🌹 शेजारीण सुनीता – लहानपणापासूनचं आकर्षण

माझ्या घराच्या शेजारी सुनीताबाईंचं घर होतं. मी लहानपणापासून त्यांना पाहत आलो. त्यांचा उंच बांधा, काळासावळा रंग, ओठांवरचा नेहमीचा हळवा हसू – मला कधी कळलंच नाही, पण माझ्या मनात त्यांचं वेगळं स्थान तयार झालं होतं.

त्यांचं लग्न आमच्या घरापेक्षा बऱ्याच वर्षांपूर्वी झालं होतं. नवरा त्यांच्या पेक्षा दहा वर्षांनी मोठा. सुरुवातीला ऐश्वर्य होतं, पैसा होता. पण नंतर तो दारूच्या नशेत गुंतला. रोज दारू पिऊन घरी यायचा, आणि त्याच नशेत जे काही व्हायचं ते करायचा. सुनीताबाईंना खरं प्रेम, खरं जिव्हाळा कधीच मिळाला नाही.

आता त्याचं तर हालच झालं होतं. दारूने अंग इतकं पोखरलं की तो जवळजवळ पूर्णपणे अंथरुणाला खिळला होता. दिवस-रात्र बिछान्यावर. घरात मोठेपणा, पैसा अजूनही होता, पण संसारात उब नव्हती.

सुनीताबाईंचं वय आता पन्नाशीला आलं होतं. पण अजूनही अंग भरलेलं होतं. उरोज मोठ्ठे, गांड गोलसर, चालताना डोलणारे. साडी नेसल्यावर प्रत्येक पाऊल मोह टाकणारं. बगलेत घामाने चिकटलेले हलके केस, कमरेचं वळण – सगळं अजूनही जिवंत.

मी लहान असताना त्यांच्या सावलीत खेळायचो. तेव्हा मला काही समजत नव्हतं, पण माझ्या नजरा त्यांच्यावरच खिळून रहायच्या. जसजसा मोठा होत गेलो तसतसं त्या आठवणींनी अंगात विचित्र शहारे उठायला लागले.

आता मात्र मी कॉलेज पूर्ण करून परत गावाकडे आलो होतो. Exam संपले होते, घरचे गावी गेले होते. घरं शेजारी असल्यामुळे माझा बहुतेक वेळ सुनीताबाईंच्या ओठांवरच्या स्मिताकडे पाहण्यात, त्यांना मदत करण्यात जात होता.

मी रोज सुनीताबाईंकडे काही ना काही कारणानं जाऊ लागलो.

कधी किराणा आणायचं, कधी पाणी भरायला मदत करायची.

त्यांचा नवरा बिछान्यावर पडलेला असायचा, आणि त्या त्याला रोज तेलाने मालिश करायच्या.

तेव्हा त्या साडी काढून फक्त blouse आणि parkar ठेवायच्या.

साडीला तेल लागून खराब होऊ नये म्हणून.

आणि मी शेजारी बसलो की नजरा आपोआप त्यांच्या अंगावरून फिरायच्या.

मोठ्ठे उरोज blouse च्या कपड्यांना कोंबून उभे रहायचे.

गोलसर गांड parkar मध्ये दडलेली असली तरी उठून दिसायची.

मांड्या घट्ट, बगलेत घामाचे थेंब, तिथले बारीक केस चमकत.

माझं डोकंच फिरायचं.

त्यांना हे कळायचं.

पण त्या काही बोलायच्या नाहीत.

कधी हलकंसं हसायच्या, कधी मुद्दाम नजर वळवायच्या.

—

एक दिवस त्या नवऱ्याला मालिश करून दमल्या होत्या.

खुर्चीवर बसल्या होत्या, केस थोडे अस्ताव्यस्त, चेहऱ्यावर थकवा.

मी पाण्याचा ग्लास पुढे केला.

त्यांनी घोट घेतला आणि हळू आवाजात म्हणाल्या –

“संपूर्ण आयुष्य त्याच्या मागे घालवलं.

दारू, राडा, आरडाओरडा…

बाई असूनही मला बाईपण अनुभवायलाच मिळालं नाही.”

त्यांच्या डोळ्यांत पाणी आलं.

मी गप्प बसलो, पण मनातून हललो होतो.

हळूच म्हणालो –

“सुनीताबाई, तुम्ही एकट्या नाही.

तुमचं दुःख मला जाणवतं.

आणि खरं सांगू? तुमचं सौंदर्य अजून ताजंच आहे.

तुमचं मन जसं सुंदर आहे, तसंच तुमचं शरीरही.”

त्यांनी माझ्याकडे पाहिलं.

डोळ्यांत आश्चर्य, भीती, आणि कुठेतरी दडलेली ओढ.

“असं बोलू नकोस… मी पन्नाशीला आलेय.

तू अजून तरुण आहेस… तुला काय कळतंय?”

मी त्यांचा हात हलकेच धरला.

“कळतंय सुनीताबाई.

कारण तुमच्या डोळ्यांत मी रोज तेवढीच तहान पाहतो… जी शब्दांत सांगता येत नाही.”

त्यांनी हात झटकला नाही.

फक्त थरथरल्या.

गालावर एक अश्रू ओघळला.

मी हलकेच तो पुसला.

आणि त्यांच्या डोळ्यांत बघून हळूच कुजबुजलो –

“आज मला फक्त इतकं सांगायचंय… तुम्ही सुंदर आहात.

आणि तुम्ही एकटी नाही.”

त्या क्षणी पहिल्यांदा त्यांनी माझा हात घट्ट धरला.

हत्तीगाडीमध्ये पुढे नम्या बसला होता. मागे सगळी जागा सामानानं भरलेली – पोत्यांचे ढीग, पिशव्या, धान्याचे गोण. बसायला नीट जागा नव्हती.

नम्याने हसून सांगितलं –

“दादा, जरा त्रास होईल. पण मागे थोडी जागा आहे, तिथं बसून जाईल.”

मी सामान बाजूला सारलं, थोडी जागा केली. मी बसलो, पण सुनीताबाईंचं बसणं काही शक्य नव्हतं.

मी त्यांच्या डोळ्यांत पाहिलं. त्या संकोचून थांबल्या होत्या.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“आपल्याला शहरात जायचं आहे… आणि बस येईपर्यंत खूप वेळ जाईल. तुम्ही माझ्या मांडीवर बसा. नसेल तर परत जावं लागेल.”

त्या थोड्या दचकल्या.

“माझ्या… मांडीवर? हे कस काय चालेल?”

मी हसून समजावलं –

“जर मी तुमच्या जागी असतो, तर तुम्हीही मला तसंच सांगितलं असतं. आणि तुमच्या वजनामुळे काही होणार नाही. मी सांभाळू शकतो.”

त्यांनी डोळे खाली केले.

हलकं हसल्या आणि म्हणाल्या –

“तू खरंच हट्टी आहेस. बरं, जाऊ दे…”

त्या हळूच माझ्या मांडीवर बसल्या.

गाडी हलू लागली.

—

गाडीची खडखड, रस्त्याच्या धक्क्यांनी त्या माझ्या अंगावर हलकेच टेकल्या.

त्यांचा उष्ण श्वास माझ्या गालाला लागत होता.

blouse चा कपडा माझ्या छातीवर घासत होता.

संपूर्ण गाडी पडद्याने झाकलेली असल्यामुळे आत अंधार होता.

बाहेर फक्त गाडीचा आवाज, आणि आत…

माझ्या मांडीवर बसलेल्या सुनीताबाईंचं उबदार अंग.

त्यांनी नकळत हात पुढे केला आणि गाडीचं लोखंड धरलं.

त्यांच्या बांगड्यांचा आवाज झाला.

मी हलकेच कुजबुजलो –

“घाबरू नका, मी आहे ना.”

त्या क्षणी त्यांनी माझ्या खांद्यावर थोडं टेकलं.

आणि माझ्या छातीत एकदम वादळ उठलं.

गाडी डोलत चालली होती. सुनीताबाई हलक्या संकोचाने माझ्या मांडीवर बसल्या. सुरुवातीला त्या सरळ बसल्या होत्या, पण रस्त्याचे धक्के लागताच त्या नकळत मागे सरकल्या.

मी हळू आवाजात म्हणालो –

“थोडं नीट बसा… नाहीतर तुम्हालाच त्रास होईल.”

त्यांनी माझ्याकडे बघितलं. डोळ्यांत थोडी भीती, थोडा संकोच… आणि कुठेतरी ओढ.

त्या हळूच थोडं मागे सरकल्या, आणि माझ्या छातीला टेकल्या.

त्यांच्या उष्ण श्वासाचा स्पर्श माझ्या गळ्यावर जाणवला.

गाडीच्या अंधारात त्यांच्या केसांचा सुगंध माझ्या चेहऱ्यावर दरवळत होता.

त्यांचा blouse माझ्या अंगाला लागून उष्णता देत होता.

माझं हृदय जोरात धडधडत होतं.

मी हलक्या आवाजात कुजबुजलो –

“घाबरू नका… मी आहे ना.”

त्यांनी हात पुढे करून गाडीचं लोखंड धरलं, पण त्यांचा दुसरा हात नकळत माझ्या हाताला स्पर्शून गेला.

मी तो हात हळुवार पकडला.

त्या दचकल्या, पण सोडवला नाही.

फक्त डोळे मिटून शांत बसल्या.

गाडीच्या अंधारात आमच्यातला तो पहिला स्पर्श, पहिला जवळीक – अंगात शहारे उठवत होता.

गाडी डोलत होती, आणि आम्ही दोघंही शांत बसलो होतो. अंधारात फक्त गाडीच्या खडखडीचा आवाज. सुनीताबाईंचं अंग माझ्या छातीवर हलकंसं टेकलेलं, त्यांच्या केसांचा सुवास माझ्या नाकाजवळ दरवळत होता.

मी त्यांच्या हाताला धरून हळूच म्हणालो –

“सुनीता ताई… खरं सांगू? मला असं वाटतंय की मी लहानपणापासून याच क्षणाची वाट बघत होतो.”

त्यांनी दचकून माझ्याकडे पाहिलं. त्यांच्या डोळ्यांत थोडी भीती, थोडा संकोच, आणि एक गुपित तहान चमकत होती.

“काय बोलतोयस? मी पन्नाशीला आलेय… तू तरुण आहेस. असं विचारही करू नकोस.”

मी त्यांच्या डोळ्यांत डोळे रोखून म्हणालो –

“वयाचं काय आहे सुनीता ताई? तुमच्या डोळ्यांतलं दुःख मला रोज दिसतं. आणि आज… मला वाटतं तुम्हाला सांगायला हवं – तुम्ही खूप सुंदर आहात.”

त्यांच्या गालावर हलकासा लालसरपणा पसरला.

त्यांनी माझ्या छातीवर थोडा दाब देत म्हटलं –

“गप्प बस… असं बोलायचं नाही. लोक हसतील… मी शेजारीण आहे तुझी.”

मी हळूच हसलो –

“लोक काय म्हणतात ते महत्त्वाचं नाही. महत्त्वाचं म्हणजे तुमचं मन काय सांगतं.”

त्यांनी नजर वळवली. पण त्यांच्या श्वासांची धडधड मला जाणवत होती.

क्षणभर त्यांनी काही बोललं नाही. मग हलक्या आवाजात म्हणाल्या –

“कधी कधी खरंच वाटतं… आयुष्यात सगळं मिळालं, पण खरं सुख नाही. बाई असूनसुद्धा बाईपण अनुभवता आलं नाही. आणि आता… तू असं बोलतोयस तर माझं मन हादरतंय.”

मी त्यांच्या चेहऱ्याला हळुवार स्पर्श केला.

“तुमचं मन थांबवू नका. जे खरं आहे, ते मान्य करा.”

त्या डोळ्यांत पाणी घेऊन माझ्याकडे पाहू लागल्या.

आणि पहिल्यांदा त्यांच्या ओठांवर हलकं स्मित उमटलं.

गाडीची खडखड, अंधार आणि आम्हा दोघांचा श्वास.

मी सुनीताबाईंच्या हाताला घट्ट धरलं.

त्यांनी थोडं थरथरत माझ्याकडे पाहिलं.

डोळ्यांत भीती होती, पण ओठांवर लाजरी तहान चमकत होती.

मी हलक्या आवाजात विचारलं –

“एकदा सांगू का? तुमच्या डोळ्यांत जे दिसतंय… ते मला आयुष्यभर विसरता येणार नाही.”

त्यांनी कुजबुजत म्हटलं –

“असं नको बोलूस… मी तुझ्यापेक्षा दुप्पट वयाची आहे. पण खरं सांगते, तुझ्या डोळ्यांत बघताना मला पुन्हा तरुण झाल्यासारखं वाटतं.”

त्या क्षणी मी त्यांचा चेहरा हळूच हातात घेतला.

त्यांचे गरम श्वास माझ्या ओठांवर येत होते.

क्षणभर त्यांनी नजर चुकवली, पण पुढच्या क्षणी त्यांनी डोळे मिटले.

मी त्यांना हलकं चुंबन दिलं.

पहिल्यांदा त्यांच्या ओठांचा गोडवा माझ्या ओठांवर उतरला.

त्यांनी दचकून श्वास रोखला, पण मग स्वतःहून ओठ माझ्यात गुंतवले.

गाडीच्या अंधारात आमचे ओठ जुळले.

त्यांची जीभ हलकेच माझ्या जिभेला भिडली.

आम्ही दोघंही हरवून गेलो.

त्यांनी कुजबुजून म्हटलं –

“आयुष्यात असं कधीच अनुभवलं नाही… मला थांबवू नकोस.”

किस वाढत गेला. सुनीताबाईंचे ओठ माझ्या ओठांवर घट्ट चिकटले, त्यांची जीभ माझ्या तोंडात फिरू लागली.

माझ्या हाताने नकळत त्यांच्या blouse वरून छातीवर स्पर्श केला.

तेव्हाच त्यांनी थोडं दचकून श्वास घेतला.

“नको रे… असं नाही करायला हवं…” त्यांनी हळू आवाजात म्हटलं.

पण त्यांचा आवाज थरथरत होता.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“थांबायचं असेल तर थांबतो… पण तुमच्या शरीरानं वेगळंच सांगितलंय.”

त्यांनी डोळे मिटले.

मी त्यांच्या उरोजांवरचा भार हलक्या दाबाने हातात घेतला.

मोठ्ठे, गरम आणि घट्ट उरोज हातभर भरून आले.

blouse च्या कपड्याखालूनही मला त्यांची धडधड जाणवत होती.

त्या उसासल्या –

“आह्ह्ह… तिथे कुणी कधी असा स्पर्श केला नव्हता… माझं मन थांबतच नाहीये…”

मी त्यांना अजून जवळ ओढलं.

गाडीच्या अंधारात, सामानाच्या मधोमध, त्यांच्या छातीचा तो भार माझ्या हातात धडधडत होता

अचानक गाडी थांबली. लक्षात आलं, शहर आलं. नाम्याला पैसे दिले, . मी आणि सुनीताबाई नजरा चुकवत पण चेहऱ्यावर हलकीशी हसू घेऊन खाली उतरलो

औषधं घेतली आणि थोडं सामानही खरेदी केलं.

शहराच्या गर्दीत आम्ही एकमेकांकडे पाहायचो, पण लगेच नजर चुकवायचो.

दोघांच्या डोळ्यांत अजूनही गाडीतल्या किसची उष्णता होती.

परतीला पुन्हा तोच नम्या त्याची छोटी हत्तीगाडी घेऊन उभा होता.

तोच हसत म्हणाला –

“दादा, परतीला सुद्धा माझ्याबरोबरच या. सगळं सामान उतरवलंय, आता परतीला परत नवीन सामान आहे, पण मागे थोडी जागा आहे.”

आम्ही पुन्हा आत बसलो.

यावेळी गाडीतल्या पडद्यांनी अजून अंधार झाला होता.

सामान आज वेगळं होतं, पण तरीही बसायला नेहमीसारखं एकच जागा – मी आणि सुनीताबाई एकमेकांच्या अगदी जवळ.

त्या हलकंसं हसल्या –

“पुन्हा हाच प्रवास… आणि पुन्हा हाच धक्का.”

मी कुजबुजलो –

“धक्का नको वाटला तर मी आहे ना, तुम्हाला सावरायला.”

त्या हळूच माझ्या खांद्यावर टेकल्या.

त्यांचा श्वास पुन्हा माझ्या चेहऱ्यावर आला.

माझ्या हातानं त्यांच्या हाताला स्पर्श केला, आणि त्यांनी यावेळी तो हात झटकला नाही.

गाडी डोलत चालली, आणि अंधारात आम्हा दोघांचे श्वास एकाच तालात वाजत होते.

गाडी डोलत होती. पडद्यांच्या आड पूर्ण अंधार होता.

सुनीताबाई माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवून बसल्या होत्या. त्यांचा श्वास जोराने चालू होता.

मी हळूच हात पुढे नेला आणि त्यांच्या पोटावर ठेवला.

त्या हलक्याशा दचकल्या. कुजबुजल्या –

“काय करतोयस रे… कुणी पाहिलं तर…?”

मी अलगद म्हणालो –

“कोण पाहणार? अंधार आहे, गाडी चाललीये… आणि तुम्ही खूप सुंदर दिसता.”

त्यांचा श्वास आणखी जोराने चालू लागला.

माझ्या बोटांनी त्यांच्या साडीतून हलकेच वळण शोधलं.

त्यांच्या पोटावरून हात फिरवताच त्यांनी ओठ चावले आणि डोळे मिटले.

मी कुजबुजलो –

“हे पोट किती उबदार आहे… जणू माझं नाव लिहिलंय इथे.”

त्या कुजबुजल्या –

“तुझं धाडस वाढत चाललंय… पण माझं मन तुला थांबवूच शकत नाही.”

मी अजून जवळ झालो.

त्यांच्या पोटावरून हात हळूहळू वर नेला. छातीच्या सीमेजवळ थांबवला.

त्या थोड्या हलल्या, पण माझ्या खांद्यावरून डोकं काढलं नाही.

गाडीचा हलका डोल, सामानाची खडखड, आणि आमच्या आतली भूक – सगळं एकत्र मिसळून वातावरण अजूनच उष्ण झालं.

गाडी डोलत होती. खिडकीबाहेर दिव्यांचे उजेड अधूनमधून दिसत होते, पण पडद्यांच्या आड आम्ही पूर्ण अंधारात लपलो होतो.

सुनीताबाई माझ्या मांडीवर टेकून बसल्या होत्या.

माझा हात अजूनही त्यांच्या पोटावर होता.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“हे पोट किती उबदार आहे… इथून आत तुमचं सगळं जग दडलंय. आणि आता मला ते जग वाचायचंय.”

त्या श्वास सोडत कुजबुजल्या –

“तुला काय वाटतं रे… मी पन्नाशीला आलेय, पण माझं मन अजूनही धडधडतंय.”

मी हळूच त्यांच्या पोटावर किस केला.

त्या दचकल्या, माझा चेहरा धरून म्हणाल्या –

“वेड्या… असं करू नकोस इथे. कुणी पाहिलं तर?”

मी हसलो –

“अंधार आहे. कुणीच बघणार नाही. आणि जरी कुणी बघितलं तरी… तुमच्या डोळ्यांतलं प्रेम लपवता येईल का?”

त्यांनी माझ्या केसांवरून हात फिरवला.

त्यांच्या बोटांत उबदारपणा होता, आणि तो स्पर्श मला वेडं करत होता.

गाडी वळली, त्यात त्या माझ्या छातीवर अधिक घट्ट आदळल्या.

मी त्यांच्या कानाशी कुजबुजलो –

“तुमची छाती माझ्यावर दाबली जातेय… तुम्हाला कळतंय का किती वेडा होत आहे मी?”

त्या श्वास रोखून थांबल्या. हलक्या आवाजात म्हणाल्या –

“माझंही शरीर तुझ्या हातांसाठी आतुरलंय रे… पण अजून थांब, अजून थोडं थांब…”

गाडी गावाच्या चौकात थांबली.

आजूबाजूला पूर्ण अंधार, फक्त एखाद-दुसऱ्या घराच्या दिव्याची अस्पष्ट लुकलुक.

आम्ही दोघंही खाली उतरलो.

सुनीताबाईंच्या चेहऱ्यावर थोडं संकोच, थोडी धडधड होती.

त्यांनी ओढणी घट्ट पोटावर घेतली.

मी सामान खांद्यावर टाकून त्यांच्या शेजारी चालायला लागलो.

गावातल्या अरुंद रस्त्यावरून जाताना फक्त कुत्र्यांचे भुंकणे आणि झुरळांचे किरकिर ऐकू येत होतं.

त्यांनी कुजबुजून विचारलं –

“कुणाला काही कळलं तर?”

मी थांबलो, त्यांच्या डोळ्यांत पाहिलं –

“अंधार आहे… कुणाला काही दिसणार नाही.

आणि आपल्यातलं हे रहस्य कधीही कुणाला कळणार नाही.

फक्त तुम्ही आणि मी…”

त्या क्षणी त्यांनी माझा हात घट्ट पकडला.

त्यांच्या तळव्याचा उबदार स्पर्श मला अंगातून विजेच्या लहरीसारखा जाणवला.

आम्ही त्यांच्या घरापाशी पोहोचलो.

दार लावून आत शिरलो.

घरातही अंधार होता, फक्त कंदिलाची मंद ज्योत भिंतीवर हलत होती.

मी सामान बाजूला ठेवलं.

त्यांनी मला पाण्याचा ग्लास द्यायला वळल्या.

त्यांच्या हालचालीने साडीचा पल्ला सरकला,

छातीचा भरदारपणा मंद ज्योतीत अधिक खुलून दिसला.

मी हळूच त्यांच्याजवळ गेलो.

“सुनीता… आज मी थांबणार नाही,” मी कुजबुजलो.

त्या थरथरल्या, पण विरोध केला नाही.

फक्त कुजबुजल्या –

“हे जे घडतंय, ते आयुष्यभर लक्षात राहील… तू तयार आहेस का?”

मी त्यांचा हात धरून माझ्या छातीवर ठेवला –

“तुमच्या या हातानेच मला पहिलं स्वप्न दिलं आहे.

आजची रात्र फक्त आपली आहे.”

त्यांच्या डोळ्यांत पाणी दाटलं,

पण त्यामागे तहान होती… वर्षानुवर्षे दाबून ठेवलेली तहान.

घरातली शांतता, मंद कंदिलाचा प्रकाश, आणि आम्ही दोघंच.

मी तिच्या समोर उभा होतो, हातात अजूनही तिचा हात.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“डोळे मिटा.”

सुनीताबाई थोड्या थरथरल्या, पण डोळे मिटले.

मी हळूच त्यांच्या गालावर ओठ टेकवले.

त्यांनी थोडा श्वास रोखला.

पुढच्या क्षणी माझे ओठ त्यांच्या ओठांवर आले.

पहिला किस…

त्यांच्या श्वासाचा उबदार गंध, ओठांचा मऊपणा –

सगळं माझ्या अंगातून विजेच्या झटक्यासारखं पसरलं.

त्यांनी आधी थोडं विरोध केलं, हाताने मला दूर सारायचा प्रयत्न केला.

पण माझं चुंबन वाढत गेलं तसं त्या स्वतःहून जवळ येऊ लागल्या.

त्यांची जीभ माझ्या जिभेला भिडली.

मी त्यांच्या केसांत हात फिरवला.

किस तोडून मी हलक्या आवाजात विचारलं –

“कधी कोणी असं चुंबन दिलंय का तुम्हाला?”

त्यांच्या डोळ्यांत अश्रू दाटले.

“नाही रे… एवढ्या वर्षांनी माझे ओठ पुन्हा जिवंत झालेत.”

मी त्यांना जवळ ओढलं.

माझा हात त्यांच्या कंबरेवरून वर सरकला.

भरदार छातीच्या वळणावर येऊन थांबला.

मी हलक्या दाबाने उरोज हातात घेतला.

त्या उसासल्या –

“आह्ह्ह… थांब, हे बरोबर नाही…”

मी कुजबुजलो –

“तुम्हाला खरंच थांबायचंय का? की माझ्याबरोबर वितळून जायचंय?”

त्या डोळे मिटून माझ्या छातीवर डोकं ठेवून म्हणाल्या –

“आज मला थांबवू नकोस… मी आयुष्यभर वाट पाहिलीय या क्षणाची.”

मी हळूवार blouse चा हुक उघडला.

त्यांची छाती मंद उजेडात बाहेर आली.

मोठ्ठे, घट्ट, दुधाळ उरोज हातात भरून आले.

मी एक उरोज ओठात घेतला, जिभेने दाणा फिरवला.

त्यांनी किंचाळल्यासारखा उसासा सोडला –

“आह्ह्ह्ह… माझं मन वेडं होतंय…”

मी त्यांच्या उरोजांवरून किस करत करत खाली आलो.

त्यांच्या पोटावर ओठ टेकवले.

मऊ पोट माझ्या चुंबनांनी थरथरायला लागलं.

मी जिभेने नाभीभोवती वर्तुळं काढली.

त्यांच्या ओठांतून आर्त उसासा बाहेर पडला –

“देवा… कुणी कधी माझ्या नाभीला असं स्पर्शच केला नव्हता… हे काय सुख आहे रे?”

मी हलक्या आवाजात कुजबुजलो –

“तुमच्या शरीराची प्रत्येक रेषा माझ्यासाठी कविता आहे.

आणि मला एकही शब्द वाचायचा राहू द्यायचा नाही.”

त्या हाताने माझे केस धरून म्हणाल्या –

“तू वेडं करतोयस मला… अजून जवळ ये…”

मी खाली झुकून त्यांचा परकर अलगद खाली सरकवला.

मंद उजेडात त्यांचे मांड्यांचे वळण चमकले.

मांड्यांच्या मधोमध ओलसरपणा चमकत होता.

मी हलक्या आवाजात विचारलं –

“कधी वाटलं होतं का तुम्हाला की कोणी तुम्हाला पुन्हा असं उघडं करेल?”

त्यांच्या डोळ्यांतून पाणी आलं, पण आवाजात ओलावा नव्हता, तो तहान होता.

“नाही रे… पण आज असं वाटतंय की आयुष्यभर मी फक्त याच क्षणासाठी जगले.

तू मला पुन्हा जिवंत केलंस.”

मी त्यांच्या मांड्यांवरून किस करत करत मधोमध आलो.

ओठांनी हलकं टेकवलं.

जिभेने एक लांब चाट दिला.

त्या किंचाळल्या –

“आह्ह्ह्ह… तिथे नाही रे… मी वेडी होईन…”

मी कुजबुजलो –

“हाच तर भाग सर्वात सुंदर आहे.

इथूनच तर नवं जीवन जन्माला येतं.

ही जागा कधीच घाण नाही… ही तर निसर्गाचं सर्वात मोठं वरदान आहे.”

त्या थरथरत म्हणाल्या –

“कोणी मला असं कधी सांगितलं नाही…

आज वाटतंय तू माझ्यासाठीच जन्मलायस.”

मी पुन्हा खाली झुकून त्यांचा दाणा हलकासा दाबला.

जिभेने हळूवार गोल फिरवलं.

त्यांच्या पूर्ण अंगातून शहारे उठले.

त्या केसांमध्ये माझा चेहरा दाबून म्हणाल्या –

“थांबवू नकोस… मला आज खरं सुख दे.”

त्यांच्या पुच्चीवर माझी जीभ अजूनही फिरत होती.

त्या आर्त आवाजात थरथरत म्हणाल्या –

“आता थांबवू नकोस रे… मला पूर्ण घेऊन टाक.”

मी हळूहळू वर आलो, त्यांचा चेहरा माझ्या हातात घेतला.

त्यांच्या डोळ्यांतून अश्रू वाहत होते, पण ते दुःखाचे नव्हते, ते सुखाचे होते.

मी त्यांच्या ओठांवर पुन्हा एक खोल किस दिला.

तेवढ्यात माझं कडक लिंग त्यांच्या मांड्यांना स्पर्शून गेलं.

त्या दचकल्या, श्वास अडखळला –

“देवा… एवढं मोठं…”

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“हे सगळं फक्त तुमच्यासाठी आहे.”

मी त्यांच्या मांड्या अलगद बाजूला केल्या.

लिंग त्यांच्या ओलसर फटीजवळ नेलं.

त्यांनी डोळे मिटले, हात माझ्या पाठीवर घट्ट रोवले.

मी हळूच ढकललं.

टोक आत शिरलं.

त्या जोरात श्वास घेत किंचाळल्या –

“आह्ह्ह्ह… थांब जरा… खूप दिवसांनी हे सगळं…”

मी त्यांच्या कानाशी कुजबुजलो –

“मी घाई करणार नाही. हळूहळू तुला सगळं सुख देईन.”

हळूवार आणखी ढकललं.

लिंग आत खोलवर शिरलं.

त्यांचं अंग थरथरलं.

त्या पाठीवर नखं खुपसत म्हणाल्या –

“देवा… हे काय घडतंय… मी पुन्हा बाई झालेय…”

मी हळूहळू ताल धरला.

प्रत्येक धक्क्यानं त्यांच्या उरोज माझ्या छातीवर दाबले जायचे.

मी आलटून पालटून त्यांच्या ओठांवर, गालांवर, मानेला किस करत होतो.

त्या आर्त आवाजात ओरडल्या –

“आह्ह्ह्ह… अजून जोरात रे… अजून खोलवर… मी तुझीच आहे आता… फक्त तुझी…”

चपाक-चपाक आवाज खोलीत भरू लागला.

त्यांच्या पुच्चीतून पाणी वाहत होतं.

मी वेग वाढवला, त्यांना पूर्ण वेडं करून टाकलं.

त्या डोळे मिटून थरथरत म्हणाल्या –

“तू माझा देव आहेस… माझ्या आयुष्याचं खरं सुख.

आज तू मला पूर्ण केलंस. आज मी तुझीच आहे.”

त्यांचा श्वास अजूनही जोरात चालू होता.

पुच्चीतून अजून रस वाहत होता.

मी हळूच बाहेर काढलं आणि त्यांच्या डोळ्यांत पाहत कुजबुजलो –

“तुला अजून एक नवीन सुख द्यायचंय.”

त्या थरथरल्या –

“काय रे… अजून काय उरलयं?”

मी त्यांना हलकं पलंगावर वळवलं.

त्यांची गोलसर गांड मंद उजेडात चमकत होती.

मी तिथे ओठ टेकवले, किस दिला, मग जीभेने वळणं चाटली.

त्या किंचाळल्या –

“देवा… तिथे कुणी कधी हातही लावला नाही… आणि तू जिभेने…”

मी कुजबुजलो –

“तुझ्या शरीराचा प्रत्येक कोपरा सुंदर आहे.

ही गांडही तुझ्या पुच्चीसारखीच मोहक आहे.”

त्या पाठीवर हात मारत म्हणाल्या –

“तू मला वेडी करतोयस… थांबवू शकत नाही मी आता.”

मी माझं कडक लिंग त्यांच्या गांडीजवळ नेलं.

तेवढ्यात त्या दचकून म्हणाल्या –

“नको रे… तिथे नाही… खूप वेदना होतील.”

मी त्यांचा हात धरून शांत केलं –

“हळूवार करू. तुला त्रास नाही देणार… फक्त नवीन सुख दाखवणार.”

मी हळूच ढकललं.

टोक आत शिरलं.

त्यांनी जोरात श्वास घेतला, पाठीवर नखं खुपसली.

“आह्ह्ह… देवा… हे खूप घट्ट आहे… पण… पण वेडं सुखही आहे…”

मी हळूहळू ताल धरला.

त्यांच्या ओठांतून उसासे बाहेर पडू लागले –

“आह्ह्ह्ह… अजून… अजून खोलवर…”

त्यांची गांड घट्ट होती, माझं लिंग प्रत्येक हालचालीत अडखळत होतं.

पण त्या आता स्वतःहून कंबर मागे ढकलत होत्या.

मी त्यांच्या कानाशी कुजबुजलो –

“आता सांग, तुझ्या आयुष्यात असं कोणी दिलं होतं का तुला?”

त्या श्वास रोखून उत्तरल्या –

“नाही रे… नवऱ्यानंही कधी नाही… तू पहिला आहेस…

आज वाटतंय मी पुन्हा जन्माला आलेय.

तू माझा खरा नवरा आहेस.”

त्यांचा श्वास अजूनही जोरात चालू होता.

पुच्चीतून अजून रस वाहत होता.

मी हळूच बाहेर काढलं आणि त्यांच्या डोळ्यांत पाहत कुजबुजलो –

“तुला अजून एक नवीन सुख द्यायचंय.”

त्या थरथरल्या –

“काय रे… अजून काय उरलयं?”

मी त्यांना हलकं पलंगावर वळवलं.

त्यांची गोलसर गांड मंद उजेडात चमकत होती.

मी तिथे ओठ टेकवले, किस दिला, मग जीभेने वळणं चाटली.

त्या किंचाळल्या –

“देवा… तिथे कुणी कधी हातही लावला नाही… आणि तू जिभेने…”

मी कुजबुजलो –

“तुझ्या शरीराचा प्रत्येक कोपरा सुंदर आहे.

ही गांडही तुझ्या पुच्चीसारखीच मोहक आहे.”

त्या पाठीवर हात मारत म्हणाल्या –

“तू मला वेडी करतोयस… थांबवू शकत नाही मी आता.”

मी माझं कडक लिंग त्यांच्या गांडीजवळ नेलं.

तेवढ्यात त्या दचकून म्हणाल्या –

“नको रे… तिथे नाही… खूप वेदना होतील.”

मी त्यांचा हात धरून शांत केलं –

“हळूवार करू. तुला त्रास नाही देणार… फक्त नवीन सुख दाखवणार.”

मी हळूच ढकललं.

टोक आत शिरलं.

त्यांनी जोरात श्वास घेतला, पाठीवर नखं खुपसली.

“आह्ह्ह… देवा… हे खूप घट्ट आहे… पण… पण वेडं सुखही आहे…”

मी हळूहळू ताल धरला.

त्यांच्या ओठांतून उसासे बाहेर पडू लागले –

“आह्ह्ह्ह… अजून… अजून खोलवर…”

त्यांची गांड घट्ट होती, माझं लिंग प्रत्येक हालचालीत अडखळत होतं.

पण त्या आता स्वतःहून कंबर मागे ढकलत होत्या.

मी त्यांच्या कानाशी कुजबुजलो –

“आता सांग, तुझ्या आयुष्यात असं कोणी दिलं होतं का तुला?”

त्या श्वास रोखून उत्तरल्या –

“नाही रे… नवऱ्यानंही कधी नाही… तू पहिला आहेस…

आज वाटतंय मी पुन्हा जन्माला आलेय.

तू माझा खरा नवरा आहेस.”

मुंबईमध्ये कुठली ४०–४५ वयाची बाई ही वाचत असेल

आणि मला भेटायला इच्छुक असेल तर जरूर सांगा! 😉

सांग ना, तुला हवंय का याचा भाग 3 – जिथे मी आणि काकू गावाबाहेर, शेतात किंवा नदीकाठी पुन्हा भेटतो, आणि अजून जोरदार प्रेम व उन्माद अनुभवतो?

📩 कोणी माझ्याशी बोलू इच्छित असेल, आपले विचार सांगायचे असतील किंवा पुढच्या भागाबद्दल उत्सुक असेल तर मला मेल करा –

✉️ hothar571@gmail.com

📸 माझं Instagram वर connect व्हायला विसरू नका –

👉 Insta ID : @sanny245677