🌹मामीचं एकटेपण🌹

माझ्या मामांना बऱ्याच काळापासून तब्येतीच्या तक्रारी सुरू होत्या.

डायबेटीस, श्वासाचा त्रास, आणि सतत थकवा.

आई–बाबा नेहमीच काळजी करत, पण कामाच्या व्यापामुळे रोज साथ देता येत नव्हती.

एक दिवस फोन आला –

“मामा बरे नाहीत. फारच खालावलेत.”

आई–बाबा गावी गेले.

दोन दिवसांतच मामांचं निधन झालं.

मी त्या वेळेस कॉलेजच्या परीक्षांमध्ये अडकलो होतो.

मन खूप अस्वस्थ होतं, पण जायला जमत नव्हतं.

परीक्षा संपल्या, आणि मी दहाव्या दिवशी गावी पोहोचलो.

तेव्हा सारे विधी आटोपले होते.

नातेवाईक परतले होते.

फक्त मामी एकटी, रिकाम्या घरात उभी होती.

मामांचं जाणं मामीसाठी धक्का होताच, पण खरं तर ती आधीपासूनच एकटी जगत होती.

मामा फार वेळ घरात नसायचे;

कधी आजारपण, कधी बाहेरच्या गोष्टींमध्ये गुंतलेले.

मामीकडे फारसं लक्ष द्यायचे नाहीत.

तिचं वय पन्नाशीला आलं होतं.

काळी सावळी, पण अंगाने भरलेली.

नाजूक नव्हे तर मजबूत अंगकाठी,

पण चेहऱ्यावर काळजीच्या रेषा.

आई–बाबा म्हणाले –

“आम्हाला ऑफिस आहे, राहून होणार नाही.

तू सुट्टीत आहेस ना, तू मामीकडे थांब.”

मी थोडा थांबलो, पण आईच्या डोळ्यांतली विनंती पाहून मान्य केलं.

मनात थोडं संकोच, थोडं कुतूहल.

मी म्हणालो –

“मामी, मी इथे थांबतो. तुम्हाला सोबत मिळेल.”

ती लगेच रागाने –

“नको! मला कुणाची मदत नको.

मी एकटीच सगळं सांभाळेन.”

मी शांतपणे –

“मामी, मदत नाही करत.

फक्त थोडं सोबत राहायला येतोय.”

ती भुवया उंचावत म्हणाली –

“तुला नाही समजणार.

लोकं बोलतील, काय काय विचार करतील.

तू तर तरुण आहेस… मला एकटी राहायची सवय आहे.”

मी तिच्या डोळ्यांत पाहून म्हणालो –

“लोकं नेहमीच बोलतात.

पण एकटेपणाचं दुःख फक्त तुम्हालाच माहीत आहे.

मी इथे राहिलो तर निदान तेवढं कमी होईल.”

संध्याकाळी आम्ही दोघं अंगणात बसलो.

ती शांत होती, डोळ्यांत पाणी दाटलं होतं.

मी हलक्या आवाजात म्हणालो –

“मामा गेले, पण तुम्ही अजूनही उभ्या आहात.

इतकी वर्षं तुम्ही एकटीच सांभाळलं.

पण आता स्वतःलाही थोडं मोकळं होऊ द्या.”

ती उसासली –

“माझं आयुष्य तर इथेच संपलं.

उरलं काय आहे आता?

फक्त जबाबदाऱ्या… आणि एकटेपण.”

मी तिच्या हातावर हलका हात ठेवला.

ती दचकली, पण झटकली नाही.

“मामी, तुमच्या आयुष्यात अजून खूप काही आहे.

तुम्ही एकटी नाही.”

ती मला टक लावून बघत होती.

डोळ्यांत राग, पण खोल कुठेतरी थोडी शांती उमलत होती.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी.

मी उठलो तर मामी अंगणात बसलेली होती.

डोळ्यांभोवती काळी वर्तुळं, चेहऱ्यावर थकवा.

साडीचा पल्ला गळ्याभोवती गच्च गुंडाळलेला.

मी विचारलं –

“मामी, तब्येत ठीक आहे ना? दिसतंय खूप थकल्यासारखं.”

ती नाखुशीत –

“ठीक आहे… मला काही नाही.

मी अशीच आहे. तुला काळजी करायची गरज नाही.”

पण मला जाणवलं, तिचं शरीर खरंच थकलेलं होतं.

बाहेरचं काम, घरकाम, आणि आतल्या वेदना — सगळं अंगावर पडलं होतं.

मी सरळ म्हणालो –

“मामी, मी तुमच्या खांद्याला थोडं दाबून देऊ का?

पाहतोय, खूप कडक झालंय.”

ती लगेच चिडली –

“नको! मला नको कुणाची मदत.

मी इतकी वर्षं एकटी राहिलेय, आता तुला काय आलं मदत करायला?”

मी शांतपणे म्हणालो –

“हे मदत नाही, काळजी आहे.

तुम्ही म्हणता लोकं बोलतील… पण आपल्याला माहित असतं आपण काय करतोय.

आणि तुमच्या शरीरालाही थोडा आराम मिळाला पाहिजे ना.”

ती भुवया वक्र करून काहीतरी बोलायला निघाली, पण शब्द घशात अडकले.

फक्त थोडं मान खाली घालून बसली.

मी सरळ म्हणालो –

“मामी, मी तुमच्या खांद्याला थोडं दाबून देऊ का?

पाहतोय, खूप कडक झालंय.”

ती लगेच चिडली –

“नको! मला नको कुणाची मदत.

मी इतकी वर्षं एकटी राहिलेय, आता तुला काय आलं मदत करायला?”

मी तिच्या मागे बसलो.

हळूच खांद्यावर हात ठेवले.

ती थरथरली –

“काय करतोयस? थांब…”

मी शांत आवाजात –

“मामी, काही वाईट नाही करत.

फक्त ताण सोडवत आहे.”

मी हलक्या हाताने दाबायला सुरुवात केली.

तिच्या खांद्याचे स्नायू खरंच खूप ताणलेले होते.

ती सुरुवातीला विरोध करत होती, पण हळूहळू तिचे श्वास सैल होऊ लागले.

ती हळू आवाजात म्हणाली –

“ह्म्म्म… कित्येक दिवसांनी… थोडं बरं वाटतंय…”

मालिश करताना तिचा blouse चा गळा थोडा सरकला.

घामाने ओलसर झालेली मान दिसू लागली.

मी जरा थांबलो.

ती डोळे मिटून म्हणाली –

“थांबू नकोस… बरं वाटतंय.”

मी खांद्यापासून पाठीपर्यंत हात फिरवू लागलो.

साडीचा पल्ला हळूहळू खाली सरकू लागला.

तिच्या शरीराची उष्णता हाताला लागली.

ती दचकून म्हणाली –

“अरे… पल्ला नीट कर… असं दिसेल.”

मी हलकं हसलो –

“मामी, इथे आपल्याशिवाय कोण आहे?

तुमचं प्रत्येक वळण सुंदर आहे.

लपवायची गरज नाही.”

ती चेहरा वळवून म्हणाली –

“गप्प बस… तोंड बंद ठेव.”

पण तिचा आवाज आता रागाचा नव्हता,

तर लाजेचा होता.

—

मी तिच्या मानेवरून हात खाली सरकवत पाठीच्या मधोमध थांबलो.

ती थरथरली, हात घट्ट मुठीत दाबले.

“हे चुकीचं आहे…” ती कुजबुजली.

मी शांतपणे उत्तर दिलं –

“जर चुकतंय तर थांबवू शकता.

पण तुमचं शरीर सांगतंय की तुम्हाला हे हवंय.”

क्षणभर शांतता.

फक्त तिचा जड श्वास ऐकू येत होता.

तिने हळूच डोळे मिटले.

आणि पुढच्याच क्षणी तिचे खांदे सैल झाले.

मी तिच्या मागे बसलो.

खांद्यावर हात ठेवायचा प्रयत्न करताच ती झटकली.

👩 मामी (रागाने) –

“काय करतोयस? हात लावू नकोस.”

👦 मी –

“मामी, घाबरू नका. फक्त थोडं दाबून देतो.

खांदे बघा किती कडक झाले आहेत.”

👩 –

“मला गरज नाही. मी स्वतः सांभाळते.”

👦 –

“स्वतः सांभाळता म्हणूनच तर हे झालंय.

थोडा आराम द्या अंगाला.

मी काही चुकीच्या हेतूने हात लावत नाही.”

ती क्षणभर गप्प झाली.

मग मान खाली घालून हलक्या आवाजात म्हणाली –

👩 –

“बरं… पण जरा हलकं… आणि जास्त वेळ नाही.”

—

मी सावकाश हात ठेवले.

तिच्या अंगातून उष्णता बाहेर येत होती.

मी हलकं दाबलं.

ती उसासली –

“ह्म्म्म… पण… थांब… इतक्या जवळ नको येऊस.”

मी शांतपणे म्हणालो –

“मी लांब आहे मामी, फक्त तुमचे स्नायू सैल करतोय.

तुम्हाला वेदना कमी होतील.”

ती डोळे मिटून मान हलवली.

मी खांद्यावरून पाठीपर्यंत हात फिरवत गेलो.

—

काही क्षणांनी तिच्या blouse चा गळा थोडा सरकला.

मी हात थांबवला.

👦 –

“मामी, ठीक आहे ना? दुखतंय का?”

👩 (डोळे न उघडता) –

“नाही… दुखत नाही…

पण पल्ला सरकला… नीट करतोस का?”

मी तिचा पल्ला नीट करत हसलो –

“पल्ला नाही, मामी… तुमचं सौंदर्य सरकतंय.

ते थांबवणं माझ्या हातात नाही.”

ती चटकन डोळे उघडून वळली –

“गप्प! असं बोलू नकोस.”

👦 –

“ठीक आहे… पण खरं सांगू का?

तुमचं शरीर अजूनही किती जिवंत आहे.

तुम्हाला कदाचित दिसत नसेल, पण मला जाणवतं.”

ती गप्प बसली.

तिच्या श्वासांचा वेग वाढला होता.

—

मी मानेला हलकं दाबलं.

मग पाठीवरून खाली जाताना थोडं कमरेपर्यंत आलो.

ती दचकून म्हणाली –

“अरे… बस झालं! खाली नकोस जाऊ.”

👦 –

“मी थांबतो… पण तुमच्या अंगाला अजून ताण आहे.

खरं सांगू, तुमच्या शरीराला खूप वर्षांनी कुणाच्या हाताचा स्पर्श मिळतोय.

त्यामुळेच ते थरथरतंय.”

ती हलक्या स्वरात –

“हो… कितीतरी वर्षं…

पण हे चुकतंय ना… मी तुला मामी आहे.”

👦 –

“माझ्यासाठी तुम्ही फक्त मामी नाही…

तुम्ही बाई आहात. सुंदर बाई.

आणि तुम्हाला पुन्हा बाई असल्याचा अनुभव द्यायचा आहे.”

ती श्वास रोखून शांत बसली.

ओठांवर विरोध होता, पण अंगात एक कंप उठत होता.

त्या रात्री घरात शांतता होती.

मामी अंगणात बसली होती, डोळ्यांत थोडी पाणीदार उदासी.

मी बाजूला बसलो.

मी हळू म्हणालो –

“मामी, तुम्ही दिवसभर एकट्या… एवढं सगळं सांभाळता. थकल्यासारखं वाटतं ना?”

ती थोड्या रागाने –

“थकलं नाही मी. सवय झालीये. तू फुकट काळजी करू नकोस.”

मी हलकं हसत तिच्या खांद्यावर हात ठेवला.

ती दचकली, हात झटकायचा प्रयत्न केला.

“काय करतोयस? नको हात लावूस.”

मी कुजबुजलो –

“मालिश… फक्त खांद्याला. एवढं कठीण जगलात, थोडी मोकळीक द्यायची आहे.”

ती डोळे मिटून शांत झाली.

“हे… चुकीचं आहे… पण खूप दिवसांनी कुणी इतक्या मायेने स्पर्श केलाय…”

—

मी हळूहळू खांद्यापासून मानेला हात फिरवला.

तिचा श्वास जड झाला.

“आह्ह्ह… नको… थांब… पण… बरं वाटतंय.”

मी पाठेवरून खाली आलो.

साडीचा पल्ला थोडा बाजूला झाला.

गरम त्वचेचा उष्ण स्पर्श माझ्या बोटांना जाणवत होता.

ती कुजबुजली –

“तुला माहीत आहे ना… मी विधवा आहे… आता या अंगावर कुणाचा हक्क नाही…”

मी तिच्या कानाशी म्हणालो –

“मामी, हक्क नाही… पण काळजी घेणं, प्रेमाने स्पर्श करणं यात पाप नाही.

तुम्ही अजूनही सुंदर आहात. प्रत्येक इंच बोलतोय.”

—

मी तिच्या blouse कडे हात नेला.

तिने पटकन हात धरला –

“नको… तिथे नाही. हे चुकतंय.”

मी तिच्या डोळ्यांत पाहिलं.

“चूक असेल तर फक्त शब्दांनी.

पण शरीर सांगतंय – तुला ही जवळीक हवी आहे.”

ती थरथरली.

डोळे मिटून बसली.

मी सावकाश blouse ची हुक सैल केली.

मोठ्ठे, घट्ट स्तन बाहेर डोकावले.

—

मी हळुवार हात फिरवला.

ती थरथरत म्हणाली –

“देवा… इतक्या वर्षांनी कुणीतरी माझ्या उरोजांना स्पर्श करतोय…

माझं डोकंच फिरतंय…”

मी हळू म्हणालो –

“हे फक्त शरीर नाही, मामी.

हे तुझ्या स्त्रीत्वाचं सौंदर्य आहे.

माझ्यासाठी हे देवाचं वरदान आहे.”

तिने माझा चेहरा जवळ ओढला.

मी पहिल्यांदा ओठांनी तिच्या उरोजांना स्पर्श केला.

जिभेने दाणा फिरवला.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह… नको… थांब… पण इतकं सुख मी कधीच अनुभवलं नाही…”

मी तिचे हात वर केले.

बगले उघड्या झाल्या – हलके पिकलेले केस, घामाच्या ओलसर थेंबांसह.

मी जिभेने हळुवार फिरवलं.

ती जोराने थरथरली.

“आह्ह्ह… तिथे कुणी कधी हातही लावला नाही…

आणि तू इतक्या प्रेमाने माझ्या बगलेत रमतोयस…”

मी तिच्या कानाशी कुजबुजलो –

“माझ्यासाठी तुझ्या शरीराचा प्रत्येक इंच सौंदर्य आहे.

तुझं अंग माझ्यासाठी कविता आहे.”

—

मी खाली सरकलो.

तिच्या पोटावर किस करत करत नाभीपर्यंत आलो.

तिथं घामाची थेंबटी होती.

मी जिभेने नाभी गोल फिरवली.

ती ओरडली –

“देवा… माझ्या नाभीत कुणी असं केलं नाही…

माझं डोकंच फिरतंय रे…”

मी कुजबुजलो –

“ही जागा म्हणजे तुझ्या आयुष्याची मधली रेषा आहे.

तुझं सौंदर्य इथूनच जुळून आलंय.”

—

मी तिचं शरीर हळुवार उलटलं.

गोलसर, भरदार गांड माझ्या हातात आली.

मी तिथे किस केलं.

जीभ मधल्या रेषेतून फिरवली.

ती हादरली –

“अरे… तिथे नाही… घाण आहे…”

मी हसत म्हणालो –

“घाण कसली?

ही तर तुझ्या शरीराची चंद्राकृती आहे.

माझ्यासाठी स्वर्ग आहे.”

ती उसासली –

“मी वेडी होईन… थांबवू नकोस…”

—

मी पुन्हा तिचं शरीर सरळ केलं.

मांड्या बाजूला केल्या.

गुलाबी पाकळ्या ओल्या झालेल्या.

लालसर दाणा चमकत होता.

मी हात ठेवला.

ओलसरपणा बोटाला लागला.

ती श्वास रोखून कुजबुजली –

“इतक्या वर्षांनी कुणीतरी इथे स्पर्श करतोय…

मी वितळतेय रे…”

मी ओठ तिच्या पुच्चीवर टेकवले.

जिभेने दाणा चाटला.

ती किंचाळली –

“आह्ह्ह… नको थांबवू… मी वेडी होणार…”

तिने माझं डोकं घट्ट पकडलं.

मी आलटून-पालटून आतल्या रस्त्याला आणि दाण्याला चाटत होतो.

मी माझं लिंग हळूहळू तिच्या आत सरकलं.

ती थरथरली, पण माझ्या पाठीवर नखं खुपसून मला अजून जवळ ओढलं.

“आह्ह्ह… थांबू नकोस… अजून खोल… अजून जोरात…”

चपाक-चपाक आवाजाने खोली भारली.

तिचे स्तन माझ्या तोंडात, गांड माझ्या हातात, पुच्ची माझ्या तालावर धडधडत होती.

ती किंचाळत होती –

“देवा… माझं अंग जळतंय… मी वितळतेय… थांबवू नकोस…”

शेवटी तिचं संपूर्ण शरीर हादरलं.

ती माझ्या मिठीत कोसळली.

ओलसर धार माझ्या पोटावर सांडली.

तिने डोळे मिटून माझ्या छातीवर डोकं ठेवलं.

—

मी तिच्या केसांतून हात फिरवत विचारलं –

“आता सांग… तुला काय वाटतंय?”

ती हसत, थोडी थरथरत म्हणाली –

“मी रिकामी नव्हते रे… मी अपूर्ण होते.

आज तू मला पूर्णत्व दिलंस.

मी फक्त बाई नाही आता… मी पूर्ण स्त्री आहे.”

तिच्या डोळ्यांत आनंद चमकत होता.

अश्रू नव्हते – तर एक अभिमानाची चमक होती.

ती कुजबुजली –

“आज पहिल्यांदा मला माझ्या प्रत्येक अंगावर प्रेम वाटतंय.

ज्याला मी लपवत होते, त्यात तू सौंदर्य शोधलंस.

आता मला माझं शरीर आवडायला लागलंय… कारण तू ते मला दाखवलंस.”

—

“त्या रात्री मी तिचं फक्त शरीर नाही, तर तिचं मन, तिचा आत्मा, तिचं पूर्ण स्त्रीत्व आलिंगनात घेतलं.

आणि त्या क्षणापासून ती माझ्यासाठी फक्त मामी नव्हती माझं प्रेम बनली होती.

📩 मला मेल करा – hothar571@gmail.com

📸 Insta वर connect व्हायला विसरू नका – @sanny245677

तुझं मन बोलायचं असेल, गुपित शेअर करायचं असेल,

किंवा पुढच्या कथेसाठी उत्सुक असशील –

तर मला नक्की लिही.

मी इथेच आहे… फक्त तुझ्यासाठी.”