अनपेक्षितपणे भेटली कॉलनीतील काकू झवायला-२

🌾 राम राम मंडळी!
मीच तो — गावाकडचा, रांगडा पण मनानं मऊ तिशीतला मन्या!
नाव साधं, पण अनुभव भारी… आणि काही जखमा अजूनही ताज्याच आहेत हं. 😌

“अनपेक्षितपणे भेटली कॉलनीतील काकू झवायला” या कथेचा पहिला भाग टाकला, आणि काय सांगू —
फोन, मेसेज, DM, अगदी voice note वरसुद्धा लोकांनी मन ओतून बोललं.
कोणी म्हणालं — “मन्या, हे तर माझं आयुष्य वाटतंय!”
तर कोणीतरी डोळ्यात पाणी आणून म्हणालं — “हे खरं प्रेम असतं रे…”
ऐकून हृदय हलकं झालं. ❤️

आता ही कथा थांबवणं शक्यच नाही.
रंजना काकू म्हणजे एक अनुभव आहे —
जिच्या हसण्यात ऊब आहे, आणि डोळ्यात खोलपणा.
तिच्या गप्पा, तिचं समजून घेणं, आणि माझं तिच्यावरचं मूक प्रेम…
ही गोष्ट फक्त प्रेमकथा नाही — ही मनाला भिडणारी कहाणी आहे!

वय आडवं आलं का? लोक हसले का?
हो, आलं, हसले… पण जे अनुभवलं, ते सगळ्यांपेक्षा खरं होतं.

आज तिच्या कथेतला दुसरा भाग घेऊन आलोय —
मनाने तयार राहा, कारण यात प्रेम आहे, जखमा आहेत, आणि खरी ओढही आहे.
कथा संपेपर्यंत तुम्हाला मन्या आणि रंजना काकू दोघं आपलेच वाटतील, हमखास! ✍️

कथा आवडली तर सांगाच,
नाही आवडली तरी बोला — कारण हे सगळं नाटक नाही, आयुष्य आहे रे!

📸 Instagram — @gaavacha_gentleman
इथे DM करा, मन मोकळं करा —
इथं फक्त कथा नाहीत, भावना जगतात हं! 🌾

तर तुम्हला माहितीच आहे मागील भागात माझं आणि वर्षाचा दुरावा झाला होता मला रंजना काकू आवडायला लागल्या होत्या मला त्यांना झवायचे होते,पण अजुन काही तसे आमच्या मध्ये घडलं न्हवतं फक्त बोलणे होईचे.

त्या रात्री मोबाईलचा स्क्रीन उजळला —
काकूंचा कॉल होता.
मी लगेच उचलला,
> “काय काकू, एवढ्या रात्री आठवण कशाची?”
त्यांचा आवाज नेहमीसारखा नव्हता…
थोडा हळवा, थोडा दमलेला.
> “मन्या… काही नाही रे. झोप आली नाही म्हणून बोलावसं वाटलं.”
मी हसत म्हणालो,

> “काकू, एवढं मनात ठेवू नका, बोला ना मनमोकळं.”
थोडं शांत राहून त्या म्हणाल्या,
> “मन्या, स्त्रीचं आयुष्य ना… लग्नानंतर घर, संसार, मुलं — सगळं तिच्या भोवती फिरतं.
पण एक वेळ अशी येते, जेव्हा सगळं शांत होतं… पण आतून मात्र कोणी विचारत नाही, ‘तू ठीक आहेस का?'”
मी एकदम शांत झालो.
त्या पुढे म्हणाल्या,

> “मुलं मोठी झालीत, नवरा कायम प्रवासात… आणि मी इथे, या घरात एकटी.
लोक म्हणतात बाई मजबूत असावी — पण मन्या, मजबूत असतानाही कधी कधी मन कोसळतं रे.”
मी हळू आवाजात म्हणालो,
> “काकू, तुम्ही मजबूत नाही, तुम्ही संवेदनशील आहात. आणि तेच खरं सुंदर आहे.”
थोडं शांततेचं अंतर आलं…
फक्त दोघांचं श्वास ऐकू येत होतं.

मग त्या हलकं हसत म्हणाल्या,
> “तू ऐकतोस म्हणून बरं वाटतं मन्या…
नाहीतर सगळं सांगायला कुणी नसतं.”
मी म्हणालो,
> “काकू, तुम्ही मला समजवायला शिकवलंत… म्हणूनच मी ऐकायला शिकलो.”
त्यांच्या आवाजात हलकी ओल होती, पण समाधानही होतं.
त्या म्हणाल्या,आणि त्या माझ्या पासून काहीतरी लपवत होत्या.
> “तू खरंच बदललास रे… आधीचा तो मन्या नाही राहिला. आता लेखक झालास — पण हृदयाचाही झालास.”
मी शांतपणे उत्तर दिलं,
> “तुमच्यामुळेच काकू… तुम्ही अनुभव दिलात, आणि मी शब्दात मांडायला शिकलो.”

त्या रात्री आम्ही दोघं काही वेळ फक्त शांतपणे बोलत राहिलो —
ना प्रेमाच्या, ना ओढीच्या गोष्टी —
फक्त दोन मनं, एकमेकांना समजून घेत होती. 🌙

दुसऱ्या दिवशी दुपारी मी काकूंच्या घरी गेलो.
घरात शांतता होती.
दार उघडताच त्या हसल्या — पण ते हसू जरा थकलेलं होतं.
काकू अंघोळ करून आल्या होत्या बहूतेक त्यांनी आत काही न घालता दाराचा आवज ऐकून त्या आंग न पुसताच वरून गाऊन टाकून आल्या होत्या कारण आंब्या च्या ठिकाणी पाण्यामुळे त्यांचे काळे मनुके दिसतं होते मी त्याकडे च पाहत राहिलो.
रंजना काकू मला बोलल्या
> “मन्या, एवढ्या उन्हात आलास… चहा करते हं.”
मी म्हणालो,
> “काकू, चहा नंतर… आधी तुम्ही बसा, बोलू थोडं.”
त्या थोड्या गोंधळल्या, पण बसल्या माझ्या शेजारी येऊन सोप्यावर.
मी विचारलं,

> “काकू, काल फोनवर जे बोललात… ते अजून मनात आहे का?”
त्या शांत झाल्या.
डोळ्यातून थेंब गळाला, आणि म्हणाल्या —
> “मन्या, सगळं दिसतं ठीक, पण आतून सगळं सुटलंय रे.
सगळे आहेत, पण मनाला कोणी नाही…”

मी काहीच बोललो नाही.
फक्त हात पुढे केला त्यांचा हात हातात घेऊन, आणि शांतपणे म्हणालो,
> “काकू, बोलून टाका ना… मन हलकं करा.”

त्या रडायला लागल्या… आणि बोलता बोलता माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवून शांत झाल्या.
त्या क्षणी मी काही बोललो नाही — फक्त त्यांचं गरम श्वास माझ्या कानावर पडत राहिले.

थोड्या वेळानं मी मोबाईल काढला आणि म्हणालो —
> “काकू, तुमच्यासाठी काही लिहिलंय
आणि मग मी ती कविता वाचायला सुरुवात केली —

> “एक बाई आहे — मायेच्या सावलीसारखी,
थकलेली पण न हारलेली.
तिचं मन ओलंचिंब, पण तिच्या नजरेत दिवा पेटलेला.
ती जेव्हा बोलते, तेव्हा वेळही थांबून ऐकतो…”

त्या कविता ऐकतच शांत बसल्या…
डोळ्यातून पुन्हा पाणी आलं, पण यावेळी ते हळवं होतं.
त्या म्हणाल्या,
> “मन्या, मी एकटी नाही ना खरं?”
मी हळू आवाजात म्हणालो,
> “काकू, एकटेपणा म्हणजे कोणी नसणं नाही…
तो म्हणजे, आपलं बोलणं कुणी ऐकत नाही असं वाटणं.
पण आता मी आहे ना — ऐकायला, समजायला.”

त्या हलकं हसल्या.
त्या हसण्यात दुःख नव्हतं — समाधान होतं.
त्या दिवसापासून आमचं नातं काहीतरी वेगळंच झालं —
प्रेम नव्हतं, पण एक वेगळी च जाणीव होती.

त्या दिवसानंतर मी रोजच काकूंकडे जाऊ लागलो.
कधी पाण्याचं मोटर लावायला, कधी भाज्या आणायला, कधी फक्त दोन शब्द बोलायला.

काकू म्हणायच्या —
> “मन्या, तू एवढा वेळ का देतोस मला?”
मी हसत उत्तर द्यायचो,
> “काकू, वेळ द्यायचा नसतो… जिथं मन लागतं, तिथं वेळ आपोआप थांबतो.” 😌

त्या हसून म्हणायच्या,
> “अरे, एवढं गोड बोलतोस म्हणजे, बायका तुला फसवतात की तू त्यांना?”
> “दोघंही एकमेकांना फसवतो काकू — पण मजा त्यातच ना!” 😄
असं बोलताना दोघंही हसायचे.
त्या हसण्यात हलकीशी ओढ होती — एक हळवं “काही तरी बदलतंय” असं जाणवणं.
मी कधी बाजारात गेलो की त्यांच्यासाठी आवडीचं काहीतरी आणायचो —
एखादं फुल, बांगड्या, किंवा फक्त आवडीचा चहा पावडरचा पाकीट.
त्या म्हणायच्या,
> “अगं बाई, कुठे कुठे लक्ष ठेवतोस हा!”
आणि मन्या हसत म्हणायचा,
> “काकू, तुमचं हसू बघायला मिळालं की दिवस छान जातो.”
(नजर मात्र माझी कायम त्यांच्या आंब्यावर तर कधी गांडी वर असायची)

काकूंच्या मनात काहीतरी उमटू लागलं होतं…
एक ओढ, एक न बोललेली भावना.
(त्यांना ही मी हवा होतो.)
त्या मन्यातल्या आवाजाला शांत ठेवण्याचा प्रयत्न करायच्या —
> “तो माझ्यापेक्षा लहान आहे, मला सावरायला आलाय… मीच गुंतले तर?”

पण तरीही,
दर भेटीत, दर गप्पेत, आणि दर नजरेत,
काकूंचं मन्याप्रतीचं प्रेम ओढ हळूहळू पसरत होतं —
जणू एखाद्या वाऱ्यासारखं, न दिसणारं पण जाणवणारं. 🌬️💫

त्या दुपारी आकाश ढगांनी भरलं होतं.
वाऱ्याने अंगणातले पानं उडवत शांतता आणली होती.
मी नेहमीसारखा काकूंकडे आलो.

त्या बसल्या होत्या — खिडकीतून बाहेर बघत.
त्यांच्या डोळ्यांत काहीतरी दडलेलं होतं.

> “काकू, एवढ्या शांत का?”
त्या हळूवार वळल्या.
थोड्या वेळानं म्हणाल्या —
> “मन्या, तू रोज आलास… माझं एकटेपण हरवलंस…
पण एक गोष्ट मी मनात दडवली होती रे.”

मी हसत म्हणालो,
> “काय ती?”

त्या खोल श्वास घेत म्हणाल्या —
> “मन्या, मला तुझ्यावर प्रेम झालंय.”

क्षणभर सगळं थांबलं.
वाऱ्याने जणू श्वास रोखला.
मन्या तिच्याकडे पाहत राहिला — न शब्द, न हालचाल.

मग हळू आवाजात म्हणाला —
> “काकू… तुम्ही सांगितलेलं हे शब्द नाहीत, हे भावना आहेत.
आणि त्या मला जाणवतात, रोज.”

दोघंही शांत बसले.
एकमेकांना मिठी मारली, ना काही वचन दिलं —
फक्त एक नजरेत सगळं स्पष्ट झालं.

त्या म्हणाल्या —
> “वयाचं अंतर कदाचित जगाला दिसेल,
पण माझ्या मनात तू आहेस, आणि तुझ्या मनात मी — एवढं पुरेसं आहे.”

मी हलकं हसलो आणि म्हणालो —
> “प्रेम म्हणजे वय, रूप किंवा हक्क नाही काकू…
प्रेम म्हणजे समज, आणि ती तुम्ही मला दिलीत.”

त्यानंतर आमचा झवाजवी चा प्रवास चालू झाला,पुढील भागात तो सांगतो…

मी ३० वर्षांचा आहे बराच मुली आणि बायकांना संतुष्ट करतो,१५ वर्षाच्या मुलीं पासून ते ५० वर्षच्या महिलांना सोबत सेक्स करतो, काही महिलांना सेक्स नको असतो फक्त पूची चाटून घेयची असते अश्या महिला मला पैसे देऊन बोलून घेतात मी त्यांची इच्छा पाहिजे तसे करून देतो.
यासाठी मला तुम्ही इंस्टा वर मेसेज करू शकता.
gaavacha_gentleman