🌹 Doctor काकू – 🌹

गावच्या चौकातलं एक टुमदार क्लिनिक.

ते चालवायची अनुराधा काकू – वय साधारण ४८.

गावात सगळ्यांसाठी ती “Doctor बाई” होती, पण माझ्यासाठी ती नेहमीच थोडं वेगळं आकर्षण होती.

तिचं व्यक्तिमत्व तडफदार – सावळा पण चमकदार रंग, उंच बांधा, चालताना साडीचा पल्ला अंगावर घट्ट पडलेला.

गावकरी म्हणायचे – “तिचा नवरा परदेशात आहे म्हणून ती इतकी कणखर दिसते.”

पण मला वाटायचं – कणखरपणाच्या आड कुठेतरी एकटेपण लपलेलं आहे.

—

मी कॉलेजमुळे बहुतेक वेळा शहरात असायचो, पण सुट्टीत घरी आलो की क्लिनिकजवळून मुद्दाम फिरायचो.

कधी औषधाचा बहाणा, कधी काही रिपोर्ट दाखवायचा बहाणा…

पण खरं कारण होतं – काकूला बघणं.

एकदा तिने विचारलं –

“इतक्या वेळा इकडे येतोस, खरंच काही त्रास आहे का की बहाणा?”

मी हसत म्हणालो –

“कधी कधी खरं त्रास असतो… आणि कधी कधी फक्त तुम्हाला भेटायची इच्छा.”

ती थोडं थांबली, भुवया उंचावल्या –

“मी डॉक्टर आहे, भेटायची इच्छा ठेवायची बाई नाही.”

मी लगेच हसत निघून गेलो, पण तिच्या डोळ्यातील थोडासा हललेला भाव माझ्या मनात घर करून गेला.

—

त्यानंतर काही दिवस मी क्लिनिकमध्ये न गेल्यावर ती स्वतःच चौकात भेटली.

“काय झालं? तब्येत सुधारली की पूर्ण बरा झाला?” – ती थोड्या तुर्तासीनं म्हणाली.

मी हसून उत्तर दिलं –

“तब्येत काही झालीच नव्हती. पण एवढे दिवस भेटलो नाही म्हणून आज तब्येत जड वाटत होती.”

तिने डोळे मोठे करून पाहिलं, मग नाईलाजाने हलकंसं हसली.

“तुझी जीभ फार सरकते. जपून वापर.”

त्या दिवसापासून आमच्यात एक वेगळी नजरेची ओळख तयार झाली.

ती अजूनही कठोरपणे बोलायची, पण कुठेतरी तिच्या आवाजात मला एक हलकी ऊब जाणवायला लागली.

एक संध्याकाळ होती.

मी क्लिनिकसमोरून जात होतो.

दुकाने बंद होत होती, लोक आपापल्या घराकडे निघत होते.

क्लिनिकमध्ये मात्र अजून दिवा लागलेला होता.

माझं मन म्हणालं – “चला पाहू, आज तरी भेटते का काकू.”

दरवाजा उघडून आत गेलो तर दृश्य पाहून थांबलोच.

अनुराधा काकू खुर्चीत बसलेल्या.

हातात कपाळ धरलेलं, डोळे मिटलेले.

चेहऱ्यावर थकव्याची रेषा, कपाळावर घाम.

मी घाबरत विचारलं –

“काकू, काय झालं? तब्येत बिघडलीये का?”

ती डोळे उघडून म्हणाली –

“अरे काही नाही… सगळा दिवस पेशंट्स बघितले. डोकं जड झालंय.

पण कुणाला सांगणार? डॉक्टर आजारी पडली तर लोकं हसतील.”

—

मी पुढे होऊन पाण्याचा ग्लास दिला.

“काकू, डॉक्टरही माणूसच असतो. थकतो, दमतो.

पण तुम्हाला सांगायला कुणी नाही म्हणून असं एकटं बसता.”

ती थोडं कडवट हसली –

“बरोबर बोललास. घरात फक्त भिंती आहेत.

नवराच परदेशात वर्षानुवर्षं… आणि मी इथे रुग्ण बघत राहते.

रात्री घरी गेलं की इतकी शांतता असते की अंगावर काटा येतो.”

तिच्या आवाजात नकळत दडलेली वेदना होती.

मी जवळ सरकून म्हणालो –

“म्हणूनच तर मी येतो.

तुम्हाला डॉक्टर म्हणून नाही, माणूस म्हणून भेटायला.”

—

क्षणभर तिच्या डोळ्यांत हलकी चमक आली.

मग लगेच तिने तो भाव दाबला आणि म्हणाली –

“तुझं वय किती आहे? अजून कॉलेजला जातोस.

आणि मी… तुझ्या आईसारखी आहे.

हे संवाद तुझे मला शोभत नाहीत.”

मी शांतपणे तिच्या डोळ्यांत पाहिलं.

“काकू, तुम्ही आई नाही… तुम्ही बाई आहात.

आणि हे मान्य करणं चुकीचं नाही.”

ती दचकली.

हातातलं रुमाल घट्ट पकडलं.

“गप्प बस! असं काही बोलू नकोस.”

—

मी मागे सरकलो नाही.

फक्त शांतपणे म्हणालो –

“मी काही चुकीचं बोलत नाही.

तुम्हाला सगळे ‘डॉक्टर’ म्हणून बघतात, पण कुणी ‘अनुराधा’ म्हणून बघतं का?

मी फक्त तिला बघतो.”

तिचा चेहरा लालसर झाला.

ओठ थरथरले, डोळ्यांत पाणी आलं.

ती काही न बोलता उठली आणि बाजूला वळली.

—

त्या रात्री मी निघताना म्हणालो –

“काकू, आज तुम्ही माझ्यासमोर खरं मन उघडलं.

यासाठी धन्यवाद.

मी पुन्हा येईन, फक्त डॉक्टरसाठी नाही… अनुराधासाठी.”

ती नजरेत नजर देऊ शकली नाही.

फक्त हलक्या आवाजात कुजबुजली –

“जा आता… पण पुन्हा आलास तर माझं मन काबूत राहील की नाही माहीत नाही.”

दुसऱ्या दिवशी रविवार होता.

मी मुद्दाम संध्याकाळी तिच्या घरी गेलो.

क्लिनिक बंद होतं, ती एकटीच ड्रॉइंगरूममध्ये बसलेली.

साडीचा पल्ला अस्ताव्यस्त, केस मोकळे पडलेले,

समोरच्या टेबलावर अजूनही रुग्णांच्या फाईल्स.

मी हलक्या आवाजात विचारलं –

“काकू, एवढा थकवा कशाला घेता?

जरा आराम करा.”

ती चिडलीच –

“मला कुणी शिकवायची गरज नाही.

मी स्वतःला सांभाळू शकते.”

मी हसलो –

“काल तुम्ही हेच बोललात…

पण डोळ्यांतलं पाणी मात्र वेगळी गोष्ट सांगत होतं.”

ती दचकली.

माझ्याकडे रागानं पाहत म्हणाली –

“कुणाला सांगायचं, कुणाकडे जायचं?

मी डॉक्टर आहे, पण स्वतःसाठी कुणी नाही.

माझं शरीर… माझं मन… दोन्ही थकून गेलंय.”

—

मी सावकाश जवळ गेलो.

तिच्या खांद्यावर हात ठेवला.

ती लगेच मागे सरकली.

“काय करतोस? हात काढ!”

मी शांतपणे म्हणालो –

“हा स्पर्श वाईट नाही काकू…

हा काळजीचा स्पर्श आहे.”

ती थरथरली, पण हात झटकला नाही.

मी हलक्या दाबाने तिच्या खांद्यावर मालिश करू लागलो.

तिचे डोळे मिटले, श्वास जोरात झाला.

—

“हे चुकतंय…” ती कुजबुजली.

मी तिच्या कानाशी म्हणालो –

“चूक नाही.

तुमच्या शरीराला इतकी वर्षं कुणी प्रेमाने स्पर्श केलंच नाही…

म्हणून हा योग्यच आहे.”

ती अचानक डोळे उघडून म्हणाली –

“तुला माहिती आहे का…

नवर्‍याने शेवटचं मला कधी मिठी मारली ते?

आठवतच नाही आता…

मी दिवसेंदिवस दगड होत गेलेय.”

मी तिचा हात माझ्या हातात घेतला.

“आजपासून मी तो दगड वितळवणार.”

—

हळूहळू माझा हात तिच्या खांद्यावरून पाठीवर सरकला.

तिचं अंग थरथरत होतं.

ती नकळत म्हणाली –

“माझ्या शरीराला कुणी इतकं मृदू कधी पाहिलं नाही…

मी पुन्हा बाई असल्यासारखी वाटतेय.”

मी शांतपणे तिच्या पाठीवरून, कंबरेपर्यंत हात फिरवला.

ती आधी मागे सरकली, पण नंतर डोळे मिटून थांबली.

श्वास धापा टाकत होता.

—

अचानक तिचा blouse थोडा सरकला.

आणि माझ्या नजरेला तिच्या उरोजांची झलक दिसली.

ती घाबरून ओढायला लागली –

“नको… पाहू नकोस… हे कुरुप आहे.”

मी तिचा हात थांबवत म्हणालो –

“हे कुरुप नाही, हेच सौंदर्य आहे.

तुझ्या अंगाच्या या वळणांमध्येच तुझं खरं आयुष्य आहे.”

ती थरथरत म्हणाली –

“असं कुणी कधी बोललंच नाही रे…

मी स्वतःलाच लपवत जगलेय.”

—

मी हळुवार तिच्या गालावर ओठ टेकवले.

ती हादरली, विरोध करायचा प्रयत्न केला…

पण पुढच्याच क्षणी डोकं माझ्या खांद्यावर ठेवून कुजबुजली –

“हे चुकतंय… पण मला बरं वाटतंय.

माझं शरीर इतक्या वर्षांनी जागं झालंय.”

काकू अजूनही माझ्या स्पर्शाने थरथरत होती.

तिचा blouse थोडा बाजूला झाला होता, उरोजाची झलक मला छेडून गेली.

ती डोळे मिटून कुजबुजली –

“हे चुकतंय… पण माझं मन थांबत नाही…”

मी हलक्या हसून म्हणालो –

“तुझं मन चुकूच शकत नाही काकू.

मनाने तुला जे हवंय तेच खरं आहे.”

ती हलक्या आवाजात –

“गप्प बस… खूप बोलतोस. मी तुझ्यापेक्षा मोठी आहे…”

मी तिच्या डोळ्यांत बघत उत्तर दिलं –

“मोठी? म्हणजे जास्त अनुभवी.

आणि मला अनुभव हवाच आहे… तुझाच अनुभव.” 😏

ती थोडी लाजली, चेहरा लाल झाला.

पण मला थांबवली नाही.

—

मी सावकाश तिच्या blouse चे हुक सैल केले.

प्रत्येक हुक निघताना तिचा श्वास जड होत होता.

ती विरोधाच्या बहाण्याने म्हणाली –

“असं करू नकोस… माझं शरीर तुला नकोसं वाटेल.”

मी थांबलो नाही, हलक्या हसून म्हणालो –

“नकोसं? अरे, तुला माहिती आहे का, तू आरशात स्वतःला बघून जितकी रागावतेस,

मी तितकाच वेड्यासारखा तुझ्यावर फिदा होतो.”

blouse पूर्ण उघडला.

भरदार उरोज काळ्या ब्रामध्ये अडकून धडधडत होते.

ती हाताने लपवायचा प्रयत्न करू लागली.

मी तिचे हात हलकेच दूर केले –

“ही लपवायची गोष्ट नाही काकू.

हे तर तुझ्या सौंदर्याचं मंदिर आहे.”

—

मी तिच्या मानेवर किस केला.

ती हादरली –

“देवा… असं कुणी केलं नाही मला…”

मी कानाशी कुजबुजलो –

“आता पासून प्रत्येक ठिकाणी किस करीन.

तुझ्या शरीराचा एकही भाग मी एकटा सोडणार नाही.”

ती अजून थरथरली.

मी ओठ तिच्या ओठांवर टेकवले.

या वेळी किस साधा नव्हता –

जिभा भिडल्या, दातांनी हलका चावा घेतला, लाळ मिसळली.

तिचा आवाज “ह्म्म्म… आह्ह…” करत बाहेर आला.

—

मी हळूहळू तिच्या साडीचा पल्ला काढला.

ती घाईघाईने म्हणाली –

“नको… माझं पोट जाड आहे… तुला घाण वाटेल.”

मी लगेच तिचं पोट हातात धरून म्हणालो –

“घाण नाही, उब आहे.

हे पोट म्हणजे तुझ्या स्त्रीत्वाची खूण आहे.

जिथं तू सगळं जग पोटाशी धरलं आहेस.”

मी तिच्या नाभीवर किस केला.

ती ओरडली –

“आह्ह्ह्ह… असं कुणी कधी केलं नाही…”

—

मी तिच्या कानाशी म्हणालो –

“तुझं BP खूप वाढलंय… माझ्याकडे बघूनच चढलं का?” 😉

ती लाजून म्हणाली –

“गप्प बस रे वेड्या…”

मी पुन्हा किस करत म्हणालो –

“तुझं हृदय खूप वेगानं धडधडतंय… माझ्यामुळे की तापामुळे?” 😏

ती किंचित हसली, डोळ्यातली भिती लाजेत बदलली.

“तू फारच भलताच आहेस… पण मला आवडतंय तुझं बोलणं…”

काकू अजूनही माझ्यासमोर उभी होती.

शरीर थरथरत होतं, डोळ्यांत भीती + तहान दोन्ही मिसळली होती.

ती कुजबुजली –

“हे चुकतंय… मी तुझ्यापेक्षा मोठी आहे… मी तुझ्यासाठी योग्य नाही…”

मी हळूच तिच्या गालावर हात फिरवत म्हणालो –

“मोठं म्हणजे सुंदर. मोठं म्हणजे अनुभवी.

आणि मी नेमकं तेच शोधतोय – तुझा अनुभव, तुझं खरं सौंदर्य.” 😏

—

मी तिच्या blouse चे हुक एकेक करून उघडत होतो.

प्रत्येक हुक निघताना तिचा श्वास अजून जड होत होता.

ती विरोध करत म्हणाली –

“नको… तुला माझं अंग नकोसं वाटेल… मी तर काळी आहे, जाड आहे…”

मी तिचे हात हलकेच धरले –

“काळं म्हणजे सावळं सौंदर्य.

जाड म्हणजे भरलेलं सौंदर्य.

काकू, तू आरशात बघून रडतेस…

पण माझ्या डोळ्यांनी तुला बघितलं तर तुला कळेल की तूच सर्वात सुंदर आहेस.”

Blouse पूर्ण सुटला.

काळी ब्रा तिच्या भरदार उरोजांवर ताणली होती.

त्या उंचावलेल्या छातीच्या हालचालीत तिचं संपूर्ण मन दडलेलं होतं.

मी जवळ जाऊन तिच्या मानेवर ओठ टेकवले.

ती हादरली –

“देवा… असं कुणी कधी केलं नाही मला…”

—

मी तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले.

या वेळेस किस खोल होता.

जिभा भिडल्या, दातांनी हलका चावा घेतला.

लाळ मिसळली, श्वास धापा टाकू लागले.

ती धडधडत कुजबुजली –

“आह्ह्ह… माझं डोकं फिरतंय… थांब ना…”

मी कानाशी म्हणालो –

“थांबवणार नाही.

कारण तुझ्या शरीराचा प्रत्येक इंच आता माझा आहे.”

—

मी तिची साडी हळूहळू काढू लागलो.

ती घाईघाईनं म्हणाली –

“नको… माझं पोट जाड आहे… तुला घाण वाटेल…”

मी तिच्या पोटावर हात ठेवून म्हणालो –

“हे पोट म्हणजे उब.

इथेच तू आयुष्य पोटाशी धरलं आहेस.

माझ्यासाठी हेच सगळ्यात सुंदर आहे.”

मी तिच्या नाभीवर किस केला.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह्ह… असं कुणी कधी केलं नाही मला…”

मी जिभेने नाभीत गोल फिरवलं.

तिचं शरीर थरथरून गेलं.

ती माझे केस धरून ओरडली –

“देवा… मी वेडी होणार आहे…”

—

मी हसत म्हणालो –

“तुझं BP खूप वाढलंय… माझ्याकडे बघूनच ना?” 😉

ती लाजली, डोळे मिटले.

“गप्प बस रे… फारच भलताच आहेस…”

मी पुन्हा तिच्या स्तनांवर किस घेत म्हणालो –

“तुझं हृदय इतकं वेगानं धडधडतंय… माझ्यामुळे की तापामुळे?” 😏

ती हसली आणि कुजबुजली –

“दोन्हीमुळे… पण जास्त तुझ्यामुळे…”

—

मी तिला पलंगावर वळवलं.

साडी बाजूला झाली आणि तिची गोलसर गांड उघडी पडली.

मी हलक्या हाताने दाबली.

ती घाबरून म्हणाली –

“अरे… तिथं नको… घाण आहे…”

मी तिच्या कानाशी हळूच –

“घाण नाही… ही तुझ्या शरीराची चंद्रासारखी गोलाई आहे.

माझ्यासाठी तुझ्या अंगाचा प्रत्येक कोपरा स्वर्ग आहे.”

मी तिच्या गांडीवर किस केला, जीभ फिरवली.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह्ह… माझं डोकं फिरतंय… थांबवू नकोस…”

—

मी तिच्या मांड्या बाजूला केल्या.

गुलाबी पाकळ्या ओली झालेल्या.

दाणा ताठ झालेला.

ती घाबरली –

“नको… कुणी कधी इथे हात लावला नाही…”

मी जिभेने दाणा चाटला.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह्ह… देवा… मला थांबवू नकोस… मी वितळतेय…”

तिच्या हातांनी माझं डोकं घट्ट पकडलं.

मी आलटून-पालटून जीभ, बोटं वापरत होतो.

ती श्वास रोखून ओरडली –

“मी संपले… माझ्या आतून धरण फुटतंय… आह्ह्ह…”

ओलसरपणा माझ्या तोंडावर साचला.

मी प्रत्येक थेंब प्यायलो.

—

मी माझं लिंग बाहेर काढलं.

ती पाहून थरथरली –

“इतकं मोठं… मला जमणार नाही…”

मी शांतपणे म्हणालो –

“दुखवणार नाही. सुख देणार.”

मी हळूवार आत सरकलो.

ती ओरडली –

“आह्ह्ह… अजून… खोल… जोरात…”

मी वेग वाढवला.

चपाक-चपाक आवाज खोलीत घुमला.

ती माझ्या पाठीवर नखं खुपसून वेडी झाली.

—

वेगाने हालचाल करत अखेर आम्ही दोघंही फुटलो.

तिचं शरीर थरथरलं, माझ्या मिठीत कोसळलं.

ती धापा टाकत कुजबुजली –

“आज तू मला पुन्हा बाई केलंस.

माझं आयुष्य पुन्हा जिवंत केलंस.

आता मी फक्त तुझी आहे.”

मी तिच्या केसांवर हात फिरवत म्हणालो –

“काकू, तू माझ्यासाठी जगातली सर्वात सुंदर बाई आहेस.

आणि आता मी तुला कधीही एकटी सोडणार नाही.”

—रात्रभरच्या त्या वेडेपणानंतर काकू माझ्या छातीवर डोकं ठेवून झोपली होती.

पण सकाळी उठल्यावर तिच्या डोळ्यांत पुन्हा भीती होती.

ती कुजबुजली –

“काल जे झालं ते विसर. ते चूक होतं.”

मी हलक्या हसून म्हणालो –

“चूक? चूक वाटत असती तर तू इतकी शांत झोपली असतीस का?

काकू, तुझं मन काल समाधानी झालं होतं… आणि तेच खरं आहे.”

ती डोळे खाली घालत म्हणाली –

“तू फारच धूर्त आहेस… माझ्या मनाला समजून घेतोस.”

मी तिच्या पोटावर हात फिरवत म्हणालो –

“मन नाही काकू, शरीरही समजतो.

ते अजून तहानलेलं आहे… बघ, तुझ्या श्वासांवरून कळतंय.”

—

मी तिच्या कानात कुजबुजलो –

“काल तुझं BP चढलं होतं… आज किती आहे? की अजून माझ्याकडे बघून वाढलंय?” 😉

ती हलकी हसली –

“गप्प बस, फारच वेडपट आहेस…”

मी किस घेत म्हणालो –

“तुझं हृदय इतकं वेगानं धडधडतंय… माझ्यामुळेच ना?” 😏

ती डोळे मिटून उसासली –

“हो… तुझ्यामुळेच…”

—

या वेळी मी तिला पलंगावर उलटलं.

तिची गोलसर गांड माझ्यासमोर आली.

मी हलकेच दाबली.

ती घाबरून म्हणाली –

“अरे… मागून नको… मला जमणार नाही…”

मी हळुवार म्हणालो –

“मागून म्हणजे अजून खोल, अजून घट्ट.

ही पोझिशन तुला वेडं करेल.”

मी हळूच आत सरकलो.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह… फाटतेय… पण सुखही होतंय…”

मी वेग वाढवताच चपाक-चपाक आवाज भरला.

ती नखं खुपसून ओरडली –

“देवा… अजून… थांबवू नकोस…”

—

मी तिला पलंगावरून उठवलं आणि खुर्चीवर बसवलं.

ती दचकली –

“अरे, असं कुणी करतं का?”

मी हसत म्हणालो –

“कुणी नाही… पण मी करतो.” 😏

मी तिच्या मांडीवर बसलो, उरोज मळले, किस करत पुन्हा आत सरकलो.

ती ओरडली –

“मी वेडी होईन… इतकं वेडं करून टाकतोयस…”

—

आता मी तिला बाजूला झोपवलं.

तिच्या पाठीशी मी, हातांनी उरोज पकडून.

मी हळूवार ढकलू लागलो.

तिचा श्वास फुलला –

“आह्ह्ह… ही पोझिशन… देवा… मला वेडं करतेय…”

—

वेग वाढत गेला.

तिचं शरीर थरथरलं, श्वास रोखले गेले.

ती किंचाळली –

“मी संपले… पुन्हा संपतेय… थांबवू नकोस…”

तिच्या पुच्चीतून गरम धार उसळली.

मी तिचं शरीर घट्ट मिठीत घेतलं.

दोघंही वेडेपणाने वितळलो.

—

ती माझ्या मिठीत पडून राहिली.

श्वास अजूनही धापा टाकत होते.

डोळ्यांतून पाणी आलं, पण ते आनंदाचे होतं.

ती कुजबुजली –

“आजवर मला वाटायचं की मी काळी, जाडी म्हणून नकोशी आहे.

पण तू मला पुन्हा बाई केलंस.

आता मला कळलं – माझं शरीरही सुंदर आहे.

आणि मीही प्रेमासाठी लायक आहे.”

मी तिच्या कपाळावर किस केला –

“काकू, आता तुझ्या डोळ्यात अश्रू नकोत तुझं आयुष्य रिकामं नाही… मी आहे.”

ती माझ्या मिठीत शिरली –

“हो… आता मी फक्त तुझी आहे.”

त्या रात्रीच्या वेडेपणानंतर तिचं आयुष्य बदललं.

ती जी स्वतःला कुरुप, नकोशी समजायची,

ती आता आरशात स्वतःला हसून बघू लागली.

माझ्यासाठी ती फक्त डॉक्टर काकू नव्हती –

ती माझं गुपित प्रेम, माझं खरं सुख झाली.

आणि माझ्यासाठी प्रत्येक दिवस नव्याने जगण्याचं कारण बनली.

—

💌

“जर ही कथा वाचताना तुझ्याही मनात काही दडलेलं गुपित हललं असेल,

किंवा तुला असं वाटत असेल की कुणीतरी तुला मनापासून समजून घ्यावं…

तर अजिबात संकोच नको.

📩 मला मेल कर – hothar571@gmail.com

📸 Insta वर connect हो – @sanny245677

फॉलो नसलंस तरी चालेल,

पण एक मेसेज नक्की कर…

मी इथेच आहे – फक्त तुझ्यासाठी.”