ऑफिसची बॉस कशी माझी अधीन गुलाम झाली

पहिल्यांदा तिचा पाय कॉन्फरन्स टेबलखाली माझ्या पायाला स्पर्शून गेला, तेव्हा जणू माझ्या खुर्चीखाली कुणीतरी ठिणगी पेटवली होती. मी थिजून बसलो, चेहऱ्यावर काही दिसू नये म्हणून प्रयत्न करत होतो, पण हृदय एवढ्या जोरात धडधडत होतं की बाकीच्यांना देखील ऐकू येईल असं वाटत होतं. त्या क्षणापासूनच सगळं सुरू झालं—आमचं गुपित, न बोललेलं भाषांतर, अपघाती स्पर्श, चोरीचे कटाक्ष, आणि इतर कुणालाही कळलं नाही अशा अर्थांनी भरलेल्या छेडछाडीच्या वाक्यांचा खेळ.

तिचं नाव स्वाती. वय ५३, आमच्या कंपनीच्या (बाणेर, पुणे) डिपार्टमेंटची प्रमुख. उंची, सन्मान, वावर असा की ती आत शिरताच सभागृहावर ताबा मिळवते. इतरांसाठी ती फक्त एक कडक पण न्याय्य HOD होती—व्यावसायिक, विवाहित, उंचभ्रू सोसायटीत राहणारी. पण माझ्यासाठी—मी, अरुण, वय २६, प्रोजेक्ट टीमचं लीड करणाऱ्या सर्वात लहान मुलांपैकी एक—ती खूप धोकादायक होती: आकर्षणाने झाकलेला मोह, अधिकाराच्या आवरणाखाली लपलेली एकाकी स्त्री. तिला मुलं नव्हती, आणि लग्न मोडलं नव्हतं तरी ते पोसणारं, सुख देणारं नातंही उरलं नव्हतं.

काही महिन्यांत आमचं नातं अधिक जवळचं झालं. ती मला नेहमी छेडायची—”तुझ्याशिवाय मी खरी स्वतःसारखी राहूच शकत नाही,” असं ती म्हणायची. मी त्या शब्दांवर जगायचो, तिच्या डोळ्यातली धार एक क्षणासाठी मऊ होऊन माझ्यावर थांबली की माझा श्वासच अडायचा. आमच्यातला ताण गुळाच्या पाकासारखा दाट, चिकट होत चालला होता, एकदा उकळू लागला की थांबवणं अशक्य होतं.

एके रात्री ते ओसंडून वाहिलं. तिचा नवरा काही दिवसांसाठी गावी गेला होता. रात्री दहा वाजता तिचा मेसेज आला: “हाय अरुण, जागा आहेस का?” गप्पांची सुरुवात झाली, मग ती तिच्या कंटाळवाण्या नवऱ्याबद्दल बोलू लागली, तिच्या अपूर्ण भुकेबद्दल. तिचे शब्द अधिक उष्ण, अधिक गलिच्छ होत गेले. दोघांनीही मनात दडवलेली इच्छांची आग उघडपणे शब्दांत आली. त्या रात्री आमच्यात व्हिडिओ कॉलवर शरीरांची भूक उसळली—नग्न होऊन, एकमेकांकडे बघत, हातांनी स्वतःला दिलेलं सुख. सुटकेचा स्फोट झाला, पण तहान शमत नव्हती.

दुसऱ्या दिवशी ऑफिसमध्ये आम्ही दोघांनी जणू काहीच झालं नाही असा आव आणला. पण प्रत्येक नजर, प्रत्येक क्षणात वीज कडाडली. दिवसाच्या शेवटी ती जवळ आली, हलकेच कानात म्हणाली: “तो चार दिवसांनी परत येईल… तू यायचं असेल तर ये.” क्षणाचाही विलंब न करता मी मान डोलावली. तिनं सोसायटीच्या सिक्युरिटीबद्दल सांगितलं—माझा नंबर नोंदवायचा नाही म्हणून मी खाली आल्यावर तिलाच मला आत घेऊन जावं लागणार होतं. आवाज स्थिर होता, पण डोळ्यातली चमक तिचा दडवलेला रोमांच उघड करत होती.

त्या संध्याकाळी मी आईबाबांना सांगितलं की मित्राकडे थांबणार आहे. पटकन आंघोळ करून, जेवण उरकून, मी निघालो. रात्री साडेनऊला तिच्या सोसायटीच्या गेटपाशी थांबलो. फोन लावताच ती खाली आली—अंघोळ करून, केस ओले, साबण आणि परफ्युमचा गंध दूरूनही जाणवणारा. तिनं साधं फिकट रंगाचं सलवार-कुर्ता घातलं होतं, पूर्ण बाह्यांचं, उंच गळ्याचं—बाहेरून साधेपणा, पण तिच्या ओठांवर उमटलेलं हसू सगळं उघड करत होतं.

लिफ्टमध्ये आम्ही शांत उभे राहिलो. पण फ्लोअरवर पाऊल ठेवताच माझं संयम तुटलं. ती पुढे चालत होती, सलवारखाली तिची नितंबं हलत होती. मी हात पुढे करून हलकेच तिच्या मागे हात ठेवला, कानात कुजबुजलो, “बोचा भारी मोटा आहे तुमचा.” ती थांबली नाही, मागे वळली नाही—फक्त ओठ चावले आणि हसली, दार उघडून आत गेली. त्या एका क्षणी माझं शिश्न ताठर झालं.

आत गेल्यावर तिनं पटकन दार लावलं, मग मला पाणी आणून दिलं. दोघं सोफ्यावर शेजारी बसलो. साध्या गप्पा—ऑफिस, प्रोजेक्ट—पण शब्दांच्या पाठीशी गडद शांतता होती. जेवायला हलकी डाळ-भाजी-चपाती ठेवली, आणि जेवताना टेबलाखाली तिचा पाय माझ्या पायावर दाबत होता. मी हळूहळू तिच्या मांडीतून हात वर सरकवला.

मूव्ही लावून आम्ही सोफ्यावर बसलो तेव्हा माझा हात तिच्या पायांच्या मध्ये पोचला होता. सलवारच्या वरून मी तिच्या योनीवर हात दाबला. ती थरथरली, ओठांवर बोट ठेवून चावू लागली, डोळे अर्धवट मिटले. हळू आवाजात तिनं कुजबुजली, “तु मला खूप आवडतोस.”

तेव्हा मी तिचा जबडा पकडला, हलका चापट दिला, तिचे डोळे माझ्यावर रोखून ठेवले. “तू मला तू म्हणू नकोस. मला तुम्ही म्हण. जसं नवऱ्याला बोलतेस तसं. वयाने लहान असेन, पण तुझ्या योनीवर माझाच हक्क आहे.”

त्या शब्दांनी ती थरथरली. ओठं घट्ट चावत तिनं उत्तर दिलं, “तुम्ही मला खूप आवडता, अरुण.”

‘तुम्ही’ म्हणतानाची तिची अधीनता, तिचा सन्मान, तिची तृष्णा माझ्यात नशा भरत होती. तिची ओलसरपणा सलवार भिजवत होती, आणि तिचे थरथरणारे हात माझ्या पँटच्या वरून माझ्या शिश्नावर आले.

“तुमचं शिश्न खूप मोठं आहे… मी याला थांबवू शकत नाही,” ती कुजबुजली.

मी तिचे केस पकडून तिचे ओठ गिळले, जिभेने तिचं आर्त करकरणं प्यायलो. मग कुजबुजलो, “आज रात्री तू माझ्या शरीराची गुलाम आहेस.”

ती वितळली. तिचे पाय माझ्याभोवती घट्ट झाले, नखं छातीत खोचली. ऑफिसमधली कडक, अधिकारवाणी HOD हरवली होती; आता माझ्यासमोर होती एक उपाशी, आसुसलेली बाई, जी आपलं सगळं मला अर्पण करत होती.

त्या रात्रीचा उन्माद, तिची मराठीतली विनवणी, माझ्या नावाने किंचाळणं, माझ्यात हरवणं—सगळं जणू अनंतकाळासाठी कोरलं गेलं. भिंतीवर चालणारा मूव्ही विसरून, मी फक्त तिच्या उष्ण देहात हरवत गेलो.

पहाटे पडदा ओलांडून सूर्यकिरण आत शिरले, तेव्हा अजूनही मी तिच्या देहात होतो. स्वाती माझ्या छातीवर चेहरा ठेवून झोपली होती, अजूनही ओलसर, अजूनही थकलेली. रात्रभर पुन्हा पुन्हा मी तिला घेतलं होतं—सोफ्यावर वाकवून, गालिच्यावर पसरवून, शेवटी बेडवर थकवून. तिचं आवाज फुटेस्तोवर ती माझ्या नावाने रडत होती. आणि प्रत्येक वेळी ती ‘तुम्ही’ म्हणत, प्रत्येक वेळी गुलामासारखी शरण जात होती, मी अधिक निर्दयी होत होतो.

पण सकाळी वास्तवाने थाप दिली. जास्त वेळ थांबणं धोकादायक होतं. मी हळूच तिच्या मिठीतून सुटलो, कपडे घातले. ती अर्धवट झोपेत हात पुढे करून म्हणाली, “आता जाऊ नका… थोडा वेळ थांबा.”

मी कपाळावर चुंबन घेतलं, स्तनावर शेवटचा दाब दिला. “मी जातो, स्वाती. ऑफिसमध्ये भेटू. तिथं पुन्हा आपण कडक प्रोफेशनल.”

तिच्या थकलेल्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. “मी समजते, अरुण. पण आता तुझ्याशिवाय मी राहू शकत नाही.”

मी गप्पच निघालो, रिकाम्या रस्त्यांवरून गाडी चालवत घरी परतलो. शरीर थकलेलं होतं, पण मन अजूनही तिच्या किंकाळ्यांनी, तिच्या अधीनतेच्या शब्दांनी पेटत होतं.

दुसऱ्या दिवशी ऑफिसमध्ये सगळं पुन्हा नेहमीसारखं—करड्या क्यूबिकल्स, एसीचा आवाज, लोकांचे हलकेच बोलणं. पण ती आली—नेटक्या साडीमध्ये, केस बांधलेले, बांगड्यांचा खणखणाट—आणि माझं मन पुन्हा कालच्या आठवणींनी उलटंपालटं झालं.

तिनं मला एकदाच कटाक्ष टाकला. चेहरा स्थिर, पण डोळे क्षणभर जास्त थांबले. हलकं हसू उमटलं आणि मग ती टीमला सूचना देऊ लागली, जणू काही झालंच नव्हतं.

दिवसभर ती फक्त प्रोफेशनल होती. पण प्रत्येक वेळी तिचा साडीचा पदर माझ्या हाताला स्पर्शून गेला, प्रत्येक वेळी ती फाईल दाखवायला जवळ आली की तिच्या अंगाचा सुगंध माझ्या श्वासात भरला.

लंच ब्रेकमध्ये माझ्या फोनवर तिचा मेसेज आला:
“काल रात्री माझं शरीर तुझं झालं. आज ऑफिसमध्ये मी फक्त तुझ्या नजरेत गुलाम आहे. सांग, पुढे तुला मला किती वेळा हवं आहे?”

मी थांबलोच नाही. लगेच उत्तर दिलं:
“दररोज रात्री, स्वाती. ऑफिसमध्ये तू HOD आहेस, पण बेडरूममध्ये तुझ्या योनीवर फक्त मीच राजा आहे.”

एक तासानं ती माझ्या केबिनमध्ये आली, प्रोजेक्ट नंबरांवर चर्चा करायला. आवाज स्थिर, चेहरा गंभीर. पण टेबलावर हात ठेवताना तिची नखं माझ्या हातावर हलकी फिरली. डोळे माझ्याकडे एक क्षण थबकले—आणि मग ती पुन्हा आकडे समजावू लागली.

त्या भिंती आमच्या आठवणी पुसू शकत नव्हत्या. आणि त्या क्षणापासून मला ठाऊक होतं—रात्र पुन्हा पडेल, आणि ५३ वर्षांची ती आदरणीय स्त्री पुन्हा माझ्या पायाशी शरण येईल, माझ्या नावाने किंचाळत.

प्रिय वाचकिणींनो,
जर तुम्हाला ही कहाणी स्पर्शून गेली असेल, किंवा तुमच्याही मनात दडलेल्या गोष्टी उलगडायच्या असतील, तर माझ्याशी जरूर संपर्क साधा. Arun Pawar arunandpawar@gmail.com

(पुण्यातल्या स्त्रिया, विशेषत: बाणेर आणि आसपास राहणाऱ्या, तुमच्याकडून उत्तराची मी आतुरतेने वाट पाहतो.)