📸 “Clickमध्ये बंदिस्त झालेली कहाणी 📸

शहरातील  २BHK फ्लॅट.

गॅलरीत टांगलेले कपडे, किचनमध्ये गॅसवर उकळणारं दुध,

आणि त्याच्या मधोमध – अनघा.

अनघा – वय ३५–३६.

दोन मुलं, मुलं सकाळी शाळेत गेले  दुपारी ३ पर्यंत घर शांत.

नवरा – IT कंपनीत मॅनेजर, सकाळी ९ ला निघायचा, रात्री ८–९ ला यायचा.

आल्यावर मोबाईल, ऑफिस कॉल्स, नेटफ्लिक्स…

आणि मग झोप.

तिचं आयुष्य म्हणजे काम, काम आणि फक्त काम.

सकाळी उठून डबे, नाश्ता, मुलांना शाळेत, नवऱ्याला ऑफिसला.

मग दुपारपर्यंत भांडी–कपडे–झाडलोट.

आणि दुपार झाली की रिकामी घराची भिंत.

—

तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही सौंदर्य होतं –

मोठे डोळे, जरा दमलेले पण गहिरे.

ओठ लालसर, पण बराच काळ हसणं विसरलेले.

भरदार अंग, साडीचा पल्ला नीट नेसलेला –

पण स्वतःला “जाड झालेय मी, कोणी बघणार नाही” म्हणणारी.

सगळे म्हणायचे – “अनघा खूप नशिबवान, नवरा मोठ्या कंपनीत आहे.”

पण ती आरशात स्वतःकडे बघून हळू आवाजात कुजबुजायची –

“हो, पैसा आहे… पण माझ्याकडे कुणाचं मन नाही.”

—

मी – फोटोग्राफर.

शहरात नुकताच या अपार्टमेंटमध्ये शिफ्ट झालो.

फोटोग्राफी माझा पेशा, कला माझं वेड.

मॉडेल्सचे शूट केलेत, पण मला जास्त आवडायचं – साध्या माणसातलं सौंदर्य पकडणं.

पहिल्या दिवशीच तिच्याशी ओळख झाली.

ती गॅलरीत कपडे वाळत घालत होती.

मी कॅमेरा हातात घेऊन फोटो काढत होतो.

ती थोडं चिडून म्हणाली –

“अहो, फोटो काढण्याची फारच हौस दिसतेय तुम्हाला.”

मी हसून उत्तर दिलं –

“हो, हौस तर आहेच… पण खरं सांगू?

तुमचं कपडे वाळत घालतानाचं रूप –

ते माझ्यासाठी perfect frame आहे.”

ती साडीचा पल्ला नीट करत हसली –

“कुठलं frame–वेम? मी साधी गृहिणी.”

मी हळू आवाजात म्हणालो –

“नाही… गृहिणी नाही, unseen beauty.

जी सगळ्यांना दिसते पण कोणी बघत नाही.”

ती पहिल्यांदा थोडी थांबली.

डोळ्यांत आश्चर्य आणि ओठांवर हलकं स्मित उमटलं.

 – घरच्यांशी ओळख आणि दुपारच्या गप्पा

अनघाच्या घरी आता माझी ये–जा वाढली होती.

सुरुवातीला फक्त हसून अभिवादन, नंतर थोडं थांबून दोन शब्द बोलणं,

आणि आता तर दुपारी मुलं शाळेत गेली की तिच्या घरी मी कॅमेरा घेऊन बसायचो.

—

👨‍👩‍👧‍👦 कुटुंबाशी ओळख

पहिल्यांदा मी तिच्या नवऱ्याला भेटलो.

तो ऑफिसला निघत होता, हातात ब्रीफकेस, मोबाईल कानाला.

अनघानेच ओळख करून दिली –

“हे आपल्या शेजारी आहेत, फोटोग्राफर.”

तो फक्त मान हलवून, मोबाईलवरच “हाय” म्हणाला.

त्याच्या घाईतूनच मला कळलं –

हा माणूस घराकडे फारसं लक्ष देत नाही.

मुलं – एक चौथीत, दुसरं सातवीत.

ते मला पाहून लगेच म्हणाले –

“काका, तुम्ही फोटो काढता? आमचाही काढा ना कधीतरी!”

मी हसत मान डोलावली.

थोड्याच दिवसांत मी त्या घरातला ओळखीचा माणूस झालो.

नवरा ऑफिस, मुलं शाळा – आणि दुपारी घर रिकामं.

तेव्हाच सुरू व्हायचं आमचं खऱ्या अर्थाने coffee–session.

—

☕ दुपारच्या गप्पा

मी कॅमेरा बॅगेत ठेवून तिच्या dining table वर बसायचो.

ती स्टीलच्या किटलीतून चहा ओतायची.

गप्पा साध्या–साध्या सुरू व्हायच्या –

शेजार, मुले, शाळा, शॉपिंग.

पण हळूहळू तिचं मन उघडू लागलं.

ती हळू आवाजात म्हणायची –

“सगळ्यांना वाटतं मी खूप सुखी आहे.

पण खरं सांगू? माझं आयुष्य म्हणजे

फक्त स्वयंपाकघर आणि मुलांचे डबे.”

मी शांतपणे तिचं ऐकायचो.

कधी कधी मुद्दाम विचारायचो –

“पण तुम्ही खूप सुंदर दिसता…

स्वतःसाठी थोडा वेळ काढता का?”

ती लगेच हसत म्हणायची –

“अहो, गृहिणींना स्वतःसाठी वेळ कुठे असतो?”

मी कॅमेरा बाहेर काढून तिला दाखवायचो –

“पहा, या घरात सगळं routine आहे…

पण या घरातली खरी beauty म्हणजे तुम्ही.”

ती मुद्दाम रागावल्यासारखी –

“अहो, मला फसवायचा प्रयत्न करू नका.

मी साधी गृहिणी आहे,

तुमच्या model–photoshoot ला शोभणारी नाही.”

मी हलकं हसून म्हणायचो –

“अनघा, मला models मध्ये सौंदर्य शोधावं लागतं…

पण तुझं सौंदर्य तर डोळ्यासमोर आहे.”

ती थोडी वेळ गप्प बसायची.

आणि मग कपातून हळू घोट घेत,

डोळ्यांनी माझ्याकडे न पाहता कुजबुजायची –

“तुमचं बोलणं कधी कधी… मनाला भिडतं.”

अनपेक्षित शोध 🌹

त्या दिवशी सकाळी माझ्या घरी काही काम होतं.

अनघा आली होती –

“थोडी साखर संपलीये, जर आहे तर दे ना.”

मी म्हणालो –

“हो, थांबा जरा… मी आतून घेऊन येतो.”

लॅपटॉप टेबलावरच चालू होता.

मी किचनमध्ये गेलो, आणि इतक्यात तिनं screen कडे नजर टाकली.

—

💻 लॅपटॉपवर उघडं रहिलेलं जग

माझ्या screen वर काही raw files उघड्या होत्या.

Photo–editing सुरू होतं.

पहिल्यांदा तिला वाटलं –

“साधी फोटोशूटची कामं असतील.”

पण अचानक तिच्या नजरेत आला एक फोटो –

माझ्या एका nude model चा.

खूप कलात्मक, studio light मध्ये घेतलेला.

एक–एक pose खूप aesthetic होतं.

तिचे डोळे मोठे झाले.

तिनं हळू आवाजात स्वतःशीच पुटपुटली –

“हे… हे असं फोटोशूट पण करतात? आणि हे इतकं… खरं वाटतंय?”

तिने laptop touchpad हलवला,

एक–एक फोटो पुढे सरकवला.

Body angles, skin texture, नाजूक curves…

तिच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि थोडीशी लाज एकत्र दिसत होती.

—

मी साखरेचं डबं घेऊन बाहेर आलो.

ती पटकन मागे सरकली.

पण तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही गोंधळलेला भाव होता.

मी हसत विचारलं –

“काय झालं? तुम्ही screen कडे एवढं का पाहत होतात?”

ती घाबरून म्हणाली –

“तुझ्या… तुझ्या laptop वर… असे फोटो होते.

हे तू काढलेस का खरंच?”

मी शांत हसून मान हलवली –

“हो. मी photographer आहे ना.

हे कामाचाच एक भाग आहे.”

ती अजूनही थोडी गोंधळलेली.

“पण… हे सगळं… इतकं उघडं… तुला विचित्र नाही वाटत?”

मी तिच्या डोळ्यांत बघून म्हणालो –

“नाही. मला यात शरीराचं सौंदर्य दिसतं.

लोकांना लाज वाटते, पण माझ्यासाठी ही कला आहे.

प्रत्येक रेषा, प्रत्येक वळण… ते निसर्गानं घडवलंय.”

ती काही क्षण गप्प राहिली.

मग हळू आवाजात म्हणाली –

“माझा नवरा तर कधी माझ्याकडे असं बघितलंच नाही.

माझ्या अंगात असं काही दिसतं असं मलाच वाटत नाही.”

मी तिच्या जवळ सरकलो –

“तुम्ही स्वतःला कधी आरशात मनापासून बघितलंत का?

तुमच्या अंगाचं खरं सौंदर्य कुणीतरी दाखवलं तर… तुम्हालाही विश्वास बसेल.”

ती चपापली, पण डोळ्यांत चमक दिसली.

“म्हणजे… तू म्हणतोयस माझ्यातही असं काही आहे?”

मी हसून म्हणालो –

“तुम्ही परवानगी दिलीत तर… मीच दाखवतो.” ती लाजून पाळाली 

दुसऱ्या दिवशी दुपारी मी घरात कॅमेरा घेऊन काही random clicks घेत होतो.

माझ्या terrace वरचं आकाश, घराजवळचा झाडांचा सडा, कधीकधी natural portraits –

हे सगळं मला capture करायला आवडायचं.

अनघा आली आणि मी तिचे नैसर्गिक काही फोटो काढले –

साडीच्या पल्ल्यात केस अडकलेले, हातात भाजीची टोपली, हसताना गालावरची  खळी

फोटो मी edit करून दाखवले.

ती काही क्षण नि:शब्द झाली.

“हे… हे मीच आहे का खरंच?” तिने हळूच विचारलं.

मी हसून म्हणालो –

“हो. तुम्ही असंच दिसता.

फक्त तुमच्या डोळ्यांना कुणी दाखवलं नाही आजवर.”

—

तिने ते फोटो घरी दाखवले.

मुलं खुश झाली –

“वा आई, किती सुंदर दिसतेस!”

ती नकळत हसली.

पण नजरेत थोडा वेगळाच भाव होता –

पहिल्यांदाच कुणी तिच्यातलं सौंदर्य असं जपून टिपलं होतं.

नवऱ्याने मात्र फारसं लक्ष दिलं नाही.

“हं… ठीक आहेत. मला ऑफिसला उशीर होतोय.”

आणि तो निघून गेला.

ती नाराजीने पाहत राहिली.

स्वतःकडे एवढं दुर्लक्ष करणाऱ्या नवऱ्यामुळे तिच्या मनातली पोकळी अजून खोल झाली.

—

👀 मनातलं बीज

त्या रात्री ती बेडवर बसली होती.

लॅपटॉपवर तिने पुन्हा माझे natural फोटो बघितले.

फोटो पाहताना अचानक तिच्या डोक्यात त्या nude model चे फोटो चमकून गेले –

जे तिने काही दिवसांपूर्वी माझ्या laptop वर पाहिले होते.

तिने स्वतःला आरशात पाहिलं.

पल्ल्यातून उघडलेला चेहरा, थकलेले डोळे, आणि मनातला प्रश्न –

“जर माझेही असे फोटो काढले, तर मीही इतकी सुंदर दिसेन का?”

ती विचार करत रात्रभर वळवळत राहिली.

—

💬 

दुसऱ्या दिवशी ती परत माझ्या घरी आली.

थोडं संकोचून बोलली –

“कालचे फोटो छान आलेत… पण… अजून काही बघता येतील का?”

मी laptop उघडलं.

ती बराच वेळ माझ्या models चे पोर्ट्रेट्स, lifestyle shots बघत राहिली.

डोळ्यात चमक होती, पण तिच्या ओठांवर भीती.

हळूच ती म्हणाली –

“ते… काही nude photos होते ना तुझ्याकडे…

ते पण दाखवशील का?”

मी थोडा शांत झालो, पण हसलो.

“नक्की. पण ते casual नाहीत, खूप artistic आहेत.

फक्त बघायचंय का… की विचार चाललाय अजून काहीचा?” 😏

तिच्या गालावर लाली पसरली.

ती लगेच उठली –

“नाही! मला उशीर होतोय. मी निघते.”

—

🌙

त्या रात्री ती खूप वेळ फोनशी खेळत होती.

नवऱा ऑफिसच्या trip मुळे बाहेर होता.

मुलं झोपली होती.

WhatsApp वर तिचा message आला –

“तू आहेस का? बोलायचंय थोडं…”

मी लगेच उत्तर दिलं –

“हो, नेहमीच. काय झालं?”

काही वेळ टायपिंग होतं, मग तिने लिहिलं –

“कालपासून डोक्यात फिरतंय.

माझा नवरा मला कधी तसं पाहिलंच नाही.

पण तू सांगतोस… की माझ्यातही सौंदर्य आहे.

खरंच असेल का ते?”

मी उत्तर दिलं –

“असं नाही, खरंच आहे.

आणि हवं तर मी तुला तुझ्या डोळ्यांनी दाखवतो.

एक shoot… फक्त तुझ्यासाठी.

तुझं खरं सौंदर्य capture करायला.”

ती बराच वेळ online होती, पण काही लिहिलं नाही.

नंतर अचानक message आला –

“मी घाबरते. पण… मनातून इच्छा आहे.”

मी हलकं स्मित करून लिहिलं –

“भीती नको.

माझ्यासाठी तू model नाही, तू एक कथा आहेस.

आणि मला तुझ्या कथेचं सौंदर्य जपायचं आहे.”

🌙 Midnight Chat सुरू

त्या रात्री पुन्हा तिचा WhatsApp वर मेसेज आला –

“झोपला आहेस का?”

मी लगेच लिहिलं –

“नाही, माझ्यासारख्या कलाकाराला झोप कुठे येते?

नवीन inspiration मिळाला की डोळे उघडेच राहतात.

आणि तू म्हणजे माझं inspiration…” 😏

ती थोडी थांबली, मग reply –

“गप्प बस… असं बोलतोस की माझं मन धडधडतं.”

मी –

“तुझं हृदय धडधडतंय, म्हणजे माझं काम झालं.

कारण धडधडणं म्हणजे जिवंत असणं.

आणि खरं सांगू? तू खूप दिवसांनी जिवंत वाटतेस.”

ती –

“हं… खरंय. पण भीती वाटते. लोकांना कळलं तर?”

मी –

“लोकांचं काय? लोकं बोलणारच.

पण तुझं मन काय म्हणतंय ते सांग.

फोटो नाही काढले तरी चालतील, पण तुझ्या मनाची कबुली हवी आहे.”

—

ती अचानक लिहिते –

“तुला खरंच माझं शरीर सुंदर वाटतं का?

जरा जाडं पोट, थकलेले डोळे… तुला घाण नाही वाटणार?”

मी हसलो –

“Are you kidding?

तुझं पोट म्हणजे उब आहे.

तुझे डोळे म्हणजे कथा आहेत.

आणि तुझं शरीर – ते म्हणजे एक painting आहे, जी अजून कुणी proper रंगवलीच नाही.

मला संधी दे… मी तुला स्वतःच्या नजरेत नवी करेन.”

ती –

“तू बोलतोस तसं खरंच झालं तर?

मी पुन्हा बाई वाटले तर?”

मी –

“‘पुन्हा’ नाही… पहिल्यांदाच खरी बाई वाटेल.

कारण ही वेळ फक्त तुझ्यासाठी आहे, तुझ्या मनासाठी, तुझ्या आनंदासाठी.”

—

बराच वेळ शांत राहून तिने एकच मेसेज पाठवला –

“मी घाबरतेय… पण मला एकदा अनुभवायचं आहे.

माझ्या डोळ्यांनी मी स्वतःला वेगळ्या रूपात बघायचं आहे.

तु म्हणशील तसे… मी तयार आहे.”

मी हसून उत्तर दिलं –

“Thank you for trusting me.

उद्या दुपारी घरात कुणी नसेल तेव्हा कळव.

आपण हळूच सुरू करू… एकही पोज जबरदस्ती नसेल.

फक्त तुझं मन जिथं होकार देईल, तिथंच मी क्लिक करेन.”

ती –

“ठीक आहे. पण एक वचन देशील?”

मी –

“हो, सांग.”

ती –

“माझ्या फोटोमध्ये ‘cheap’ काहीच नसेल.

फक्त कला असेल, प्रेम असेल… बाकी काही नाही.”

मी –

“वचन.

तुझ्या शरीरातलं सौंदर्य मी असं capture करेन की तू स्वतःच म्हणशील –

‘हे मीच आहे का खरंच?'”

—

त्या रात्री दोघं खूप वेळ online राहिले.

ती हसली, लाजली, घाबरली, पण शेवटी तिचा मेसेज –

“शुभ रात्री… photographer साहेब.

उद्या माझं खरं रूप तुझ्या lens मध्ये कैद होणार आहे.”

मी हसून लिहिलं –

“Sweet dreams… माझी future model.” 😏

🌹 भाग ६

्लेन्ससमोर खरं रूप 🌹

🏠 दुपारची वेळ

दुसऱ्या दिवशी दुपारी मी मेसेज केला –

“Ready आहात का?”

तिचा लगेच reply –

“हो… मुलं शाळेत, तो ऑफिसला. तू ये.”

मी कॅमेरा bag घेऊन तिच्या घरी पोचलो.

दार उघडलं तेव्हा ती साडी नेसलेली, पण डोळ्यांत लाज, चेहऱ्यावर उत्सुकता.

मी हसून म्हणालो –

“आज तुम्ही माझी model आहात.  housewife नाही, फक्त एक स्त्री – जी स्वतःला पुन्हा नव्याने शोधणार आहे.”

ती लाजून म्हणाली –

“असं बोलू नकोस… मी कधी हे सगळं केलं नाही.”

मी –

“म्हणून तर आज खास आहे.”

—

📸 Natural Photos सुरू

सुरुवात हलक्या पोझपासून केली.

ती खिडकीजवळ उभी राहिली, प्रकाश तिच्या चेहऱ्यावर पडत होता.

मी म्हणालो –

“Smile… जसं पहिल्यांदा कुणीतरी तुला ‘सुंदर’ म्हटलं होतं तसं.”

तिने हळूच हसून पाहिलं. क्लिक!

मी तिला दाखवलं –

“पहा… किती सुंदर दिसता तुम्ही.”

ती थोडी चकित झाली –

“हे मीच आहे का? माझ्या डोळ्यांत इतकं काही दिसतं?”

—

🥻 साडी हळूहळू सुटते

मी सुचवलं –

“आता थोडं bold करून बघू का? फक्त तू comfortable असशील तर.”

ती थोडी थांबली, मग साडीचा पल्ला बाजूला सरकवला.

खांद्यावरून पांढरं अंगभर दिसलं.

क्लिक!

मी हसून म्हणालो –

“Perfect. तुझं सौंदर्य लपवायचं नाही.”

ती थोडी हसली –

“मला वाटतंय मी खरंच model झालेय.”

—

👕 Blouse सुटताना

मी विचारलं –

“आता एक experiment करू? Blouse चे हुक थोडे सैल करूया.”

ती घाबरून म्हणाली –

“नाही रे… दिसेल सगळं.”

मी शांतपणे म्हणालो –

“फक्त तुझ्या नजरेतलं सौंदर्य कॅप्चर करायचं आहे.

आणि वचन दिलंय ना – कुठलंच cheap नाही.”

ती हळूच मान डोलावते.

पहिला हुक सुटतो… मग दुसरा.

भरदार उरोज काळ्या ब्रामध्ये माझ्या lens समोर थरथरतात.

क्लिक! क्लिक!

ती ओशाळून म्हणाली –

“देवा… मी हे खरंच करतेय का?”

मी हसून म्हणालो –

“देवही म्हणतोय – ‘शेवटी तू स्वतःला ओळखते आहेस.'”

—

🖤 पहिला Bold Pose

ती बेडच्या कडेला बसली.

मी तिला सांगितलं –

“डोळे मिटून स्वतःला जाणवून बघ… तू एक बाई आहेस, फक्त बायको नाही, आई नाही.”

ती डोळे मिटते, श्वास जोरात होतो.

हळूहळू ब्राची पट्टी खांद्यावरून खाली घसरते.

क्लिक!

आता lens मध्ये पहिल्यांदाच तिचं खरं रूप…

—

मी तिला फोटो दाखवले.

ती पाहून श्वास रोखते.

“हे मीच आहे का खरंच? मी इतकी… सुंदर दिसते?”

मी हलक्या आवाजात –

“तुझं खरं सौंदर्य पहिल्यांदा तुला दिसलं आहे.

Lens फक्त सत्य पकडतं… आणि सत्य म्हणजे – तू अजूनही हवीहवीशी आहेस.”

ती डोळ्यात पाणी आणून कुजबुजली –

“आज मला वाटलं… मी पुन्हा जिवंत झालेय.”

🏠 सुरुवात – मागे वळून पाहताना

ती बेडच्या कडेला बसलेली. ब्रा अर्धवट सरकलेली, साडी आधीच बाजूला.

तिच्या चेहऱ्यावर अजूनही लाज, पण डोळ्यांत वेगळीच चमक.

मी lens घेऊन म्हणालो –

“आता थोडं मागे वळून बघ… जसं एखादी स्त्री आरशात स्वतःकडे शेवटचा भरभरून कटाक्ष टाकते.”

ती हळूच मागे वळली. तिच्या गांडीच्या वळणावर प्रकाश थांबला.

क्लिक!

ती कुजबुजली –

“हे सगळं चुकीचं वाटायला हवं… पण का बरं इतकं छान वाटतंय?”

मी जवळ जात म्हणालो –

“चुकीचं काही नाही. तुझं खरं सौंदर्य लपवणं, तेच चूक आहे.”

—

👕 Intimate Pose – हातांनी कवेत

मी तिला सांगितलं –

“हात स्वतःभोवती गुंडाळ, जणू स्वतःलाच मिठी मारतेस.”

ती तसं करते.

पण त्या मिठीत तिच्या उरोजांचा दाब lens समोर अजून स्पष्ट दिसू लागतो.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“Perfect… तुझ्या शरीराने स्वतःलाच स्पर्श केलाय.”

ती डोळे मिटून थरथरली.

“असं का वाटतंय… जणू तूच मला हात लावतो आहेस?”

मी हसून म्हणालो –

“कारण मी lens मागे नाही, तुझ्या मनात उभा आहे.”

—

🥻 नाभी आणि पोटावर लक्ष

मी कॅमेरा खाली नेला.

तिचं पोट – मऊसर, उबदार.

नाभीतला छोटासा वळण lens मध्ये कैद होत होता.

मी म्हणालो –

“तुला वाटतं हे जाड आहे… पण खरं सांगू?

ही उब म्हणजेच तुझं खरं स्त्रीत्व.”

ती ओठ चावत म्हणाली –

“कोणी असं कधी बोललंच नाही… सगळे मला कुरुप म्हणत आले.”

मी lens खाली ठेवला, तिच्याकडे सरकलो,

हळूच तिच्या नाभीवर बोट ठेवलं –

“हे कुरुप नाही. ही जिवंतपणाची खूण आहे.”

ती जोरात हादरली, श्वास अडकला.

—

🖤 पहिला Direct स्पर्श

मी कॅमेरा बाजूला ठेवला.

हळूच तिच्या हातावर हात ठेवला.

ती मागे सरकायचा प्रयत्न करते –

“नको… हे खूप पुढे जातंय.”

मी कुजबुजलो –

“फक्त एक touch… जिथं तुझं मन आधीच आलं आहे.”

मी तिच्या पाठीवरून हात फिरवला.

तिचं शरीर वितळलं.

ती डोळे मिटून कुजबुजली –

“देवा… हे मला थांबवायला हवं होतं… पण मला अजिबात थांबवायचं नाही.”

—

💋 ओठांची भेट – Surrender

मी हळूच तिचा चेहरा हातात धरला.

तिच्या डोळ्यांत भीती होती, पण त्याहून जास्त इच्छा.

मी कुजबुजलो –

“आज फोटो नाही, आठवण बनवतो.”

ओठ तिच्या ओठांवर टेकले.

पहिला किस हलका, मग खोल, मग वेडा.

जिभा भिडल्या, लाळ मिसळली.

ती स्वतःहून हात माझ्या मानेभोवती गुंडाळते.

किस तोडताना ती थरथरत म्हणाली –

“आज मी तुझी झालेय… फोटोसाठी नाही, मनापासून.”

—

🖤 Saree बाजूला… अंगाचं दर्शन

ती अजूनही थोडी थरथरत होती.

मी हळू आवाजात म्हणालो –

“आता साडीचा शेवटचा पल्ला काढ. स्वतःला थांबवू नको.”

तिने ओठ चावले, लाजली.

पण हळूहळू साडी जमिनीवर पडली.

आता तिचं शरीर – फक्त ब्रा आणि पॅटीकोटमध्ये lens समोर.

मी कुजबुजलो –

“Perfect… आता खरं सौंदर्य सुरू होतंय.”

—

👙 Braid & Bra

मी lens adjust करत म्हणालो –

“आता केस मागे टाक, आणि ब्राचा strap खाली ओढ.”

ती हादरली –

“असं… फोटो काढायचा का?”

मी हसून म्हणालो –

“फोटो नाही, कविता कॅप्चर करतोय.”

तिने हळूच strap खाली सरकवला.

भरदार स्तन अर्धवट बाहेर आले.

मी क्लिक केलं.

ती डोळे मिटून कुजबुजली –

“देवा… मी वेडी होतेय.”

—

🥻 Final Nude Pose

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“आता पॅटीकोटची गाठ सोड… फक्त एक सेकंदासाठी.”

ती घाबरली –

“नको… मला लाज वाटते.”

मी जवळ जात तिच्या कानात म्हणालो –

“लाज ही समाजासाठी असते.

आपण इथे एकटे आहोत – तू आणि तुझं खरं सौंदर्य.”

ती थोडा वेळ थांबली…

आणि गाठ सुटली.

पॅटीकोट जमिनीवर.

आता ती पूर्ण नग्न lens समोर.

गोलसर उरोज, नाभीचं खोल वळण, भरलेली गांड, आणि खाली ओलसर पुच्ची.

मी कुजबुजलो –

“आज तुला स्वतःचं खरं रूप दिसलं.”

ती थरथरून म्हणाली –

“आयुष्यभर माझं शरीर लपवलं… आज पहिल्यांदा मला वाटलं की मी सुंदर आहे.”

—

💋 Direct स्पर्श

मी कॅमेरा बाजूला ठेवला.

तिच्या उरोजावर हात ठेवला.

ती हादरली पण विरोध केला नाही.

मी किस करत कुजबुजलो –

“आज फोटो नाही, आज आठवण आहे.”

तिचं शरीर वितळलं.

ती माझ्या कानाशी म्हणाली –

“आज मी फक्त तुझी आहे… कलाकारासाठी नाही, प्रियकरासाठी.”

—

🔥

मी तिच्या मांड्या उघडल्या.

ती जोरात हादरली.

“हे चुकतंय…” ती ओरडली,

पण लगेच कुजबुजली –

“पण मला थांबवू नकोस… मी पुन्हा स्त्री झालेय.”

—तिचं डोकं अजूनही माझ्या छातीवर होतं.

तिचे श्वास जोरात चालले होते.

मी केसांवरून हात फिरवत कुजबुजलो –

“प्रियकरासाठी आहेस म्हटलंस… मग आज माझं सगळं पूर्ण कर.”

ती थरथरत म्हणाली –

“आयुष्यभर अंग लपवलं… आज पहिल्यांदा वाटतं की मी कुणासाठी सुंदर आहे.”

—

🔥 १ली पोझिशन – Missionary

मी तिला जमिनीवर आडवं केलं.

तिचे स्तन माझ्या छातीवर दाबले गेले.

मी तिच्या पुच्चीत शिरलो.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह… असं कुणी कधी धाडस केलं नाही… अजून खोल… अजून!”

मी तिचे ओठ चावत म्हणालो –

“आज तुला थांबवणार नाही. आज फक्त तुझं समाधान.”

—

🔥 २री पोझिशन – Doggy Style

ती चार हातापायांवर टेकली.

तिची गांड गोलसर माझ्यासमोर हलत होती.

मी तिला थाप दिली – चटाक!

ती ओरडली –

“देवा… अजून मार… अजून खोल घुसव!”

मी लय वाढवली.

चपाक… चपाक… खोलीत आवाज दुमदुमला.

ती केस पकडून मागे वळून ओरडली –

“माझ्या आतून पूर निघतोय… थांबवू नकोस.”

—

🔥 ३री पोझिशन – भिंतीला टेकून

मी तिला भिंतीला टेकवलं.

तिचे स्तन माझ्या तोंडात.

खाली पुच्ची ओली होत होती.

ती श्वास अडखळत म्हणाली –

“माझं शरीर तुझ्या तालावर नाचतंय… अजून थांबवू नको.”

—

🔥 ४थी पोझिशन – खुर्चीवर बसून

मी खुर्चीवर बसलो.

तिने माझ्यावर बसून पुच्चीत घेतलं.

उठणं-बसणं सुरू झालं.

तिचे स्तन माझ्या चेहऱ्यावर आपटत होते.

ती वेडीवाकडी होऊन म्हणाली –

“मी तुटतेय… पण थांबवू नकोस… अजून अजून दे.”

—

🔥 ५वी पोझिशन – उलटी (reverse cowgirl)

ती माझ्यावर उलटी बसली.

तिच्या गांडीचे वळण माझ्या पोटावर टेकले.

वरखाली होतानाचे आवाज – चपाक… धपाक…

ती किंचाळली –

“असं कोणी पाहिलंच नाही मला… आज मी राणी झालेय.”

शेवटचा मेसेज (वाचकांसाठी)

“ही गोष्ट वाचून तुझ्या मनात काही हालचाल झाली का?

तुला ही जागा, हे क्षण स्वतःचे करायची इच्छा झाली का?

मग न लाजता मला मेसेज कर.

तुझं मन, तुझ्या भावना – मी ऐकायला इथेच आहे…”

📩 मला मेल कर – hothar571@gmail.com

📸 Insta वर connect हो – @sanny245677

फॉलो नसलंस तरी चालेल,

पण एक मेसेज नक्की कर…

मी इथेच आहे – फक्त तुझ्यासाठी