विधवा आशाबाई ची झवाजवी भाग – २

राम राम मंडळी!
अहिल्यानगरच्या मातीचा वसा आणि गावरान बोलीची ऊब मनात घेऊन, मी पुन्हा एकदा “विधवा आशाबाई झवाजवी” चा दुसरा आणि शेवटचा भाग घेऊन तुमच्यासमोर उभा आहे.

पावसाने ओली झालेली रात्र… वाऱ्यात हेलकावत चाललेलं कापरासारखं शांत गाव…
आणि दोन मनांची अलगद जवळ येणारी धडधड.

आशाबाई—विधवा, पण मनानं अजूनही जिवंत, जखमांनी भरलेलं.
राहुल—तिच्या नजरेत दडलेली वेदना ओळखणारा.
मागच्या भागात तुम्ही पाहिलंच—राहुल त्या रात्री आशाबाईच्या दारी येतो.
का येतो? काय बोलतो? आणि त्या भेेटीत त्यांच्या मनात काय हलतं…?
हीच संपूर्ण रात्रीची कथा—भावना, संकोच, ओढ आणि न बोललेली सत्यं—आज “भाग २ – त्या रात्रीची भेट” मध्ये उलगडते.

आणि हो…
कथा वाचताना अनेकदा आपल्या स्वतःच्या मनातही काही न सांगितलेलं उसळतं, नाही का?
काही आठवणी, काही जखमा, काहीच न बोललेली भावना…
जर असं काही तुमच्या मनात असेल, शेअर करावंसं वाटत असेल, मन हलकं करायचं असेल—तर निर्धास्त माझ्याशी बोला.
मी ऐकेन… कथा लिहिणारा म्हणून नव्हे, तर माणूस म्हणून.
इथे शब्द नाही—इथे भावना जगतात. ❤️🌿

👉 Instagram — @gaavacha_gentleman
DM करा, कमेंट करा… मन मोकळं करा.

चला तर, आता या गूढ, गोड, शांत रात्रीत आपण दोघं नाही—आपण सगळेच प्रवेश करुया…

आशाबाईच्या अंगावर लाल साडीची झुळझुळती छटा पडली होती
साडीचा लाल रंग तिच्या चेहऱ्यावर आणि डोळ्यातून झळकणारा आत्मविश्वास आणि हलकी लाज दाखवत होता.
राहुल मागे उभा राहिला, पण त्याच्या डोळ्यांत हलकासा गावरान फ्लर्ट आणि आदराची चमक होती—जणू नवरा पहिल्यांदा नवरीच्या लाजर्‍या नजरेत डोकावतो आहे.

“अहो, आशाबाई… या लाल साडीने तर तुमचं रूप आणखी उजळवलंय!
तो हळू हसत म्हणाला, थोडा पुढे सरकत.
आशाबाईने हलकं हसून मान खाली वळवली, पदराने चेहरा थोडा झाकला.
राहुल हलकासा पुढे सरकला.

” तुमचं हसू किती गोड आहे, जसं पिकावर थेंब पडल्यावर ते हळूच चमकतात तसंच.”
आशाबाई हसल्या—लाजरी पण मजेत.
राहुलने हलकासा हात पुढे केला,हात मोकळा करत नवरीला जवळ खेचत आहे.
“बसून हसायला वाटते… तर मी पाणी घालायला आलोय.

पिक म्हणजे तुमचं शरिर , जणू मी नेहमी पिकाला पाणी टाकतो तसंच.”
आशाबाई लाजली, पण हात थोडा बाजूला ठेवून हसत मान हलवली.
“अरे, नवरा… तुम्ही एवढं गावरान बोलाल… आणि मी… लाल साडी घालून नवरी सारखी नटली आहे?”
राहुल हसला—नजरेत हलकी चमक, आवाजात हलकी खट्याळी छटा.

“हो, नवरी… आणि तुम्ही लाल साडी घालून जणू एखाद्या उत्सवासाठी सजली आहात, आणि मी… फक्त नवरा म्हणून तुमच्या जवळ आहे. आजच नाही, तर किती वर्षांनीही हे क्षण विसरता येणार नाहीत.”
त्यांच्या मनातील धडधड घरभर पसरली, नवरा–नवरी सारखी गोड, लाजरी, नाजूक जवळीक.

आशाबाई चा हात चोळत राहुल तिच्या सौंदर्य तारीफ करत तिला तिच्या कडे खेचतो आणि तिला आपल्या गावरान देहात दाबून मिठी मरतो.
आशाबाई पण राहुला घट्ट मिठी मारून पाठी वर केसात हात फिरवत उतेजीत होतात.

राहुल आशाबाई च्या ओठावर ओठ ठेवतो आणि तिच्या ओठांवर चुंबन करत रसपान करू लागतो, तशी आशाबाई ची तडफड अजून वाढते.आशाबाई राहुल च्या ओठाला हलकेसे चावते,तसा राहुल आशाबाई ला कॉट वर ढकलून तिच्या अंगावर पडतो,तिच्या मानेवर कपाळावर चुंबन घेतो.

आणि पदर बाजूला करून आशाबाई च्या मोठ्याला आंब्यात हात घालून चोळून दाबतो,आशाबाई ला १५ वर्षांनी पुरुषाचा स्पर्श होतो तोही रांगडा आणि गावरान मनात आशाबाई च्या इतक्या दिवस बोटाने कधी काकडी तर कधी ब्रेश घालून पुची शांत करण्याचा प्रयत्न करत होती पण आज तिच्या पुचित एक गावरान तरुण लवडा जाणार होता या विचाराने आशाबाई ची पूची पाझरू लागते.

तसे आशाबाई राहुल चे तोंड आंब्यावर दाबून कवटाळून घेते, आशाबाई ची पूची ने पाणी सोडले होते.राहुल आशाबाई चे आंबे बालऊज वरून तोंडात भरतो हलकासा चावत दाबतो बराच वेळ खेळल्या नंतर बालऊज ची हुक खोलून आशाबाई चे आंबे उघडे करतो ठस ठसशीत भरलेले गव्हाळ आंबे त्यावर गडद काळे वर्तुळ

आणि त्यात कडक झालेले मनुके पाहत च राहुल तोंडात घेऊन आंब्याचे रसपान करू लागतो एक तोंडात तर एक हाताने दाबत दोन्ही आंबे अळी पाळी ने पिळून रसपान करतो,चावतो आशाबाई नुसते कन्हत असते आणि राहुल च्या कानात लवडा पुचीत घालण्यास सांगत असते तिची पूची लवड्या साठी वेडी झाली होती.

राहुल मनतृप्ती होई पर्यंत आब्या सोबत आशाबाई च्या शिरीरा सोबत खेळतो,तिच्या बेंबी मध्ये जीभ घालून आशाबाई च्या शिरीर अजून खवळून सोडतो,सोबत साडी वर करून लाल निकर वरून हाताने पूची सोबत खेळतो चोळतो तशी आशाबाई गांड उचलून कन्हत असते.

शेवट राहुल तिची साडी आणि परकर काढून फेकतो आणि स्वतः ही कपडे काढून आशाबाई च्या अंगावर येतो आणि तिच्या पूची चा निकर वरून वास घेतो, आणि गचकन तोंड लावतो तशी त्याला आलो झालेली आशाबाई ची पूची जाणवते आशाबाई च्या तोंडाकडे पाहून हसतो आणि निकर झटक्यात खाली ओढतो तशी केसाळ पूची पाहून आशाबाई ला बोलतो जंगल तर लई भारी वाढले आणि दाट भी आहे.

तिच्या केसाळ पुचित तोंड घालतो तसे आशाबाई ला कधी न भेटलेला आनंद मिळतो आशाबाई राहुल चे तोंड पूची वर दाबत कन्हत च पुटपुटत राहुल भारी वाटते असा कधी नवऱ्याने सुद्धा केले नव्हत आणि राहुल तिचा दाणा चोखतो दाताने दाबतो असे केल्याने आशाबाई च्या पुचीत गारवा जाणवतो व ती राहुल च्या तोंडात च पाणी सोडते.

तडफड करत राहुल चा लवडा हातात घेते आणि बोलते घाल ना लवकर तुझं हत्यार अजून नको तडफडला लावू घाल फाडून टाक पूची मिटव तिची खाज असे बोलत लवडा अजून चोळून कडक करते.

राहुल आशाबाई ची लवड्या साठी ची तडफड पाहून तिच्या दोन्ही पायात येतो,तिच्या मसाला जाड जुड मांड्या कंबरेला गुंडाळून तिच्या केसाळ पूची फाकवुन लवडा भोकावर धरतो.

हळु हळु आत बाहेर करत जोरात धक्का देतो इतक्या दिवस ची भुकेली पूची अर्ध्याहून अधिक लवडा आत घेते तसं पुन्हा एक धक्का मारून लवडा पुचित पूर्ण जातो.

आशाबाई ला स्वर्गीय इतक्या दिवसानी लवडा पुचित घेऊन मज्जा येत असते ती कन्हत राहुल ला आधी हळू हळू तर नंतर जोरात पुचित लवडा आत बाहेर करायला प्रोसाहित करत असते.

खोलीत दोन शिरीराची गर्मी एक ४५ ची तर एक ३० चा कसली च भीती नाही करतोय ते चुकीचं नाही फक्त एकमेकांना शरीरक सुख देत होते,
खोली मध्ये पच पच आणि आशाबाई च्या कन्हाचा आवाज येत होता.

आशाबाई गांड उचलून उचलून राहुल चा लवडा खोलवर घेत मज्जा घेत होती,राहुल ही त्याचा काळा लवडा पुचीत घालून चांगला गावरान दणका पुचित खोलवर मारत होता,आशाबाई ने राहुल अंगावर दाबून शरीर आखडले आणि पाणी सोडले,तसे पुचितुन येणार आवाज अजून च वाढला.

राहुल रांगडा गडी १५ २० मिनटं कचाकचा आशाबाई ची पूची मारत होतो घमाघूम झाला होता,पण तरीही जोरदार पूची वर लवड्याने फटके मारत च होता, शेवट तो क्षण आला आणि राहुल आशाबाई ची पूची वीर्याने भरून तिच्या अंगावर अंग सोडून पडतो.

क्षणभर शांतता…
दोघांच्या धडधडीचाच आवाज.

राहुल हळूच तिच्या कानात झुकला,
आवाज कोड्यात गुंडाळलेला—

“आशाबाई… आज मी तुमच्या पिकांवर पाणी सोडलंय.”

आशाबाई , पण हसू ओठांवर आलंच.
“असं का म्हणता…?”

राहुलच्या नजरेत हलकी चमक,
मनात कोमलता.

“हो… पिकं म्हणजे तुमचं शिरीर.
जे इतकी वर्षं लवड्या साठी तडफड होतं.
आज पहिल्यांदा थेंब पडल

आशाबाईच्या डोळ्यांत अश्रू चमकले—
ती हलक्या आवाजात म्हणाली,
“मग… हे पीक आता टवटवीत दिसेल का?”

राहुल हसला—गावरान, पण नाजूक.

“हो…
आणि जर रोज असा थेंब पडला,
तर हे पीक फक्त उभं नाही राहणार—
तर बहरणार.”

आशाबाईने पदराने चेहरा हल्का दाबला,
लाज, आनंद आणि शांती एकत्र मिसळलेली.

“म्हणजे… कोणीतरी रोज येणार?”

राहुलने हलकासा हात छातीवर ठेवून मान झुकवली—
जणू नवरा नवरीसमोर वचन देतो तसा.

“जोवर तुम्हाला हसू आणत राहीन,
तोवर रोज येणार.
कारण काही पिकांना
पाणी हातांनी नाही…
तर लवड्याने घालायचं असतं.”

घरात शांतता पसरली.
लाल साडी हलकं फडफडली.
आशाबाईने प्रथमच अनेक वर्षांनी
मन मोकळं हसून विचारलं—

“राहुल…
आजची ही रात्र काय म्हणायची?”

राहुलने हळूच उत्तर दिलं—

“न सुटलेली सुहागरात नाही…
तर पुन्हा सुरु झालेलं जीवन.”

आणि त्या क्षणी
कोरड्या शिवारात पहिला पाऊस पडल्यासारखं—
आशाबाईच्या मनात नवसंजीवनी उगवली.

ही कथा इथे संपली…
पण त्यांच्या जीवनातली पहाट
याच रात्रीपासून सुरू झाली. 🌾❤️

मी ३० वर्षांचा आहे बराच मुली आणि बायकांना संतुष्ट करतो,१५ वर्षाच्या मुलीं पासून ते ५० वर्षच्या महिलांना सोबत सेक्स करतो, काही महिलांना सेक्स नको असतो फक्त पूची चाटून घेयची असते अश्या महिला मला पैसे देऊन बोलून घेतात मी त्यांची इच्छा पाहिजे तसे करून देतो.

(ज्यां बायका मुलींची इच्छा आहे पूची चाटून घेयची पण पैसे न देता आणि कोणालाही न कळता त्यांनी बिनदासात मेसेज करा)
यासाठी मला तुम्ही इंस्टा वर मेसेज करू शकता.
gaavacha_gentleman