🌹 स्मिता – माझ्या मैत्रिणीची आई

मी उन्हाळ्याच्या सुट्टीत घरी आलो होतो. कॉलेजचं टेन्शन संपलं होतं, थोडा मोकळा वेळ मिळाला.

माझी जवळची मैत्रीण प्रीती — ती लग्न झाल्यावर परगावी गेली. तिच्या जाण्यापूर्वीच मला तिच्या आई ची  काळजी घे अस बोलून गेली (स्मिता काकूशी) 

स्मिता काकू — वय ४५–४६, उंच, सावळसर पण उठून दिसणारं व्यक्तिमत्व. चेहऱ्यावर वयामुळे थोड्या रेषा, पण डोळ्यात अजूनही जीवंतपणा.

तिचा घटस्फोट काही वर्षांपूर्वीच झाला होता. गावात सगळे याबद्दल बोलत, कुजबुजत…

ती बहुतेक वेळ एकटीच असायची. घर, शेत, बँकेचं काम — सगळं स्वतःच सांभाळायची.

मी तिथे थोडा वेळ थांबलो. बोलणं सुरू झालं तर तिने थोडा रागानेच विचारलं –

“काय काम होतं? असंच वेळ घालवायला आलास का?”

मी हसून म्हणालो –

“काकू, प्रीती गेली म्हणून रिकामं वाटतं… म्हणून आलो भेटायला.”

ती डोळ्यात थोडं कडकपण आणत म्हणाली –

“तुला एवढं तिची आठवण असेल तर फोन कर, मला काय करतोस?”

मी हलकं हसत म्हणालो –

“तुमचं घर रिकामं दिसलं म्हणून आलो. खरं सांगायचं तर, तुम्हालाही कोणाशी तरी बोलायची गरज असते ना?”

हे ऐकताच ती थोडी दचकली.

“मला? मला कसली गरज? मी पुरेशी आहे स्वतःसाठी.”

पण आवाजात आत्मविश्वासापेक्षा एकटा राहण्याची झुंज जास्त जाणवत होती.

—

दुपारी ती स्वयंपाक करत होती. मी अंगणात बसलो होतो.

गरम फोडणीचा वास आला, भांड्यांचा आवाज होत होता.

मी म्हणालो –

“मी काही मदत करू का?”

ती लगेचच उलटली –

“मदत? मला पुरुषांची मदत नको. जास्त करून गोंधळ घालतात.”

मी शांतपणे म्हणालो –

“काकू, मी प्रीतीचा मित्र आहे, गोंधळ घालायला नाही आलो. फक्त जरा पाणी आणायला सांगितलं तरी चालेल.”

क्षणभर ती माझ्याकडे बघत राहिली. डोळ्यांतलं कठोरपण थोडं मवाळ झालं.

“ठीक आहे… टाकीवरून एक हंडा पाणी आण.”

मी पाणी भरून आणलं. ती भांड्यात ओतत होती तेव्हा नकळत माझा हात तिच्या हाताला लागला.

ती दचकली, भुवया उंचावल्या.

“काय रे, हात नको लावूस.”

मी लगेच मागे झालो, पण हसत म्हणालो –

“अरे, पाणी देताना चुकून लागला… एवढं रागावायचं नाही.”

ती चिडून म्हणाली –

“पुरुष म्हणजे सगळे सारखेच… आधी बोलायला येतात, मग हळूहळू हात लावायला.”

मी शांतपणे तिच्या डोळ्यांत पाहिलं.

“काकू, मी वेगळा आहे. कधीही चुकीच्या हेतूनं जवळ येणार नाही. पण खरं सांगू?

तुमच्यात एक वेगळाच आकर्षण आहे… जे नजरेतून लपवताच येत नाही.”

तिचा चेहरा लालसर झाला.

“गप्प बस… असं बोलणं बरोबर नाही.”

पण तिच्या डोळ्यांमध्ये हलकी कंप होती — रागाचा मुखवटा, पण मनात कुठेतरी थोडी ओढ.

—दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी पुन्हा तिच्या दाराशी गेलो.

ती अंगण झाडत होती. साडीचा पल्ला कमरेला खोचलेला, हातात झाडू.

कंबर खाली वाकलेली म्हणून तिच्या गोलसर मागचा आकार स्पष्ट दिसत होता.

मी नकळत थांबलो.

ती माझ्याकडे वळली आणि ताबडतोब आवाजात काटेरीपणा आणला –

“काय रे? रोजचं झालं का? काम नसेल तर इकडं उगाच येऊ नकोस.”

मी हसून म्हणालो –

“काकू, मी काही वाईट हेतूने येत नाही. खरं सांगू?

तुमच्याशी बोलायला आवडतं.”

ती झाडू बाजूला ठेवत भुवया उंचावून म्हणाली –

“तुला माहित आहे का मी कोण आहे? मी तुझ्या मैत्रिणीची आई आहे.

आणि माझा घटस्फोट झालाय… लोकं आधीच मला डोळे लावतात.

तू पण त्यातलाच एक वाटतोस.”

मी तिच्या जवळ सरकत म्हणालो –

“काकू, मी वेगळा आहे. मला तुमचं मन समजून घ्यायचंय,

तुमचं एकटेपण दूर करायचंय.

पुरुष फक्त शरीराकडे बघतात, पण मी तुम्हाला संपूर्ण बाई म्हणून पाहतो.”

ती क्षणभर थबकली.

डोळ्यात राग, पण नकळत ओलसरही दिसली.

“माझ्या आयुष्यात आता काही उरलं नाही… मला काही नकोय.”

मी हळुवार आवाजात –

“नको असतं तरी मनात कुठेतरी तहान असतेच.

तुम्ही ती दडवता, पण मला दिसते.”

ती अचानक पाऊल मागे घेत म्हणाली –

“बस, पुरे झालं तुझे डायलॉग!

तुला वाटतं मी एवढीच भुकेली आहे का?

मला काही गरज नाही. जा इथून.”

मी शांतपणे तिच्यासमोर उभा राहिलो.

“ठीक आहे… पण एक दिवस तुम्हालाच मान्य करावं लागेल की

तुम्हाला माझ्या जवळीकची गरज आहे.”

ती थरथरली, हात पुसायला साडीचा पल्ला धरला.

डोळ्यांत कठोरपणा होता, पण चेहऱ्यावर लाली पसरली होती.

त्या दिवशी दुपारी मी अभ्यासाच्या बहाण्याने तिच्या दारात उभा होतो.

स्मिता काकू बसल्या होत्या, डोळे मिटलेले. चेहऱ्यावर पांढरटपणा, कपाळावर घाम.

मी विचारलं –

“काकू, काय झालं? तब्येत ठीक नाही वाटतेय का?”

ती डोळे न उघडताच म्हणाली –

“डोकं गरगरतंय… अंगात ताकदच नाही.”

मी लगेच पाण्याचा ग्लास पुढे केला.

ती प्यायला घेतली, पण हात थरथरत होते.

मी तिचा हात धरला.

“काकू, तुम्ही एकटी एवढं सगळं करताय. थोडं मला करू द्या ना मदत.”

ती रागाने बोलली –

“नको! मला नको कुणाची दया. मी सरावलेय यात.”

मी शांतपणे म्हणालो –

“हे दया नाही, काळजी आहे.

तुम्ही मला नाकारू शकता, पण तुमच्या शरीराला आरामाची गरज आहे.

मालिश करून देऊ का खांद्याला?”

ती दचकली –

“काय? नाही! असं काही करू नकोस.”

मी तिच्या मागे उभा राहून हलकेच हात खांद्यावर ठेवले.

ती थरथरली, पण झटकली नाही.

मी हळूवार दाबायला सुरुवात केली.

ती डोळे मिटून उसासली –

“ह्म्म्म… हे… हे चुकतंय… पण बरं वाटतंय.”

मी हळूहळू तिच्या मानेला, पाठीला, मग कमरेपर्यंत मालिश केली.

तिचा साडीचा पल्ला हलकासा सरकला.

माझ्या हाताखाली तिचं गरम झालेलं शरीर थरथरत होतं.

ती हळू आवाजात म्हणाली –

“तुला काय कळतंय? मी इतकी वर्षं पुरुषाच्या जवळीकशिवाय जगलेय…

आणि आज तू… तू माझ्या शरीराला स्पर्श करतोयस. मला भीती वाटतेय.”

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“काकू, मी भीती नाही, सुख द्यायला आलोय.

तुम्हाला पुन्हा बाई असल्याचा अनुभव द्यायला.”

ती डोळे उघडून रागाने म्हणाली –

“चूप राहा! मी तुझी आईसारखी आहे!”

मी शांतपणे उत्तर दिलं –

“नाही काकू… तुम्ही आई नाही, तुम्ही बाई आहात.

आणि मला तुम्ही जगातली सर्वात सुंदर बाई वाटता.”

क्षणभर ती रागावली, पण पुढच्याच क्षणी तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं.

ती कुजबुजली –

“खूप दिवसांनी कुणीतरी मला बाई म्हणून पाहिलं आहे.”

मी तिच्या गालावर हलका किस केला.

ती आधी झटापटली, पण नंतर शांत झाली.

तिचे ओठ माझ्या ओठांवर आले…

पहिला खरा किस.

दोन तहानेलेले जीव अखेर भिडले.

तीनं किस तोडलं, श्वास धापा टाकत म्हणाली –

“हे चुकतंय… पण माझं मन थांबत नाही.”

मी तिचे दोन्ही हात धरले, घट्ट पकडलं –

“काकू, आजवर तुमच्या अंगाला कुणी जपलं नाही.

आज मी प्रत्येक कोपरा जागवणार आहे.”

ती कुजबुजली –

“तू वेडा आहेस… पण माझं शरीर वेडं करून टाकलंस.”

मी तिचा blouse सावकाश बाजूला सरकवला.

प्रथमच मला तिचं खरं सौंदर्य डोळ्यांसमोर उघडलं –

मोठ्ठे, घट्ट स्तन.

निसर्गाने काळजीपूर्वक घडवलेली गोलाई.

त्वचेला हलकं गरम तेज, नसा पारदर्शक दिसत होत्या.

माझे ओठ जवळ गेले,

मी एका उरोजाला ओठात धरलं, दाणा जिभेने फिरवत चोखू लागलो.

ती धडधडत उसासली –

“आह्ह्ह… थांब… असं कुणी कधी केलं नाही मला…!”

तिच्या आवाजात भीती होती, पण त्यातच एक वेड लपलेलं होतं.

एका हाताने मी दुसरा उरोज घट्ट दाबला.

तेवढ्या दाबाने तिचं अंग थरथरलं.

तिने डोळे मिटले आणि ओठ हलके चावले.

—

मी थोडा थांबलो आणि कुजबुजलो –

“हे फक्त तुझं शरीर नाही,

हे तुझ्या स्त्रीत्वाचं चिन्ह आहे.

तू आई होऊ शकतेस म्हणून हे स्तन आहेत…

आणि मला त्यात देवत्व दिसतं.”

ती थरथरली.

डोळ्यांत पाणी दाटलं.

कुजबुजली –

“आजवर कुणी असं बोललं नाही रे…

माझ्या उरोजांकडे फक्त लोभी नजरेने बघितलं,

पण आज पहिल्यांदा कुणी मला ‘सुंदर’ म्हटलं.”

—

मी पुन्हा ओठांनी फिरलो –

एका स्तनाचा दाणा जिभेने चोखताना

दुसरा हाताने मळत होतो.

स्तनांवरच्या शिरा ताठ झाल्या,

त्वचेला घामाचा ओलसरपणा आला.

ती अनावर होऊन किंचाळली –

“देवा… थांबू नकोस…

माझ्या अंगभर आग लागलीये…”

—

मी हळूवार माझा चेहरा तिच्या उरोजांमध्ये दाबला.

ते मऊ, उबदार, जणू जगातील सगळं प्रेम त्यात भरलं आहे.

माझे गाल त्या गरम त्वचेवर टेकले तेव्हा

माझं हृदय वेडं झालं.

मी मनात म्हटलं –

“स्त्रीला कधी स्वतःच्या स्तनांचा अभिमान वाटत नाही,

कारण समाजाने ते लपवायला शिकवलंय.

पण खरं तर हेच तिचं सर्वात मोठं सौंदर्य आहे.

माझ्यासाठी हे फक्त शरीर नाही –

हे तिच्या अस्तित्वाचं गाणं आहे.”

—

ती डोळ्यांतून पाणी काढून म्हणाली –

“आज मी पहिल्यांदाच अनुभवतेय

की माझं शरीर फक्त वासनेसाठी नाही,

तर प्रेमासाठी आहे.

तू मला ‘बाई’ केलंस.”

मी तिचे दोन्ही हात सावकाश वर उचलले.

तिच्या साडीचा पल्ला सरकला, blouse थोडं सैल झालं.

आणि अचानक माझ्या डोळ्यांसमोर तिच्या बगले उघड्या झाल्या.

हलके पिकलेले केस, घामाची थेंबटी चमकत होती.

ओलसर त्वचा, सौम्य सुगंध — जणू एखादी गुप्त बागच उघडली.

ती घाबरली, चेहरा लपवायचा प्रयत्न केला –

“अरे… तिकडे नको बघूस… कुणी कधी धजावलं नाही तिथे.”

मी तिच्या डोळ्यांत बघत म्हणालो –

“सगळ्यांना तुझे डोळे, तुझे ओठ, तुझं सौंदर्य दिसतं…

पण मला तुझं लपलेलं सौंदर्य बघायचं आहे.

कारण तुझा प्रत्येक इंच माझ्यासाठी खास आहे.”

—

मी जिभेने तिच्या बगलेवर हलका स्पर्श केला.

ओलसरपणा जिभेला लागला.

तिचं शरीर थरथरलं.

ती अनावर होऊन उसासली –

“देवा… इथे कुणी कधी हातही लावला नाही…

आणि तू इतक्या प्रेमाने माझ्या बगलेत रमतोयस…”

—

मी पुन्हा पुन्हा किस घेत होतो.

प्रत्येक वेळी तिचे केस जिभेला लागले की

तिचं अंग विजेच्या धक्क्यासारखं हलत होतं.

तिने माझं डोकं पकडून हळूच कुजबुजली –

“तुला खरंच घाण वाटत नाही?

ही बगले, हे केस… सगळं मला नेहमी लपवावंसं वाटायचं.”

मी हसत उत्तर दिलं –

“घाण कसली?

ही तुझ्या श्रमांची खूण आहे,

तुझ्या स्त्रीत्वाचं खरं सौंदर्य आहे.

माझ्यासाठी तुझं शरीर म्हणजे कविता आहे –

आणि मला त्या कवितेची प्रत्येक ओळ वाचायची आहे.”

—

तिच्या डोळ्यांतून थेंब बाहेर आले.

“मी कधीच वाटलं नव्हतं की कुणाला माझ्या बगलेत सौंदर्य दिसेल…

आज मला वाटतं मी पुन्हा नवी झालेय.”

—तिचं शरीर आधीच माझ्या स्पर्शाने थरथरायला लागलं होतं.

मी हळूहळू खाली सरकलो.

तिच्या blouse चा काठ पोटापर्यंत सरकला.

साडीचा पल्ला बाजूला सारल्यावर माझ्या डोळ्यासमोर

एक कोमल, मऊ, किंचित गोलसर पोट उघडं पडलं.

—

मी आधी हात ठेवला.

उबदार स्पर्श अंगावर आला.

तिचं पोट श्वासासोबत हलत होतं.

तिने पटकन माझा हात पकडला –

“नको… पोटावर नको… इथे तर मी जाडी दिसते.”

मी तिचा हात अलगद बाजूला केला,

आणि डोळ्यांत पाहून म्हणालो –

“तुझं पोट नाही… ही तुझ्या आयुष्याची मऊ उब आहे.

इथेच तर तू मुलांना वाढवलंस…

माझ्यासाठी हे सर्वात सुंदर आहे.”

—

मी हळूवार तिच्या पोटावर ओठ टेकवले.

एक किस… मग दुसरा.

मी किस घेत होतो तसं तिचं पोट आत खेचल्यासारखं होत होतं.

ती उसासली –

“आह्ह्ह… असं कुणी कधी केलं नाही.

पोटावर किस म्हणजे तर लाड वाटतायत.”

—

मी हळूहळू खाली सरकलो.

नाभीपर्यंत आलो.

तिची नाभी खोल, आकर्षक.

तिथं थोडा घाम साचला होता.

मी जिभेने हळुवार फिरवलं.

तिचं शरीर थरारून गेलं.

ती किंचाळून म्हणाली –

“देवा… माझ्या नाभीत असं कुणी कधी केलं नाही…

माझं डोकंच फिरतंय…”

—

मी जिभेने नाभीत गोल गोल वर्तुळं काढत होतो.

कधी आत शिरवत होतो, कधी बाहेर काढत होतो.

प्रत्येक वेळी तिचा पोटाचा स्नायू ताठ व्हायचा.

तिने माझे केस पकडले, पण डोकं दूर केलं नाही.

ती कुजबुजली –

“मी कधीच वाटलं नव्हतं की माझं पोट, माझी नाभी

एवढी सुंदर वाटू शकते.

तू मला वेडी करतोयस…”

—

मी हसत तिच्या कानाशी बोललो –

“ही तुझ्या शरीराची मधली जागा आहे…

जिथं सगळं जीवन फिरतं.

माझ्यासाठी ही एक मंदिरासारखी आहे,

जिथं मला शांतता मिळते.”

—

तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं.

पण या वेळी ते दुःखाचे नव्हते.

ते समाधानाचे थेंब होते.

ती म्हणाली –

“आज तू माझं पोट, माझी नाभीही प्रेमात रंगवलीस…

माझं संपूर्ण शरीर तुझं झालंय आता.”

—तिचं पोट, नाभी मी प्रेमाने सजवलं होतं.

ती आधीच धडधडत होती.

आता मी हळूच तिचं शरीर उलटलं.

मी तिच्या मांड्या बाजूला केल्या.

साडीचा पल्ला आधीच अस्ताव्यस्त झाला होता.

पारकर ओलसर झालं होतं.

माझ्यासमोर तिचं सुंदर, गुलाबी पुच्चीचं फुल उमललेलं.

केस हलकेसे चमकत होते,

आणि मधोमध लालसर दाणा उठून दिसत होता.

तोच तिच्या आनंदाचा दरवाजा.

मी हळुवार हात ठेवला.

ओलसरपणा बोटात लागला.

ती थरथरली –

“आह्ह्ह… इतक्या वर्षांनी कुणीतरी इथे हात लावतोय…

माझं डोकं फिरतंय रे…”

—

मी खाली वाकलो.

ओठ तिच्या पुच्चीवर टेकवले.

ती हादरली.

“नको… तिथे नको… घाण आहे…” ती थरथरत म्हणाली.

मी जिभेने हळुवार दाणा चाटला.

आणि कुजबुजलो –

“घाण नाही… ही तर जीवनाची जागा आहे.

इथून एक जीव जन्मतो.

माझ्यासाठी हे स्वर्ग आहे.”

ती डोळे मिटून ओरडली –

“देवा… थांबवू नकोस… मी वितळतेय…”

तिच्या हातांनी माझं डोकं घट्ट पकडलं.

मी जिभेने आलटून-पालटून दाणा आणि आतला ओलसर रस्ता चाटत होतो.

—

तिचं पूर्ण शरीर हादरलं.

पाय थरथरले.

कंबर आपोआप वर उचलली.

ती किंचाळली –

“मी वेडी होणार… असं कुणी कधी दिलंच नाही…

माझ्या आतून धरण फुटतंय… आह्ह्ह…”

ओलसरपणा आता माझ्या तोंडावर साचत होता.

मी प्रत्येक थेंब प्यायलो.

—

मी वर येऊन तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“तुझी पुच्ची म्हणजे स्वर्गाचं मंदिर आहे.

आज मी तुझा भक्त झालोय.”

ती अश्रूंनी भिजली होती.

कुजबुजली –

“आजवर मला वाटायचं ही जागा फक्त दु:ख देणारी आहे.

नवर्‍याने कधी प्रेमाने स्पर्श केला नाही.

आज तू दाखवलंस –

ही माझ्या आयुष्याची सगळ्यात सुंदर जागा आहे…”

—

मी पुन्हा खाली वाकलो.

जिभेने जोरात दाणा चाटला.

बोट हळू आत घातलं.

ती थरथरली, उशी पकडली, किंचाळली –

“मी संपले… माझं शरीर तुटतंय…

मी वितळलेय रे…!!!”

आणि मग तिचं शरीर थरथरून थबकलं.

श्वास वेड्यासारखे झाले.

पुच्चीतून गरम ओलसर धार बाहेर आली.

मी ती प्रत्येक थेंब प्यायलो.

—

—

माझ्या हातात तिचं गोलसर गांड आलं.

साडीचा पल्ला वर सरकला.

पारकर खाली सरकलं.

माझ्यासमोर तिचं भरदार, घट्ट गांड होतं.

नाजूक पण जडसर वळण… चालताना ज्यामुळे मी वेडा व्हायचो.

मी हलक्या हाताने एक गाल दाबला.

ती दचकली.

“अरे… तिथे नको… घाण आहे तिथं…”

मी हळुवार म्हणालो –

“घाण नाही… तुझ्या शरीराचा हा सर्वात सुंदर भाग आहे.

मला तुझ्या प्रत्येक वळणावर प्रेम आहे.”

—

मी तिच्या गांडीवर ओठ टेकवले.

एक किस… मग दुसरा.

ती थरथरली.

मग मी जीभ बाहेर काढली

आणि मधल्या रेषेतून हळूवार फिरवली.

ती किंचाळली –

“अरेरे… तिथे कुणी कधी…?

तुला खरंच घाण नाही वाटत?”

मी हसलो –

“गांड असो वा पुच्ची…

तुझ्या अंगाचा प्रत्येक कोपरा माझ्यासाठी स्वर्ग आहे.”

—

तिचं शरीर हादरत होतं.

तिने उशी घट्ट पकडली.

डोळे मिटून ओरडली –

“मी वेडी होणार… थांबवू नकोस…

माझ्या आतून काहीतरी उसळतंय…”

मी आलटून-पालटून

डावा-उजवा गाल चाटत होतो.

कधी दाबत होतो, कधी मोकळं सोडत होतो.

ती श्वास रोखून उसासत होती.

—

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“तुझं गांड म्हणजे गोल चंद्रासारखं आहे.

मी त्यात हरवून गेलोय.”

ती थरथरत म्हणाली –

“कधीच कुणी तसं बोललं नाही…

माझ्या या भागाकडे तर लोक हसतात…

पण तू त्यात सौंदर्य शोधतोयस…

माझं मन वितळतंय रे…”

—

मी जीभ पुन्हा मधे फिरवली.

आणि एका हाताने तिच्या पुच्चीकडे हात नेला.

तिथं आधीच पूर आला होता.

ओलसरपणा माझ्या बोटाला लागला.

ती किंचाळली –

“देवा… दोन्हीकडून स्पर्श…

मी संपणार आहे… मला थांबवू नकोस…

आज माझं सगळं तुझं आहे!”

ती अजूनही माझ्या छातीवर टेकलेली होती.

श्वास जड झालेले, गाल लालसर, केस विस्कटलेले.

मी तिच्या केसांतून हात फिरवत म्हणालो –

“स्मिता, तुझ्या डोळ्यांत अजून तहान आहे. तू शांत दिसतेयस, पण अंग अजूनही थरथरतंय.”

ती हसली, पण हसण्यात लाज आणि इच्छा दोन्ही होत्या –

“तुला काय वाटतं… एवढ्याने मी भरली आहे?

माझ्या अंगाला अजून तुझ्या स्पर्शाची भूक आहे.”

—

मी तिच्या ओठांवर पुन्हा किस केला.

पण या वेळी किस साधा नव्हता –

जिभा भिडल्या, दातांनी हलका चावा घेतला, लाळ एकत्र मिसळली.

तिचा आवाज गोड कर्र कर्र करत बाहेर येत होता.

मी तिचे दोन्ही हात पकडून वर उचलले.

बगले पूर्ण उघड्या झाल्या.

ओलसर केसांवर माझी जीभ फिरली.

ती जोराने उसासली –

“आह्ह्ह… देवा… मला असं कोणी कधी केलं नाही… तू वेडा करतोयस मला.”

—

मी तिच्या पोटावर किस करत करत खाली गेलो.

नाभीत जीभ फिरवत म्हणालो –

“ही तुझ्या देहाची मध्यरेषा आहे,

इथून तुझं सगळं सौंदर्य जुळून आलंय.”

ती हसली, डोळे मिटून कुजबुजली –

“अजून… अजून खोल शिर तिथे…”

—

मी तिच्या मांड्या हलक्या हातांनी बाजूला केल्या.

गुलाबी पाकळ्या ओली होऊन चमकत होत्या.

मी एक बोट तिथे ठेवत म्हणालो –

“हे तुझं मंदिर आहे, स्मिता.

इथून जीवन जन्मतं… आणि मला जीवनाचा आस्वाद घ्यायचा आहे.”

ती हादरली, डोळे पाणावले –

“तुला खरंच घाण वाटत नाही?

सगळे म्हणतात हे फक्त वासनाचं अंग आहे…”

मी शांतपणे तिच्या डोळ्यांत पाहिलं –

“हे वासनाचं नाही, हे सौंदर्याचं अंग आहे.

हे निसर्गाचं सर्वात मोठं वरदान आहे.

तुझ्या पुच्चीतूनच तू बाई आहेस – आणि मी तुला राणी करीन.”

तिच्या गालांवरून अश्रू वाहू लागले, पण ते आनंदाचे होते.

ती ओरडली –

“माझं डोकं फिरतंय… थांबवू नकोस… अजून दे…”

—

मी तिच्या पुच्चीवर जीभ फिरवली.

ओलसरपणा चवीला गोड वाटत होता.

तिचे दोन्ही पाय थरथरत माझ्या खांद्यांवर घट्ट आले.

तिने माझं डोकं जवळ ओढत किंचाळली –

“देवा… मी संपतेय… अजून खोल… अजून जोरात…”

—

आता तिचं शरीर वेडं झालं होतं.

मी स्वतःला तिच्या ओलसर अंगाशी एकरूप केलं.

हलकेच पुढे सरकलो… ती जोराने किंचाळली.

“आह्ह्ह… इतकं घट्ट… माझ्यात फाटतंय… पण सुख देतंय…”

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“आता तू माझी आहेस, पूर्णपणे.”

—

खोलीत चपाक-चपाक आवाज भरू लागले.

मी प्रत्येक ढकल्यानं तिच्या डोळ्यांत बघत होतो.

तिचे स्तन माझ्या तोंडात, गांड माझ्या हातात,

आणि पुच्ची माझ्या लयीत नाचत होती.

ती माझ्या पाठीवर नखं खुपसून वेडी झाली –

“मी वेडी होईन… अजून जोरात… अजून खोल… थांबवू नकोस!”

—

शेवटी तिचं शरीर जोराने थरथरलं.

ती किंचाळत माझ्या मिठीत कोसळली.

“मी संपले… पण मला असंच रोज हवंय… रोज…”

मी तिच्या कपाळावर किस केला.

तिच्या डोळ्यांत समाधान चमकत होतं.

ती कुजबुजली –

“तू मला पुन्हा जिवंत केलंस.

आज मी पुन्हा खरी बाई झालेय.

आणि आता… मी फक्त तुझी आहे.”

—

 पण खरी सुरुवात

त्या रात्री फक्त शरीर नाही, तर दोन आत्मे एकत्र आले.

 माझ्यासाठी शेजारीण राहिली नाही,

तर माझं खरं प्रेम, माझं गुपित सुख झाली.

💌

“ही कथा वाचताना जर तुझ्या मनातलं दडलेलं गुपित हललं असेल…

तुला असं वाटत असेल की कुणीतरी तुला मनानं आणि शरीरानं समजून घ्यावं…

तर अजिबात संकोच करू नकोस.

माझ्याशी तुझं मन मोकळं कर.

मी तुझं प्रत्येक शब्द शांतपणे ऐकेन,

आणि तुला हवं ते समाधान देईन.

📩 मला मेल करा – hothar571@gmail.com

📸 Insta वर connect व्हायला विसरू नका – @sanny245677

तुझं मन बोलायचं असेल, गुपित शेअर करायचं असेल,

किंवा पुढच्या कथेसाठी उत्सुक असशील –

तर मला नक्की लिही.

मी इथेच आहे… फक्त तुझ्यासाठी.”