जत्रेची रात्र होती — दिवे, तांबा-ताशे, लोकांच्या हसण्याचा कडाड, पानवाटेवरून वाजणारे ढोल. गल्ल्यांमध्ये रंगीबेरंगी कापडांचे तंबू, उत्तरे-खाद्यांची वासे, आणि गर्दीत वेगवेगळे लोक — नवरा, बायका, मुलं — सगळंच एकाच संगतीत मिसळलं होतं. अशी भीती आणि आनंदाची एकाचवेळी गोंधळलेली हवा.
मी दूरून तिला पाहिलं तेव्हा तिने नवऱ्याच्या बाजूने हळू पावलांनी चालताना ओठ हलवले — हाच क्षण मी शोधत होतो. ती नवं ब्लाऊज परिधान करून आली होती; साडी चमकदार, पण पावसाच्या थेंबांनी आधीच थोडी ओलसर. गावातले लोक जत्रे बघायला आले होते, पण तिच्या डोळ्यांत कुठेतरी वेगळी जाग होती जी फक्त माझ्यासाठी होती.
तिला पाहताच मनात एक अनोखा दाटावा आला — गर्दी, आवाज, पण त्या आवाजात तिची हळवी श्वासांची गूंज माझ्यावर बांधली. मी हळूच तिच्याकडे निघाले. तिला नजरेनी बोलावलं — तिने काही क्षण थांबून माझ्याकडे पाहिलं, थोडी लाज, पण त्या लाजेत एकतरी आग उभी होती.
“काकू…” मी जवळ येऊन थोडं इतकंच म्हणालो. तिचा नवरा थोडा पुढे गेला, मित्रांबरोबर हातात दारूची बाटली घेऊन. पण ती माझ्याकडे हळूने थरथरली आणि म्हणाली, “मुला… इथे लोक आहेत…” तिच्या आवाजात भीती होती; पण तिच्या डोळ्यांतली चमक नाकारणारी नव्हती.
मी तिच्या कानात हळूच कुजबुजले, “कोण पाहतील, हे महत्त्वाचं नाही. फक्त थोडा वेळ, फक्त तू आणि मी.” तिने माझ्याकडे एकदा ढवळून पाहिलं आणि मग खिशातल्या हाताने इशारा केला — तिला काहीतरी सांगायचं आहे, पण नवऱ्याच्या दिशेने थोडं निघून.
गर्दीतून मागे एक अंधारट वाडी होती — तिथे जत्रेच्या तंबूंच्या मागे थोडा रिकामा ठिकाण मिळालं. आम्ही तिथे पोहोचलो; पाठीमागे ढोल, समोर लोकांची गर्दी — पण इथे एक वेगळंच शांत अंतर होतं. तिचं हृदय धडधडत होतं; माझंही हात थोडं थरथरत होतं.
ती म्हणाली, “मुला… इथेच नाही रे, लोक म्हणतील…” माझा हात तिच्या हातावर घट्ट होता — मी तिच्या डोळ्यात पाहिलो आणि फक्त एकच हसणं दिलं. “काकू, माझ्यासाठी तुझं सौंदर्य जगण्याचं कारण आहे. आज थोडं विसरून जा.” तिने श्वास घेतला आणि आवाजात एक हलकी मुरवट सुटली.
मी हळूच तिच्या साडीचा पल्ला तोडला — गर्दीच्या प्रकाशात पल्ल्याचा कत्थई रंग आणि तिच्या अंगाला चिकटलेला पल्ला सौंदर्य दाखवत होता. पल्ला सरकल्यावर त्याच्याआडून हलकासा बाजूने उरोज झळकला. मी तिला ओठाखाली किस करताना म्हणालो, “पल्ला खाली आल्यावरही तुझं सौंदर्य अगदी वेगळं दिसतं.”
ती किंचित दचकली, पण नंतर तिच्या ओठांवर एक नाजूक स्मित उभरलं. “मुला… हे योग्य नाही,” ती ओरडली; पण तिच्या हातांनी माझ्याकडे ताण दाखवला — विरोधाची लुबाड नव्हती, फक्त चंचल हबेवटपणा. मी हळूहळू आणि सन्मानाने तिच्या blouse च्या पहिल्या हुककडे हात नेला. माझे ओठ तिच्या मानेवर फिरत होते, आणि त्या स्पर्शामुळे तिला थरथर आला. पहिला हुक काटा निघताच एक नाजूक ‘टपक’ असा आवाज झाला — आणि तिच्या छातीवरून उरलायलेलं उरोज थोडे अधिक बाहेरच्या प्रकाशात चमकले.
“काकू…” मी हळूच बोला, आणि तिच्या गालावर एक किस दिला. ती आपोआप माझ्याकडे वाकली — विरोधाचे शब्द आता स्मितात बदलत होते. मी एक उरोज ओठात घेतला, जिभेने हळुवार फिरवलं — तिच्या प्रत्येक श्वासात तीची लाज मिसळत होती आणि माझं मन हळूहळू दंग पडत होतं.
हुक एक एक करून मी उघडत गेलो. प्रत्येक हुक निघताच ती थोडीशी दडपणाने श्वास घेत होती, परंतु तिच्या डोळ्यातलं सौंदर्य अधिक खुलत नव्हतं; तिचा चेहरा उजळत होता. तिच्या ओठांतून कधी “नको” हे निर्व्याज शब्द निघत होते, परंतु हातांनी ती मला जवळ खेचत होती — हे नक्कीच आता तिची स्वेच्छा होती. माझे हात तिच्या उरोजांना स्पर्श करत होते; त्या स्पर्शात तिला आह्लाद मिळत होता. तिच्या उरोजांच्या टोकावरचे गुलाबी दाणे माझ्या जिभेने हलवताना ती एक उंच आवाज काढते; आवाजात आता आनंद आणि थोडीशी लाज — हाच मधुर मिलाफ मला खूप आवडला.
पल्ला संपूर्ण खाली आला, पाठीशी चिकटलेला पल्ला आता बागडत पडला. पारकर हलकासा लटकला — पावसाच्या थेंबांनी तिचा पारकर थोडासा ओला झाला होता, त्यामुळे पारकर खाली उतरवताना काहीसा विरोध निघाला, पण तो विरोध आता त्या नाजूक आनंदात सावरला. मी तिच्या नाभीकडे आणखी एक चुंबन टाकलं आणि कानावर थोडंसं चावून घेतलं. तिच्या शरीरात एक अद्भुत गुदगुल्याचा स्पंदन उठला — ती माझ्या कपाळावर थोडीशी नजरेने बघून हसली.
“तू खरं करतोयस का, मुला?” ती साधं विचारली. तिच्या आवाजात ओढ होती. “हो, काकू,” मी हळूच म्हणालो. “तुझ्याशिवाय काहीही मला नको.” ती माझ्या शब्दांवर थोडीशी विहिरीत हसली आणि मग तिच्या हाताने माझं कपडं हलकं ओढलं — एक संकेत की आता ती पूर्णपणे माझ्यासोबत आहे.
चड्डी काढणं अगदी सावधपणे करायचं होतं. लोकांची गर्दी जवळ होऊ शकते याची भीती होती; म्हणून मी हळूच चड्डीच्या काठीला हात ठेवला. पावसामुळे ती पारदर्शक आणि गुळगुळीत झालेली होती; चड्डी खाली सरकताच तिच्या पुच्चीवरील काळसर केस आणि मधोमध चमकणारा दाणा स्पष्टपणे दिसायला लागला. मी त्यातला प्रत्येक तपशील हळूहळू जाणवत होतो — केसांच्या कळीतील नाजूकता, दाण्याची नाजूकता, आणि त्याभोवतालीची ओलसर त्वचा. ती एकदम श्वास रोखून माझ्याकडे बघत होती; तिच्या कानावर लहानसा दवाडीचा आवाज लागला. मी ओठावर एक हलका चुंबन टाकलं आणि म्हणालो, “काकू, तू इतकी नाजूक आहेस — मी तुझं खूप सांभाळेन.”
तेव्हा ती थोडंसं हसली आणि म्हणाली, “मग तूच माझं आनंदी करशील, मुला.” तिच्यात आता भीती नव्हती; फक्त काहीसा विश्वास आणि मोठा ओढ होता. मी ओठ तिच्या पुच्चीकडे फिरवला; जीभने हळुवार फिरवलं आणि ही ती पहिलीच वेळ होती की कोणीतरी तिच्या बगल्यात आणि पुच्चीत इतक्या ज्वलंतपणे स्पर्श करत होता. तिच्या कायांगावरून शहारे वाहत होते; ती नखांनी माझ्याकडे पकडली आणि जोरात चावून घेतली.
“अरे देवा… मुला… तुझं हे करणे…” ती थरथरून ओरडली, पण तिने पाठीवर हात ठेऊन मला अजून जवळ ओढलं. मी पुच्चीच्या दाण्याला जिभेने चोखलं — आणि तिच्या आवाजात आनंदाचा एक अनाहत ठिणगा फुटला. ती ओरडत होती, पण त्या ओढीतून नव्हती; ती आनंदाने, उत्साहाने त्या क्षणात हरवली होती.
गर्दीच्या आवाजात, झाडांच्या सावळी खालून आम्ही एकमेकात मिसळत होतो. माझे ओठ, माझी जीभ आणि तिचे शरीर — सगळं एक सुसंवाद झाला होता. ती माझ्या कानात हळूच म्हणाली, “मुला… माझ्या नवऱ्याकडे कधीच नाही होतं इतकं. आज तू माझं सर्व काही घेऊन जातोस.” मी तिच्या कानावर तोंड लावून म्हणालो, “काकू, मी फक्त तुला सुख देतोय. तू माझीच आहेस.”
रात अजून मोठी नव्हती; पण आम्हाला घराच्या आसपास फिरणारी लोकं आणि जत्रेचे रोषणाई अन्‍तीम प्रकाश वाटत राहिले, तसे दोघेच रहात होतो — एक गुप्त संसार जो फक्त आपल्याच काळजात होता. तिच्या डोळयात आता चिकटलेला आनंद, थोडीशी थकवा आणि एक नवा आस्वाद दिसत होत. मी तिच्या केसांत हात घातला आणि तिला जवळ घेऊन घेतलं — पुढे काय करायचं, कशा प्रकारे पुढे जायचं, हे अजूनही थोडं रहस्यमय, पण हृदयात निश्चित होतं.
मी हळूच जीभ तिच्या गांडीवर फिरवली.
ती दचकली —
“मुला… नको तिथे… कुणी कधी हातही लावला नाही…”
मी थांबलो नाही. हलक्या जीभेच्या स्पर्शाने तिचं संपूर्ण शरीर शहारलं.
ती श्वास रोखून कुजबुजली —
“आह्ह्ह… अरे देवा… हे काय करतोयस… पण मला थांबवत नाहीये…”
मी जीभ अजून खोल नेली. तिच्या डोळ्यांत आता फक्त वेडेपणा होता.
ती ओरडली —
“मुला… मला वेडी करशील… अजून दे… अजून!”
मी उठलो. माझं लिंग हातात घेतलं — जाड, घट्ट.
पावसाचे थेंब अजून चमकत होते.
मी आधी पुच्चीत घुसवलं, मग बाहेर काढून गांडीकडे नेलं.
ती घाबरली —
“नको मुला… नाही जमणार…”
मी तिच्या ओठांवर खोल किस घेत म्हणालो —
“काकू, थोडं सहन कर. मी तुला असं सुख देईन जे कधीच कुणी दिलं नाही.”
मी हळूच ढकललं.
गांड घट्ट चोकत होती.
ती किंचाळली —
“आह्ह्ह… फाटेन मी…”
मी तिचा चेहरा हाताने धरून म्हणालो —
“फाटणार नाहीस काकू, फक्त माझ्याने भरून जाशील.”
मी अजून जोरात ढकललं.
लिंग आत खोलवर शिरलं.
ती किंचाळली, पण लगेच माझ्या पाठीवर नखं खुपसली.
“आह्ह्ह्ह… देवा… अजून खोल टाक… मला चिरून टाक…”
मी तिला गवतावर झोपवलं — पाय बाजूला केले.
गांड भरत असताना तिचे उरोज माझ्या तोंडात होते.
ती ओरडत होती —
“आह्ह्ह… अजून… थांबू नकोस मुला…”
मी तिला उभं केलं, झाडाला टेकवलं.
मागून पुच्चीत घुसवलं.
चपाक-चपाक आवाज जत्रेच्या ढोलात मिसळला.
ती श्वास गडबडून म्हणाली —
“लोकांच्या गर्दीत तू मला वेडी करतोयस…”
मी तिला चौपाटीवर घेतलं.
हातावर टेकलेली, गांड वर.
मी मागून जोरजोरात घुसवत होतो.
ती किंचाळत होती —
“मुला… मला वेडं कर… माझं सगळं घे…”
मी वेग वाढवत गेलो.
तिच्या पुच्चीतलं पाणी धारासारखं सुटत होतं.
गांड ओली होऊन स्लप-स्लप आवाज करत होती.
ती जोरात थरथरली, गवत पकडलं.
“मुला… मी संपले… मला अजून दे…”
मी अखेर जोरात ढकलून माझं सगळं तिच्यात सोडलं.
दोघं घामाने, पावसाने ओली झालो.
जत्रेच्या दिव्याखाली आमचं रहस्य पूर्ण झालं.
ती माझ्या छातीवर डोकं ठेवून दम दमली.
श्वास आवरत कुजबुजली —
“मुला… माझ्या नवऱ्याने दिलं नाही ते सुख तू दिलंस.
आज मला खरं सुख कळलं.
आता मला तुझ्या बाळाची आई व्हायचंय.
तूच माझा खरा नवरा आहेस.”
मी तिच्या केसांवर हात फिरवत म्हणालो —
“काकू, तू माझ्यासाठी सगळं आहेस.
आता तू एकटी नाहीस. मी आहे, कायमचा.”
गर्दी, दिवे, ढोल — सगळं मागे पडून गेलं.
त्या रात्री जत्रेच्या गडबडीत आमचं गुपित प्रेम अजून गहिरं झालं.
आणि जर मुंबईमध्ये कुठली ४०–४५ वयाची बाई ही वाचत असेल
आणि मला भेटायला इच्छुक असेल तर जरूर सांगा! 😉
सांग ना, तुला हवंय का याचा भाग 3 – जिथे मी आणि काकू गावाबाहेर, शेतात किंवा नदीकाठी पुन्हा भेटतो, आणि अजून जोरदार प्रेम व उन्माद अनुभवतो?
📩 कोणी माझ्याशी बोलू इच्छित असेल, आपले विचार सांगायचे असतील किंवा पुढच्या भागाबद्दल उत्सुक असेल तर मला मेल करा —
3
1