणू कुणाला मनातलं सांगायची आस होती.

मी तिच्याकडे पाहिलं की ती नजर वळवायची.

पण डोळ्यांतली हूरहूर लपवता येत नव्हती.

एकदा दुपारी मी तिच्याकडे काही पुस्तक घ्यायला गेलो.

ती भांडी धूत होती.

ओल्या हातांनी केस बाजूला करत म्हणाली –

“अरे, काय झालं? घरचं काम नाही का तुला?”

मी हसून म्हणालो –

“काम आहेच, पण कधी कधी तुमचं बोलणं ऐकायला आवडतं.”

ती थोडीशी चिडली –

“बडबड बंद कर, मी तुझ्यापेक्षा कितीतरी मोठी आहे.

माझ्याकडे असं बघू नकोस.”

मी शांतपणे म्हणालो –

“मी आदरानं बघतोय काकू.

तुम्ही सुंदर आहात, इतकं सांगणं चुकीचं नाही ना?”

काकू थोडा वेळ नि:शब्द झाली.

तिच्या चेहऱ्यावर हलकीशी लाली आली, पण तिनं लगेच पाणी उडवून हसण्याचा बहाणा केला.

त्या रात्री मी अंगणात बसलो होतो.

काकू दिवा विझवून घराबाहेर आल्या.

त्यांनी मला पाहिलं आणि थोड्या वेळ शांत उभ्या राहिल्या.

मी विचारलं –

“काकू, इतक्या रात्री काय विचार करता?”

ती सुस्कारा टाकत म्हणाली –

“कधी कधी वाटतं… आयुष्य खूप रिकामं झालंय.

घर आहे, पण घरात हसणं नाही.

कुणाशी बोलावं असं कुणी उरलेलं नाही.”

मी तिच्या डोळ्यांकडे पाहिलं.

ते डोळे ओले होते.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“तुम्ही एकट्या नाही, काकू.

मी आहे ना…”

ती थोडी दचकली.

“तुला काय कळणार माझं दुःख?”

मी म्हणालो –

“मी समजू शकतो. कारण तुमच्या डोळ्यांतलं सत्य लपवता येत नाही.”

त्या रात्री आमचं संभाषण बराच वेळ चाललं.

काकू हळूहळू मन मोकळं करू लागली.

नवऱ्याबद्दल, आयुष्याबद्दल, एकटेपणाबद्दल.

कधी कधी ती थांबायची, म्हणायची –

“हे तुला सांगणं बरोबर नाही कदाचित.”

पण मी तिला विश्वास द्यायचो –

“तुम्ही मोकळं बोला. मी कुणाला काही सांगणार नाही.”

ती हलक्या हसली, म्हणाली –

“तुझ्यासारखं कुणी ऐकून घ्यावं, हीसुद्धा एक मोठी भेट आहे.”

मी जाणवलं –

आपण अजून हात लावला नाही, पण तिचं मन माझ्याकडे झुकत चाललं होतं.

तिच्या डोळ्यांत हलकी चमक परत आली होती.

दुसऱ्या दिवशी रात्री मी परत तिच्या ओसरीवर बसलो.

चंद्रप्रकाश हलका पडत होता.

काकू अंगणात भांडी ठेवून आली.

मी हलकं म्हणालो –

“काकू, कालचं बोलणं अजून डोक्यात घुमतंय.

तुम्ही एवढ्या सुंदर असूनही इतक्या एकट्या का वाटता?”

काकू लगेच थबकली.

तिचा चेहरा कडक झाला.

“तू जास्त बोलतो आहेस,” ती कठोर आवाजात म्हणाली.

“तुला माहितीये मी कोण आहे? मी तुझ्या मित्राची आई आहे.

तू असं बोलणं बंद कर. मर्यादा ठेव.”

—

मी शांतपणे म्हणालो –

“मर्यादा मी विसरत नाही काकू.

पण डोळ्यांतलं एकटेपण मी दुर्लक्ष करू शकत नाही.”

ती रागानं भडकली –

“कसलं एकटेपण? मी एकटी आहे म्हणून कुणालाही बोलायचं का?

तुला वाटतंय मी एवढी हतबल आहे की कुणीही येऊन गोड बोललं तर माझं मन जिंकेल?”

मी डोकं खाली केलं, पण शांत राहिलो.

ती अजूनही उसळत होती –

“तुझ्या वयाची मुलं कॉलेजमध्ये अभ्यास करतात, नोकरी करतात.

तू इथे बसून माझ्या अंगावर नजरा टाकतोस? तुला लाज नाही वाटत?”

—

मी हळुवार आवाजात म्हणालो –

“लाज तर मला वाटली होती… पण तुमच्यापासून नजर हटत नाही.

तुम्ही सुंदर आहात, हे सत्य आहे.

मी काहीतरी वाईट नाही बोलत, फक्त तुमच्या मनाचं ऐकतोय.”

ती जोराने उसासली.

“बस! मला हे सगळं ऐकायचं नाही.

मी आयुष्यभर स्वतःला आवरलंय.

आजही मी कोणाच्या आधाराशिवाय उभी आहे.

तू येऊन मला कमकुवत करतोस, हे मला अजिबात नकोय.”

—

मी थोडा पुढे झुकून बोललो –

“काकू, खरं सांगा… तुम्हाला एकटं वाटतं ना?

तुम्ही कितीही ताकदवान भासा, आतून तुम्हाला कुणीतरी हवा आहे.”

ती डोळ्यांत पाणी आणून चिडून म्हणाली –

“हो! मला एकटं वाटतं.

पण याचा अर्थ असा नाही की मी माझ्या मुलाच्या मित्राकडे धाव घेईन.

लोकं काय म्हणतील? समाज काय म्हणेल?”

मी निर्धाराने म्हणालो –

“लोकं बोलत राहतील. पण तुमच्या मनाचं ऐकलं का कुणी?

तुमचं आयुष्य फक्त समाजासाठी आहे का?

की तुमच्यासाठीसुद्धा काही हक्काचं सुख आहे?”

—

ती काही क्षण नि:शब्द उभी राहिली.

तिचे ओठ थरथरत होते.

शेवटी ती म्हणाली –

“माझ्या वयाच्या बाईकडे कोण पाहत नाही.

मी आता फक्त आई आहे, काकू आहे… बाई राहिलीच नाही.”

मी तिच्या डोळ्यांत पाहून म्हणालो –

“तुम्ही अजूनही बाई आहात.

तुमच्या नजरेत, चालण्यात, हसण्यात…

सगळीकडे अजूनही जिवंतपणा आहे.

फक्त तुम्हाला ते मान्य करायचंय.”

ती थोडं मागे सरकली.

“पुरे! मला ऐकायचं नाही.

मी तुला माझ्यापासून दूर रहायला सांगते.”

—

मी शांतपणे उठलो आणि म्हणालो –

“ठीक आहे, मी दूर राहीन.

पण काकू, एक गोष्ट लक्षात ठेवा –

तुम्ही कितीही नाकारलंत तरी माझ्या डोळ्यांतलं आदर आणि प्रेम तुम्ही मिटवू शकत नाही.”

मी वळून निघणार इतक्यात ती थबकली.

हलकं कुजबुजली –

“का रे? इतकं का बोलतोस माझ्यासाठी?

माझ्यात तुला काय दिसतंय?”

मी मागे वळून म्हणालो –

“मला बाई दिसते.

एक अशी बाई जी आतून तहानलेली आहे, जी फक्त कोणीतरी तिला समजून घ्यावं म्हणून तडफडते.”

ती डोळे मिटली.

श्वास जोरात चालू झाले.

तिच्या गालावरून एक अश्रू ओघळला.

🌙 एकांतात

त्या रात्री घरात सगळे झोपले होते.

मी शांतपणे अंगणातून तिच्या खोलीत पोचलो.

काकू पलंगावर टेकून बसली होती.

डोळ्यांत थकवा, पण मनात वादळ.

ती मला पाहताच चिडून म्हणाली –

“इकडे कशाला आलास? किती वेळा सांगितलं तुला, मला शांत सोड.”

मी हळुवार आवाजात म्हणालो –

“तुम्हाला शांतता नको, कुणीतरी हवाय.

मी निघून गेलो तर तुम्ही परत एकट्या पडाल.”

ती उसळली –

“बस! मला तुझं नकोय.

तुझं वय, माझं वय… हे सर्व विसरलास का?

लोकं ऐकली तर डोळे फोडतील माझे!”

—

💢 शेवटचा नकार

मी पलंगाजवळ बसलो.

“लोकं काय म्हणतील, ते खरं.

पण आजवर लोकांनी काय दिलं?

तुमच्या मनाला कुणी विचारलं का?”

ती थरथरत म्हणाली –

“नाही! पण मला हे नकोय… हे चुकीचं आहे… मला भीती वाटते.”

मी तिच्या डोळ्यांत बघून कुजबुजलो –

“भीतीपेक्षा तहान मोठी असते.

आणि मी वचन देतो, तुम्हाला फक्त सुख देईन.”

—

💞 पहिला स्पर्श

मी तिचा हात धरला.

तिने झटकून घ्यायचा प्रयत्न केला, पण नंतर थांबली.

तिचे श्वास जड झाले.

मी हळूच तिच्या गालावर ओठ टेकवले.

ती कुजबुजली –

“नको… हे पाप आहे…”

मी हसलो –

“पाप तेव्हा होतं जेव्हा कुणाला दु:ख देतो.

मी तर तुम्हाला सुख देतोय.”

तिचा विरोध विरघळला.

ती डोळे मिटून माझ्या मिठीत आली.

—

🔥 शरीराचा खेळ

मी तिचं ब्लाउज हळूच काढलं.

तिचे उरोज बाहेर आले – भरदार, घट्ट.

मी एक तोंडात घेतला, जिभेने दाणा फिरवला.

ती ओरडली –

“आह्ह्ह… इतकं कोणी कधी केलं नाही…”

मी दुसरा उरोज हाताने दाबला.

तिचे नखं माझ्या पाठीवर खुपसली.

“थांब… पण थांबवू नकोस…”

—

मी खाली सरकलो.

तिच्या नाभीवर जीभ फिरवली.

ती थरथरली –

“देवा… इतक्या खोल कुणी स्पर्शच केला नाही.”

मी तिच्या बगलेवर किस घेतला.

ओल्या केसांचा गंध नाकात शिरला.

ती उसासली –

“तिथे कुणी बघायलाही धजावत नाही… आणि तू इतक्या प्रेमाने चाटतोयस…”

—

💦 पुच्चीचा स्वाद

मी तिच्या मांड्या बाजूला केल्या.

साडी, पetticoat, चड्डी – हळूच काढलं.

पुच्ची पूर्ण ओली होती.

केसांमध्ये लालसर दाणा चमकत होता.

मी बोटाने हलका स्पर्श केला.

ती थरथरली –

“आह्ह्ह… थांब… मी वेडी होईन…”

मी जिभेने दाणा चाटला.

ती किंचाळली –

“नाही… पण थांबवू नकोस… अजून…”

तिचे दोन्ही हात माझ्या डोक्यावर घट्ट टेकले.

“आज पहिल्यांदाच मला खरं सुख मिळतंय…”

—

🍑 गोड गुपित

मी खाली सरकलो आणि तिच्या गांडीवर ओठ टेकवले.

एक किस… मग जीभ आत नेली.

ती हादरली –

“अरे… तिथे कुणी कधी…? तुला घाण वाटत नाही का?”

मी हसलो –

“गांड असो वा पुच्ची… तुझ्या शरीराचा प्रत्येक कोपरा माझ्यासाठी स्वर्ग आहे.”

ती डोळे मिटून ओरडली –

“माझं डोकं फिरतंय… मला थांबवू नकोस… मला सगळं हवंय!”

—

🍆 अखेरचा संगम

मी माझं लिंग बाहेर काढलं.

तिच्या हातात दिलं.

ती थरथरली –

“इतकं मोठं… मला जमणार नाही.”

मी हलक्या ढकल्याने आत सरकलो.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह… दुखतंय… पण थांबवू नकोस.”

हळूहळू मी गती वाढवली.

चपाक-चपाक आवाज खोलीत घुमू लागला.

ती माझ्या पाठीवर नखं खुपसत म्हणाली –

“हो… अजून खोल… अजून जोरात… मला जिवंत कर…”

—

🌊 क्लायमॅक्स

ती थरथरली, शरीर पूर्ण ताठ झालं.

ओरडली –

“मी संपले… आह्ह्ह्ह्ह…”

आणि माझ्यात वितळली.

मी तिच्यात सगळं सोडलं.

दोघंही घामाने ओली.

ती माझ्या छातीवर डोकं ठेवून कुजबुजली –

“आज तू मला पुन्हा बाई केलंस… मी आता एकटी नाही.”

मी तिच्या केसांतून हात फिरवत म्हणालो –

“शालिनी, तू माझ्यासाठी जगातली सर्वात सुंदर बाई आहेस.

त्या दुसऱ्या रात्री मी पुन्हा तिच्या घरी गेलो. गावात वीज कडेकाडीने आली-पाहिली तरी दिवे ढगासारखे झपाटलेले होते; घरांतल्या सगळ्या आवाजांत एक वेगळी शांतता पसरली होती. शालिनीची छोटी खोली अर्ध-उजेडात होती — पडदा हळू हलत होता आणि तिच्या चेहऱ्यावर सावलींचा खेळ चालला होता. ती पलंगावर बसून होती, डोळे लाल आणि थकलेले. तिने पाय वाकवलेले आणि हातातल्या ओढीचे काही सुतळीचे तुकडे तुटत होते.

मी हळूच दार उघडले आणि आत शिरलो. तिला माझ्या आवाजाने दचकलेले दिसले. “काय झालं, का रडतेस?” — मी विचारले.काल जे घडलं… चुकीचं होतं,” शालिनीच्या डोळ्यात अपराधाची झाक होती.

“आपण दोघांनी हे विसरायला हवं.”

ती उठली, डोळे पुसले आणि आवाजात कडवटपणा आणून म्हणाली — “तुला काय? इतक्या रात्री का आलास? मला एकटी सोडून जा.” तिला लाज वाटत होती, पण ती रागाने तीच वेदना लपवत होती.

मी जवळ पाऊले टाकले आणि थोड्या मऊ आवाजात म्हणालो — “तू लपवू शकत नाहीस. मला तुझं रडणं ऐकायला आलंय. काल जे झालं — ते दोघांची चूक होती का, की दोघांच्या अंतर्मनाची प्रामाणिकता? तू म्हणालीस ते चुक आहे — पण तू स्वतःहून माझ्याकडे उभी राहिली होतीस.”

तिच्या हृदयाची धडधड कानावर येऊ लागली. ती चेहरा ढकलत म्हणाली — “मी मर्यादा ओलांडू शकत नाही. लोक काय म्हणतील? माझं नाव काय होईल?” तिचा आवाज सुसाट झाला आणि ती डोळे मिटून बसली.

मी तिला बसायला सांगणार होतो — पण तिने आळशी हाताने ढकललं. तिने माझ्याकडे बघितले, आणि तिच्या डोळ्यांत एक वेदनांची माळ होती. “माझं आयुष्य इतकं नाही, मला कोणीतरी इतकं प्रेम देईल असं मी कधी विचारलं नव्हतं,” ती फडफडली. तिच्या त्या शब्दांमध्ये असंख्य कातर आठवणी, दैनंदिन एकटेपण, आणि जीवनाची थकवा होती.

मी तिचा हात पकडून म्हणालो — “काकू… शालिनी. तू एका आई नाहीस, तू एक स्त्रीसुद्धा आहेस. तुझ्या आतली तहान मान्य करण्यावर काहीही गैर नाही.” माझ्या शब्दांनी ती आकळून गेली. ती उभी राहिली, आणि अगदी गैरसोयीने हसली — “तू इतका निघालास तर काय तू माझ्यावर किती प्रेम करशील?”

“मी प्रेम करीन,” मी साधेपणाने उत्तर दिलं. “प्रेम नाही देणारं, पण आदर देईल. आणि माझी इच्छा आहे की मी तुझं ते हरवलेलं हसू परत आणू.”

ती पुन्हा चिडली, तरी असे बोलत ती थोडीशी मागे सरकली — पण हे नवीन, मजेशीर आणि भीतीदायक झालं होतं. तिच्या तोंडाला शब्द नव्हते, पण तिचे हात हलले; ती स्वतःला हरवतानाही काहीतरी हवंय या सत्याला सामोरं जायला लागली होती.

मी सावकाश तिच्या मागे उभा राहिलो. तिच्या खांद्यावरून मी हळूच हात फिरवला, फिटकेच माझे हात तिच्या कमर्यावर हलले. तिने एक ठणका घेतला, पण हात उलट नाही केले. तिचे शरीर कठीण आणि सामर्थ्यवान बनलेले होते — परंतु आतल्या आवाजाने ते विरळलेले. माझ्या डोळ्यांत मी तिच्या मनातील एक नाजूक जागा पाहिलो. मी तिच्या गालावर ओठ ठेवले — आधी हलकं, नंतर थोड्यांशी मोठं.

तिने स्वतःहून माझ्याकडे ओढ केली — त्या ओढीत काहीशी लाज आणि फारशी उत्सुकता होती. तिचे ओठ मी कुलातून हलवले; तिची जीभ माझ्या जिभेवर आलिशानपणे सापडली आणि आमचे ओठ एकमेकात गुंतले. हा किस नवीन होता — भूतकाळातील दुःख आणि वर्तमानाची तहान मिसळलेली.

मी तिचा blouse हळू उचलला; तिच्या कपाळावरून तेथून पुढे जाऊन हळुवार हात तिच्या उरोजांवर गेला. तिचे स्तन मोठे, घट्ट आणि गरम होते. मी एक उरोज तोंडात घेतला, जिभेने दाण्यावर हलक्या हालचाली केल्या आणि दुसऱ्या हाताने उरोज मसलो. ती उसासली, तिचा शरीराचा सर्व ताण कमी होण्यास सुरवात झाली. तिच्या पाठीवरून नखांनी चढताना ती माझ्या कंबराशी घट्ट धरली होती.

“आह्ह्ह… काय करतोयस?” ती किंचाळत म्हणाली, पण त्या किंचाळीत कौतुक होते. तिच्या आवाजात आधीची कडूवा आता नरम होत चाललं होतं. मी तिच्या छातीवरून खाली सरकलो. तिच्या नाभीकडे एक हलकी उष्णता होती — मी जीभ फिरवली आणि तिने किंचाळी. “देवा… कोणी असं केलं नाही,” ती कुजबुजली.

मी साडीचा काठ वर करून तिचा पाय हलवला — पाय जवळ आला तर तिच्या चड्डी ओलसर दिसू लागल्या. ती आपोआपच हातांनी तिलाच धारण करत होती; “नको… लोक काय म्हणतील?” तिच्या ओठावर एक वेदनाश्रु.

मी म्हणालो — “लोक म्हणतीलच, पण आपण आपला स्वभाव पाहतोय. आणि मला ते योग्य वाटतं.” माझ्या आवाजात ही गोष्ट ठाम आणि कोमल दोन्ही होती. मी तिची चड्डी हळू खाली केली; तिच्या पुच्चीवर थोडा उष्ण शिट्ट येत होता; केसांमध्ये रात्रीचा ओलावा चमकत होता.

मी हळूहळू तिच्या मांड्या बाजूला वाकलो. तिच्या गांडिवर ओठ ठेवताना ती एकदम थरथरली, पण तिने माझ्या केसात हात अडकवला आणि माझं डोकं जवळ ओढलं. मी जीभ हळूने तिच्या अँगसवर फिरवली — सुरुवातीला हलक्या हालचालींनी, नंतर हळूहळू खोलवर. तिच्या गांडीतून लगेचच प्रत्युत्तर मिळालं — तिचं श्वास अति वेगाने निघताच होता. ती ओरडली कधी हलक्या आह् सारखी, कधी निखळी किंचाळी; तिचे संपूर्ण शरीर माझ्या प्रत्येक हालचालीला प्रतिसाद देत होतं.

ती म्हणाली — “तिथे कुणी कधी स्पर्शही केला नाही… तुला खरंच घाण वाटत नाही का?” तिचा चेहरा आता रंगलेला होता, पण डोळ्यांतलं काहीही लाजू नव्हतं; ती संपूर्णपणे गर्दीत होती.

मी हळुवार उत्तर दिलं — “शालिनी, ते खऱ्या अर्थाने घाण नाही; हा जीवनाचा गोडवा आहे. तुझ्या अंगाचा प्रत्येक भाग माझ्यासाठी पवित्र आहे.” माझ्या शब्दांनी ती काही सेकंद थबकली. नंतर तिने माझ्या कपाळावर आपले ओठ ठेवले आणि असं वाटलं की ती स्वतःच्या त्या लाजाळू भावना विसरून स्वतःला पूर्णपणे विश्वस्तरीयपणे देत आहे.

मी पुन्हा तिच्या पुच्चीकडे ओठ ठेवले; हळूहळू जुबानने तिच्याचे दाणा स्पर्श केला. ती किंचाळली, पण म्हणाली — “हो… अजून… अजून.” तिची ती पुच्ची आतून गरम आणि नम होती. मी जीभात थोड्याश्या जोराने हलविताना तिला असं वाटत होतं जणू वारंवार नवीन सुखाचा शोध सुरू आहे. ती माझ्या डोक्यावर नखं खोल ढकलत होती, आणि तिचं शरीर तर नाजूक पण तीव्र प्रतिसाद देत होतं.

तिच्या मुटीत मी काही काळ थोडं अधिकच खोलवर जाऊन तिचा दाणा तोंडात घेऊन चोख चाटू लागलो; तिच्या अंगातून ती एक निःस्वास काढून म्हणाली — “मला असं कुणी आधी केलं नाही… माझ्या आयुष्यातला हा पहिला अनुभव आहे.” तिच्या तोंडातील ती लाज उडाली होती — आता तिच्या मनात नववं सुख वाढत होतं.

मी एक क्षण शांत झालो आणि तिला वरच्या दिशेने पाहिलं. तिचे डोळे मिटले होते; तिचे केश नटून पडले होते; तिचं शरीर घामाने ओलं; ती माझ्याशी शब्दांनी बोलू शकत नव्हती. मी हळू तिच्या पाठीवरून वर झेपून तिच्या अंगावर ओठ ठेवले आणि तिच्या नाभीत एक हलकी हुंकार घेतली; ती त्या आनंदात धडधडली. नंतर मी उठलो, तिची चड्डी आणि साडी हटवली आणि तिच्या पुढच्या भागाकडे लक्ष दिलं.

ती हलक्या आवाजात म्हणाली — “माझ्या वयात मी हा गोडवा अनुभवेन असे वाटले नव्हते.” तिचा चेहरा मुक्तपणे आनंदात चमकत होता. मी तिच्या गांडीवरून लिंग ठेवून थोडं थोडं पुढे मागे हलवू लागलो. ती किंचाळली; तिचे उध्दाटन वाढलं. “हो… आणखी… मोठं… अजून!” ती ओरडली. माझी गती वाढली; खोलीत आवाज उडत राहिला — आमचे श्वास, आमची किंचाळी, आमची शारीरिक लय.

जसं मी आत-बाहेर करत होतो, तसं तिचं शरीर माझ्या हालचालींना पुन्हा पुन्हा प्रतिसाद देत होतं. ती माझे डोळे पाहून म्हणाली — “माझं आतलं ते दुःख विसरतेय, माझ्या शरीराने मला पुन्हा जन्म दिला आहे.” तिच्या त्या शब्दांनी माझ्या मनाला शांतता मिळाली. आम्ही दोघं एकमेकांमध्ये इतके हरवले की वेळ थांबला असाच वाटला.

आखेर, ती जोरात थरथरली आणि माझ्यावर मोठय़ा प्रेमानं उभी राहिली — ती म्हणाली — “हे…’या प्रमाणात… मला हवंय… तुझ्यासारखं कोणीतरी माझ्या आयुष्यात प्रत्येक श्वास तुला देत असेल तर…” तिच्या त्या शब्दांमध्ये पूर्ण समर्पण होतं. मी अधिक जोरात गेले आणि त्या क्षणी दोघांच्याही शरीरातून सर्वकाही निघून आले.

शेवटी आम्ही एकमेकांच्या मिठीत दिसणाऱ्या शांततेत मदतून पडलो. तिचे डोळे पाणावले होते, पण त्यात आता वेदना नव्हती — केवळ समाधान आणि हलकीशी लाज. ती माझ्या कानात कुजबुजली — “आज तू मला पुन्हा बाई केलंस. माझं आयुष्य नव्याने भरायला लागलं.” मी तिच्या केसांना स्पर्श करत म्हणालो — “शालिनी, मी तुझा सांभाळ करेन. तू आता एकटी नाही.”

अशी ती रात्र संपली — ती रात्र ज्यात विरोध, राग, भीती आणि समाजाची भीती हळूहळू वितळून गेली आणि दोन लोकांच्या मनातील एक प्रामाणिक सुख,  एकमेकांसाठीची गोड निष्ठा जडली. पुढच्या दिवसांसाठी आमचे नाते एक नवीन वळण घेणार होतं — गुप्तपणे पण गर्वाने, प्रेमाने पण सावधपणे.

🌹

📩 कोणतीही ४०–४५ वयाची बाई ही कथा वाचत असेल

आणि वाटत असेल की तिलाही कुणीतरी असं प्रेम द्यावं –

तर मला जरूर मेल करा –

✉️ hothar571@gmail.com

📸 Insta connect –

👉 @sanny245677