आपला हात…जगन्नाथ

आपला हात…जगन्नाथ”

संध्याकाळचं आकाश धूसर निळं झालय. राहुलच्या कपाळावर अजूनही ऑफिसच्या स्टेसचा पसारा. टाय हळूच मोकळा करत, तो मेट्रोच्या बाकड्यावर बसला. डोळे मिटले तरी मन थांबत नाही — सगळं डोक्यात घोंगावतं. रिपोर्ट, टार्गेट्स, त्या मॅनेजरच्या डोळ्यातली उपहासाची चमक…

मरून कलर शर्टाच्या आत त्याचं शरीर गार झालंय. पण त्याच्या छातीवरुन घामाच्या धारा अजूनही सरकत होत्या. त्याची छाती रुंद, पण अगदी हलक्या केसांनी भरलेली. शर्टाची दोन बटणं उघडी होती, आणि तिथून आत डोकावणारा काळसर वक्ष — कोणालाही वेडं करेल असा.

रुंद मांड्यांवर चिकटलेली ग्रे कलर ची pant आतल्या प्रत्येक भागाचा साग्रसंगीत दर्शन घडवित होती..चालताना हलणारी गच्च भरलेली गांड..जणू दोन रसरशीत कालिगडं आणि त्यातून थेट आत घुसलेली पॅट ची शिवण ,बघणाऱ्याच्या काळजाचं पाणी पाणी करत होती..
तीच पँट थोडी खाली घसरली होती, आणि कमरजवळची बेंबी स्पष्ट दिसत होती — मधोमध खोल गेलेली, व त्याच्याभोवती काळेसर केसांचं आंघोळलेलं जाळं.
तो घरी पोहचला. दार बंद करताच शांतता.

आरशासमोर उभा राहिला. हळूच शर्ट काढला. तो खांद्यावरून सरकतो आणि वक्षावरुन ओघळलेला घाम आरशात दिसू लागतो. त्यानं हात वर करून केसांमध्ये बोटं फिरवली. बगलेतून उग्र वास दरवळला. एकदम खरा, मर्दानी. काही सेकंद त्यानं स्वतःच्या बगलेचा गंध घेतला. तो वास त्याच्या काही आठवणींना झणकावून गेला.

हात खाली घेत, त्याने हलकं तोंडावरून हात फिरवला. मग गाल, मग मान… आणि मग बोट सरकलं छातीच्या दिशेनं. त्या केसाळ वक्षावरून फिरतं बोट थोडं थांबलं त्याच्या डाव्या nipple वर. हलकासा कडक झालेला, थोडासा उंचावलेला. त्यानं बोटानं हलकं चोळलं… मग दुसरा. आणि त्याच्या शरीरातून एक उसासलेला श्वास बाहेर पडला.

“शिट…”
कंबरेखाली जाणवू लागलेली हालचाल आता स्पष्ट होती. त्याच्या अंगावर फक्त पँट उरली होती. ताणलेली, घट्ट झालेली. आतील हालचालींचं प्रतिबिंब पँटच्या फॅब्रिकवरून स्पष्ट होतं. तो खुर्चीवर बसला, दोन्ही पाय जरा फाकवले, आणि डोकं मागे टाकून डोळे मिटले.
“आज… फक्त स्वतःसाठी…”

आरशासमोर उभा राहिलेला राहुल आता डोळे मिटून स्वतःच्या श्वासांचा आवाज ऐकत होता. त्याचं छातीचं चोळणं आता मागे पडलं होतं, आणि लक्ष आता कंबरेखाली वळलं होतं. त्यानं हळूच पँटची साखळी उघडली. ती हलक्याच आवाजात ‘झिप’ झाली आणि पँट अलगद खाली सरकली.

अंडरवेअरवर नजर गेली — काळं, थोडंसं घट्ट आणि आता पूर्ण ताणलेलं. त्याच्या बूल्ल्याची स्पष्ट आकृती त्या फॅब्रिकमधून बाहेरूनच दिसत होती. डोक्याचा आकार, थोडं वाकलेलं टोक, आणि दोन गोळ्यांची भरलेली रेखा. तो काही सेकंद आरशात बघत राहिला, स्वतःच्या त्या दृश्याला चाटून टाकावं अशी नजर त्याच्यातच होती.

हळूच हात पुढे नेला. बोटांनी बूल्ल्यावरून एकदा अलगद चोळलं. त्या स्पर्शाने तो किंचित हादरला. शरीरातून एक शिरशिरी येऊन गेली. अंडरवेअरच्या वरून हलकंसं दाबत बघितलं. आत बूल्ला जोरात धडधड करत होता.

“आज दिवसभर जरा जास्तच पेंडिंग झालं…”

हात आत सरकला. गरम वाऱ्यासारखी झळ जाणवली. बोटांनी आधी गोळ्यांभोवती फिरवलं — नरम, पण वजनदार. मग बूल्ल्याच्या खालून हात वर गेला, आणि तो ताठावलेला बूल्ला अखेर हातात आला. गरम, जड, आणि ताणलेला. टोकावर ओलसरपणा जाणवत होता — वासनानं साचलेलं पहिलं पाणी.

राहुलने डाव्या हातानं बूल्ल्याच्या मुळाशी पकडून हलकं दाब दिलं. उजव्या हाताची बोटं टोकाशी फिरू लागली — एकदा उजवीकडून, मग डावीकडून. जणू कोणीतरी त्याला चाटावं, अशी कल्पनाच त्याच्या मेंदूत आली. आणि त्या विचारांनी तो अजून धुंद झाला.

“हं… असंच… अजून थोडं…”
राहुल आरशासमोर थांबून स्वतःच्या शरीरावरची नजर फिरवत होता — आता पूर्ण पँट खाली, अंडरवेअर थोडं गुडघ्याखाली सरकलेलं. बूल्ला पूर्ण मोकळा. जाडसर, खोलसर रंगाचा, आणि पूर्ण ताठ. टोकावर पारदर्शक थेंब टपकले होते — एखाद्या आंबट आंब्याच्या रसासारखा चिकटसर, पण मोहक.

तो हळूच पलंगाकडे वळला. पाठीवर झोपला. उजवा हात आता बूल्ल्यावरची गती वाढवत होता. पण डाव्या हातानं त्यानं कंबरजवळ हात फिरवायला सुरुवात केली. नाभीभोवतीची केसाळ रेषा, खाली जाणारी रेषा… आणि मग एकदम हात मागे वळवला — गांडी च्या दिशेनं.

बोटाच्या टोकानं अलगद स्पर्श — ओल्या, गरम गांडी भोवती हलकं फिरवलं. त्याचं बोट आता ओलसर झालं होतं. त्या भागात स्पर्श झाल्यावर राहुलच्या तोंडून एक कुजबुजलेला श्वास बाहेर पडला.

“अं…श्या…”

बूल्ल्यावर गती आता तेज झाली होती. बोटं आता त्याच्या टोकाभोवती गोल गोल फिरू लागली होती. मध्येच हलकं ओढणं, थोडंसं मुठीत घट्ट पकडणं, मग टोकावरून नखाच्या पातळ कोपऱ्यानं हळवा स्पर्श… त्या सगळ्या लहरींनी राहुलचा श्वास अडखळत होता.

डोळे मिटले… आणि कल्पनांचं वादळ उभं राहिलं. कुणीतरी त्याचं छातीवर ओठ फिरवतंय, कुणी त्याच्या बगलेतून जीभ फिरवतंय, कुणी बूल्ला तोंडात घेऊन त्याच्या बेंबी पर्यंत ओलं करतंय… आणि कुणीतरी मागून बोट आत घालण्याच्या थेट थरारात.

आता त्याच्या मांड्या थरथरत होत्या. गती वेगात होती. बूल्ला पूर्ण ओला, आणि राहुल स्वतःमध्ये हरवलेला.

“हो… अजून थोडं… येतंय…”

एक जोरदार उसासा, आणि अखेर…गरम वीर्याची पिचकारी उडाली…
गरम, पांढरं, चिकट ओलं द्रव त्याच्या पोटावर, छातीवर, आणि बोटांवर पसरलं. अगदी गळ्यापर्यंत उडाला शेवटचा थेंब..

क्षणभर तो तसाच पडून राहिला. वासनेच्या गंधात ओतप्रोत.

त्याचा अंग अजूनही थरथरत होता… बुल्ल्यावर चा हात सैल करत त्याने एका बोटाने ,उडालेला चिक उचलला आणि हळूच जिभेवर ठेवून बोट चाटला..ohhhh…amazing…तो स्वतःशीच बोलत होता..ह्याची सर कशालाच नाही…हसून तो म्हणाला..
“आपला हात…जगन्नाथ”

7

2